Ég skal hlusta á þig

Elsku fallegu unglingarnir mínir sem ég hitti daglega, bæði rafrænt og í persónu, þessi pistill er til ykkar. Ég vona að ef þú nærð ekki að lesa hann að þá geri einhver fullorðinn það fyrir þig eða allavega bendi þér á hann. Í gærkvöldi sat ég með snillingum. Þetta voru eldklárir unglingar á aldrinum þrettán til sextán ára og sögðu þau mér raunasögur sínar af fullorðna fólkinu. Einn drengur sagði mér frá því þegar hann í sakleysi sínu og forvitni ætlaði að kaupa pakka af smokkum í stórri matvöruverslun en var neitað um afgreiðslu. Það ku víst vera átján ára aldurstakmark á smokkum. Að sögn þess fullorðna sem stóð fyrir aftan kassann. Litli vinurinn sneri sér við leiður í bragði og velti því fyrir sér hvað skyldi nú taka til bragðs, má bara blása upp smokka þegar maður verður lögráða?

Frásagnir fullorðinna



Svo voru það stelpurnar sem lýstu fyrir mér vægast sagt ömurlegri framkomu fullorðins fólks sem átti að vera að leiðbeina þeim í ?sumarbúðum? en braut þær niður með svívirðingum, leiðindum og kvenfyrirlitningu. Ekki nóg með það heldur var hræðsluáróðri um kynsjúkdóma troðið ofan í kokið á þeim með myndum af kynfærum með vörtum og vætlandi sárum. Þeim var gjörsamlega misboðið og kynlíf gert að hættulegum og skítugum hlut. Kannski ekki von að við erum enn að tala um „hreinar meyjar“ þegar þetta er myndin sem sumir varpa af kynlífi fyrir þessar elskur.

Þegar ég heyri svona frásagnir þá sýður í mér blóðið. Þetta eru bara tvö dæmi en ég á töluvert fleiri í bakpokanum um óviðeigandi hegðun fullorðins fólks í garð unglinga. Þegar ég spyr þau hverjum þau hafi sagt frá þessu þá segja þau að enginn hlusti, þeim er ekki trúað og því gerist ekkert og ekkert breytist. Þau bara eldist, þakki fyrir að vera komin úr aðstæðunum og lífið heldur áfram. Óheppilegt þó fyrir þá sem fara á eftir því ef ekki er hlustað þá breytist ekki neitt. Ég lofaði þessum börnum að vera málsvari þeirra. Ég lofaði að fara með málið lengra. Ef þau segja mér sögu af óréttlæti og ég get haft einhver áhrif á framgang mála þá geri ég það. Hvort sem það er að tala við skólastjórnendur eða bæjarstjórn, málið skal leysast og þetta barn skal fá að vita að einhver heyrði rödd þess og að því sé trúað.

Manstu hvernig það var að vera barn og segja frá einhverju sem gerðist og þér leið illa yfir en þér var sagt að þú værir að ímynda þér hlutina eða bara misskildir aðstæður? Af hverju má ekki draga orð fullorðins fólks í efa og hlusta á unglinga og bara kanna málið? Skilningur og túlkun aðstæðna og orða er misjafn en ef við köfum ekki ofan í málið þá breytist ekkert og ég segi stopp. Ég ætla hlusta og ég ætla breyta. Ég lofa þér því.