Dunkin' Dónar Atli Fannar Bjarkason skrifar 20. ágúst 2015 07:00 Nú segi ég stopp. Ekki nóg með að trjáfaðmandi hjólahippar séu að reyna að eyðileggja miðbæinn með því að banna mér að rúnta niður Laugaveginn, heldur á nú að troða bandarískum kleinuhringjasjoppum á hvert einasta götuhorn. Dunkin' Donuts var opnað á Laugavegi á dögunum sem þýðir að maður þarf að stíga út úr bílnum ef maður hefur áhuga á því að troða í andlitið á sér fjöldaframleiddum bandarískum kaloríubombum. Skorturinn á bílalúgum kristallast í því að það er búin að vera röð af fólki fyrir utan staðinn frá því að hann var opnaður. Innreið Dunkin' Donuts er til marks um gjaldþrot menningar okkar. Hvað varð um að kveikja á Kanaútvarpinu, reykja eina Winston og láta sig dreyma um Wendy's-borgara í herstöðinni á Keflavíkurflugvelli? Ég man enn þá hvar ég var þegar innreið kleinuhringjanna hófst. Það var árla morguns og Cocoa Puffsið var rétt byrjað að mýkjast ofan í skálinni. Ég sat við IKEA-skrifborðið mitt og vafraði um internetið í Macbook-fartölvunni minni þegar ég sá mynd af röðinni fyrir utan staðinn á Facebook. Eða var það Twitter? Mér var svo misboðið að ég frussaði morgunmatnum á skjáinn og fékk hóstakast sem hætti ekki fyrr en ég hellti ofan í mig stóru glasi af kóki. Röðin er til marks um hnignun samfélagsins og ég var óvinnufær af sorg. Ég tók iPhone-inn úr hleðslu, hringdi mig inn veikan, kveikti á Netflix og horfði á átta klukkustundir af Breaking Bad til að ná áttum. „Bandarískir kleinuhringir. Þvlíkt hneyksli,“ hugsaði ég og ég lét mig dreyma um KFC í kvöldmat. Ég er ekki einn um þessa skoðun. Stelpan sem kom með Dominos-pitsuna virtist alveg sammála, þó að hún hafi reyndar haft meiri áhuga á því að rukka mig en spjalla. Kortinu mínu var að vísu synjað þannig að ég setti þetta bara á VISA. Annars verð ég að fara að minnka pitsuátið – fæ mér Subway á morgun. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Atli Fannar Bjarkason Mest lesið Riddarar kærleikans Halla Tómasdóttir Skoðun Það sem „gleymist“ að segja Sigmar Guðmundsson Skoðun Þegar Joe Camel varð jafngóður vinur barnanna og Mikki mús Eyrún Magnúsdóttir Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Hvar er fótspor stjórnvalda gegn vinnumansali? Þorbjörrg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason Skoðun Við stöndum saman með réttindum táknmálsins! Mordekaí Elí Esrason Skoðun Að búa til steind getur haft skelfilegar afleiðingar! Elínrós Erlingsdóttir Skoðun
Nú segi ég stopp. Ekki nóg með að trjáfaðmandi hjólahippar séu að reyna að eyðileggja miðbæinn með því að banna mér að rúnta niður Laugaveginn, heldur á nú að troða bandarískum kleinuhringjasjoppum á hvert einasta götuhorn. Dunkin' Donuts var opnað á Laugavegi á dögunum sem þýðir að maður þarf að stíga út úr bílnum ef maður hefur áhuga á því að troða í andlitið á sér fjöldaframleiddum bandarískum kaloríubombum. Skorturinn á bílalúgum kristallast í því að það er búin að vera röð af fólki fyrir utan staðinn frá því að hann var opnaður. Innreið Dunkin' Donuts er til marks um gjaldþrot menningar okkar. Hvað varð um að kveikja á Kanaútvarpinu, reykja eina Winston og láta sig dreyma um Wendy's-borgara í herstöðinni á Keflavíkurflugvelli? Ég man enn þá hvar ég var þegar innreið kleinuhringjanna hófst. Það var árla morguns og Cocoa Puffsið var rétt byrjað að mýkjast ofan í skálinni. Ég sat við IKEA-skrifborðið mitt og vafraði um internetið í Macbook-fartölvunni minni þegar ég sá mynd af röðinni fyrir utan staðinn á Facebook. Eða var það Twitter? Mér var svo misboðið að ég frussaði morgunmatnum á skjáinn og fékk hóstakast sem hætti ekki fyrr en ég hellti ofan í mig stóru glasi af kóki. Röðin er til marks um hnignun samfélagsins og ég var óvinnufær af sorg. Ég tók iPhone-inn úr hleðslu, hringdi mig inn veikan, kveikti á Netflix og horfði á átta klukkustundir af Breaking Bad til að ná áttum. „Bandarískir kleinuhringir. Þvlíkt hneyksli,“ hugsaði ég og ég lét mig dreyma um KFC í kvöldmat. Ég er ekki einn um þessa skoðun. Stelpan sem kom með Dominos-pitsuna virtist alveg sammála, þó að hún hafi reyndar haft meiri áhuga á því að rukka mig en spjalla. Kortinu mínu var að vísu synjað þannig að ég setti þetta bara á VISA. Annars verð ég að fara að minnka pitsuátið – fæ mér Subway á morgun.