Fjölmiðlar um heim allan fjalla nú um Ísland. Sigmundur má eiga það að honum hefur tekist að koma okkur Íslendingum allrækilega á kortið. Rétt eins og Eyjafjallajökull forðum.
Áhugi útlendinga á Íslandi kitlar oft egóið og blæs glæðum í gleymt þjóðarstolt en núna er þetta ekkert gleðiefni. Ein fréttanna kemur sérlega illa við mig persónulega. Þannig er nefnilega mál með vexti að ég hyggst flytjast búferlum til New York borgar í haust og leggja þar stund á alþjóðasamskipti. Þangað til allt sprakk í gær hlakkaði ég bara reglulega til; kynnast nýju fólki og pæla í samskiptum þjóða á milli. En nú er þessi tilhlökkun blendin. Vægast sagt. Því að sænskir rannsóknarblaðamenn hafa afhjúpað það að við Íslendingar kusum eitt sinn að kalla Sigmund Davíð einn kynþokkafyllsta mann landsins.
Ég er ekki viss um að fólk geri sér grein fyrir því hvað þetta getur haft í för með sér. Hvernig eiga íslenskar konur að geta haldið sjó í þeirri róstusömu laug sem stefnumótamarkaðurinn vestanhafs er þegar fjölmiðlar halda því fram fullum fetum að okkur þyki kynþokkinn leka af hæstvirtum forsætisráðherra? Ég neyðist til þess að halda þjóðerni mínu leyndu ef skólagangan á að verða ánægjuleg, nema, er það yfirhöfuð hægt í námi sem snýr að samspili þjóða á milli? Úff. Ég sé fyrir mér að þurfa að berja af mér haug af lúðum þegar í ljós kemur að ég tilheyri þjóðinni sem kaus Sigmund Davíð: Í kynþokka?!
