Óttarr og Tálknafjarðar- heilkennið Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 22. nóvember 2016 07:00 Þegar við Logi voru litlir drengir á Bíldudal stóð okkur stuggur mikill af Tálknfirðingum. Aðallega vegna þess að þeir voru flestir rauðhærðir og freknóttir mjög. Óttuðumst við að draga dám af þeim með of miklu návígi. Við vorum ekki frá því að hafa einmitt fengið allnokkrar freknur eftir síðustu viðureign á Héraðsmótinu. Okkur til varnar má benda á að á þessum tíma var strumpabók ein æði vinsæl en hún fjallaði um svartan strump sem beit hina bláu í dindilinn með þeim afleiðingum að þeir urðu svartir og ljótir. Eins þótti okkur Tálknfirðingar ójafnaðarmenn miklir en þar sáum við ekki plankann í eigin augum því Bílddælingar voru engu blíðari. Um það getur blý eitt vitnað sem er enn undir holdi Loga eftir að bekkjarfélagi hans stakk hann á hol með skriffæri. Hefur hann æ síðan verið góður penni. Svo var það eitt héraðsmótið að við kynntumst Tálknfirðingunum og sáum að þeir voru gæðaskinn. Það voru okkur mikil vonbrigði. Héldum við að Tálknafjarðarheilkennið hefði þá sungið sitt síðasta en brá því illa þegar hálf þjóðin fór á hliðina vegna þess að Óttarr Proppé fór að leika við þá Engeyjarfrændur. Virtust menn óttast að sjá Óttar aldrei framar í grænu og gulu jakkafötunum, þar sem Bjarni hefði bitið hann í dindilinn með þeim afleiðingum að gamli pönkarinn færi eftir það stuttklipptur og smjörgreiddur um bæinn með peninginn í Panama og Hannes Hólmstein í hjarta stað. Engin ástæða reyndist til að óttast enda fær Óttarr hvorki né vill vera með í útvegsspilinu. En af þessu tilefni má geta þess að gott mótefni við Tálknafjarðarheilkenninu er að anda rólega og minnast þess að sagan af svarta strumpinum er uppspuni.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Orðræða seðlabankastjóra veldur mér áhyggjum Ágúst Bjarni Garðarsson Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Er Miðflokkurinn fyrir ungt fólk? Anton Sveinn McKee Skoðun Opið bréf til fjölmiðla Magnús Guðmundsson Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason Skoðun Kæra sig ekki um evruna Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Er padda í vaskinum? Vilborg Gunnarsdóttir Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann Skoðun
Þegar við Logi voru litlir drengir á Bíldudal stóð okkur stuggur mikill af Tálknfirðingum. Aðallega vegna þess að þeir voru flestir rauðhærðir og freknóttir mjög. Óttuðumst við að draga dám af þeim með of miklu návígi. Við vorum ekki frá því að hafa einmitt fengið allnokkrar freknur eftir síðustu viðureign á Héraðsmótinu. Okkur til varnar má benda á að á þessum tíma var strumpabók ein æði vinsæl en hún fjallaði um svartan strump sem beit hina bláu í dindilinn með þeim afleiðingum að þeir urðu svartir og ljótir. Eins þótti okkur Tálknfirðingar ójafnaðarmenn miklir en þar sáum við ekki plankann í eigin augum því Bílddælingar voru engu blíðari. Um það getur blý eitt vitnað sem er enn undir holdi Loga eftir að bekkjarfélagi hans stakk hann á hol með skriffæri. Hefur hann æ síðan verið góður penni. Svo var það eitt héraðsmótið að við kynntumst Tálknfirðingunum og sáum að þeir voru gæðaskinn. Það voru okkur mikil vonbrigði. Héldum við að Tálknafjarðarheilkennið hefði þá sungið sitt síðasta en brá því illa þegar hálf þjóðin fór á hliðina vegna þess að Óttarr Proppé fór að leika við þá Engeyjarfrændur. Virtust menn óttast að sjá Óttar aldrei framar í grænu og gulu jakkafötunum, þar sem Bjarni hefði bitið hann í dindilinn með þeim afleiðingum að gamli pönkarinn færi eftir það stuttklipptur og smjörgreiddur um bæinn með peninginn í Panama og Hannes Hólmstein í hjarta stað. Engin ástæða reyndist til að óttast enda fær Óttarr hvorki né vill vera með í útvegsspilinu. En af þessu tilefni má geta þess að gott mótefni við Tálknafjarðarheilkenninu er að anda rólega og minnast þess að sagan af svarta strumpinum er uppspuni.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.