Stóri haus Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 20. apríl 2015 12:00 Ég bjó í blokk fyrstu fimm ár ævi minnar og á góðar minningar um gamla konu sem bjó í íbúðinni á móti okkur. Hún passaði mig stundum og gaf mér kandís. Ég var að rifja þetta upp með móður minni um daginn og spurði hvort þetta gæti ekki passað. „Nei, hún passaði þig aldrei,“ fullyrti mamma. „Hún bauð þér stundum inn til sín vegna þess að hún vorkenndi þér.“ Vorkenndi mér? Um hvað var móðir mín eiginlega að tala? „Hún vorkenndi þér vegna þess að krakkarnir í blokkinni góluðu á eftir þér „stóri haus, stóri haus“.“ Ég fékk kökk í hálsinn og hitnaði allur í framan. Stóri haus? Var mér strítt á höfuðstærð minni í æsku? Var ég höfuðstór sem barn? Er ég það kannski enn? Síðan ég heyrði þetta hef ég hugsað um fátt annað. Ég er búinn að renna yfir hverja einustu ljósmynd sem tekin hefur verið af mér og jú, miðað við þær er ég kannski með svolítið stóran haus, sérstaklega ef ég er með öðru fólki á mynd. Þá er blöðruhausinn minn áberandi stærri en höfuð hinna. Og þegar ég pæli í því þá hefur yfirleitt verið vesen að finna húfur og hatta sem passa á mig. Ég þarf líka tvöfaldan skammt af verkjalyfjum til þess að losna við hausverk. En af hverju er ég að heyra af þessu fyrst núna? Það liggur beinast við að kenna höfuðstærðinni og stríðni vegna hennar í æsku um allt sem farið hefur úrskeiðis í mínu lífi. Það er eiginlega óhugsandi að þetta hafi ekki haft nein varanleg áhrif á mig. Allavega virðist heilinn í risahausnum mínum hafa blokkað út þessa minningu og það er þekkt að fólk gleymir stundum hræðilegustu hlutunum. Alvarlegast þykir mér samt að vinir mínir hafi aldrei haft orð á þessu. Mér líður eins og eg sé búinn að vera með opna buxnaklauf í tvo áratugi og enginn hafi þorað að segja mér það. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Haukur Viðar Alfreðsson Mest lesið „Eru ekki allir pínu einhverfir í dag?“ Andrea Ólafsdóttir Skoðun Að verða fórnarlamb íslenskra skattyfirvalda Arnar Pálsson Skoðun Skaðinn í leyndri meðferð á heimilum Matthildur Björnsdóttir Skoðun Loftslagsávinningur Coda Terminal er gífurlegur Sigurður Loftur Thorlacius Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson Skoðun Betri leið til að velja keppendur inn á Ólympíuleika Pawel Bartoszek Skoðun Af glyðrugangi eftirlitsstofnana Ester Hilmarsdóttir Skoðun Tilgangur atvinnurekstrarbanns Lárus Sigurður Lárusson Skoðun 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt Skoðun Reglurnar eru óumsemjanlegar Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun
Ég bjó í blokk fyrstu fimm ár ævi minnar og á góðar minningar um gamla konu sem bjó í íbúðinni á móti okkur. Hún passaði mig stundum og gaf mér kandís. Ég var að rifja þetta upp með móður minni um daginn og spurði hvort þetta gæti ekki passað. „Nei, hún passaði þig aldrei,“ fullyrti mamma. „Hún bauð þér stundum inn til sín vegna þess að hún vorkenndi þér.“ Vorkenndi mér? Um hvað var móðir mín eiginlega að tala? „Hún vorkenndi þér vegna þess að krakkarnir í blokkinni góluðu á eftir þér „stóri haus, stóri haus“.“ Ég fékk kökk í hálsinn og hitnaði allur í framan. Stóri haus? Var mér strítt á höfuðstærð minni í æsku? Var ég höfuðstór sem barn? Er ég það kannski enn? Síðan ég heyrði þetta hef ég hugsað um fátt annað. Ég er búinn að renna yfir hverja einustu ljósmynd sem tekin hefur verið af mér og jú, miðað við þær er ég kannski með svolítið stóran haus, sérstaklega ef ég er með öðru fólki á mynd. Þá er blöðruhausinn minn áberandi stærri en höfuð hinna. Og þegar ég pæli í því þá hefur yfirleitt verið vesen að finna húfur og hatta sem passa á mig. Ég þarf líka tvöfaldan skammt af verkjalyfjum til þess að losna við hausverk. En af hverju er ég að heyra af þessu fyrst núna? Það liggur beinast við að kenna höfuðstærðinni og stríðni vegna hennar í æsku um allt sem farið hefur úrskeiðis í mínu lífi. Það er eiginlega óhugsandi að þetta hafi ekki haft nein varanleg áhrif á mig. Allavega virðist heilinn í risahausnum mínum hafa blokkað út þessa minningu og það er þekkt að fólk gleymir stundum hræðilegustu hlutunum. Alvarlegast þykir mér samt að vinir mínir hafi aldrei haft orð á þessu. Mér líður eins og eg sé búinn að vera með opna buxnaklauf í tvo áratugi og enginn hafi þorað að segja mér það.