Call of Duty: Fastir í gömlum förum

Call of Duty: Infinite Warfare er þrettándi leikurinn í seríunni sem hefur spannað allt frá fortíðinni til ímyndaðrar framtíðar. IW er skemmtilegur leikur sem virkar eins og um sjö klukkutíma löng hasarmynd en gallinn er sá að þrátt fyrir að leikurinn líti lengra til framtíðarinnar en áður er lítið sem ekkert um framþróun.

Galli COD leikjanna er að þeir eru allir nánast eins, sama þó að vettvangurinn breytist.

Að þessu sinni er markmið spilara að verja jörðina gegn yfirburðaafli aðmírálsins Salen Kotch og fylgisveina hans innan Settlement Defence Front eða SDF. Kotch er leikinn af Kit Harrington en hann og aðrir meðlimir SDF eru mjög vondir og hata frelsi, einhverra hluta vegna.

Það kemur því miður aldrei almennilega fram af hverju Snow og félagar eru svona vondir og af hverju þeir hata jörðina. Leikurinn byrjar á því að útskýra að auðlindir jarðarinnar kláruðustu og því varð nauðsynlegt að sækja nýjar út í geiminn og á aðrar plánetur sólkerfisins.

SDF varð til upp nokkurs konar varðsveit sem hafði það markmið að vernda nýlendur jarðarinnar, en einhvern veginn urðu þeir á endanum stærri og valdameiri en jörðin. Skyndiárás SDF á jörðina nánast þurrkar út „góða“ flotann og er markmið spilara að verja jörðina þar til búið er að endurbyggja flotann.

Nú geta spilarar flogið um geiminn í geimskutlum, sem svipar mjög til F-22 orrustuþotnanna, og barist við vondu karlanna í geimnum. Það er nokkuð skemmtileg tilbreyting og geimorrustur líta mjög vel út.

Persónur leiksins eru mjög vel skrifaðar og talsettar. Söguþráður leiksins er einnig mjög skemmtilegur. Ég hef reyndar lengi verið tiltölulega (jafnvel of) mikið vísindaskáldskaps-nörd og hafði því sérstaklega gaman af heimsókn COD út í geiminn og því hvernig þeir sjá hernað fyrir sér í okkar mögulegu framtíð.

Þrátt fyrir mjög góðar persónur leiksins er ein sem án efa stendur öðrum framar. Það er ETH.3n eða Ethan og hann er vélmenni. Ethan hefur verið forritaður sem einstakur hermaður og hann er í rauninni bara frábær gaur.

Það eru allmörg ár síðan ég ákvað að fjölspilun Call of Duty væri ekki fyrir mig. Fjölspilunin í IW hefur ekki breytt þeirri ákvörðun. Þá sérstaklega vegna þess að fjölspilunin er nánast alveg eins og hún var þegar ég tók ákvörðunina fyrir nokkrum árum.

Þrátt fyrir að vopnin hafi breyst (samt furðulega lítið) sem og umhverfið er spilunin alveg sú sama. Hún er hröð og á stundum skemmtileg, en persónulega finnst mér hún of hröð og of „arcade“, ef svo má að orði komast.

Þá virðist sem að fáir séu að spila leikinn á PC, eins og ég, og það kemur fyrir að það þarf að bíða í dágóðan tíma áður en leikirnir geta hafist.

Stjörnum prýdd stikla Call of Duty: Infinite Warfare

IW býður einnig upp á bardaga við uppvakninga, eins og svo margir aðrir COD-leikir. Þar er hægt að takast einn eða með vinum og ókunnugum við flóðbylgjur uppvakninga sem verða sífellt hraðskreiðari og hættulegri með hverri bylgjunni.

Eins og áður er þessi fítus skemmtilegur, en hann hefur einnig lítið sem ekkert breyst. Þrátt fyrir nýtt umhverfi, sem nú er skemmtigarður, þarf að skjóta uppvakninga til að safna peningum, til að kaupa betri vopn og opna ný svæði í skemmtigarðinum.

Call of Duty leikirnir líta alltaf vel út og IW er engin undantekning þar á. Hljóðið er frábært, sagan góð og leikurinn er stútfullur af skemmtilegum bardögum og hasar. Það sem stuðar mig þó er að þetta er í raun bara enn einn COD.

Þrátt fyrir ný vopn og annað hafa bardagarnir nánast ekkert breyst. Nú í síðustu leikjum er að vísu hægt að stökkva hærra og hlaupa með veggjum, en það er eiginlega líka orðið gamalt.

Það er í raun gallinn. Call of Duty er orðið gamalt og þrátt fyrir hugmyndaflug varðandi söguna virðast framleiðendurnir fastir í gömlum förum.

Samanburður á grafík