The Last Guardian: Hugljúft ævintýri sem geldur fyrir tæknilega galla

The Last Guardian er krefjandi, hugljúfur og fallegur leikur, sjónrænt séð. Hann ber þess hins vegar merki að hafa farið í gegnum vandræði á framleiðsluferlinu og að það hafi dregist verulega á langinn. Tæknilegir gallar draga úr þeirri upplifun sem leikurinn er.

Leikurinn er gerður af Fumito Ueda, sem er hvað þekktastur fyrir leikina Ico og Shadow of the Colossus. Ungur drengur vaknar í myrkri dýflissu. Hann veit ekki hvernig hann komst þangað og er þakinn í húðflúrum sem hann veit ekki hvernig hann fékk. Með honum í dýflissunni er dýrið Trico sem er gríðarstór hálfur hundur, hálfur fugl og hálfur dreki. Trico særður og hefur verið tjóðraður fastur.

Drengurinn þarf að vinna sér inn traust Trico, hlúa að honum og gefa honum að borða. Saman ferðast þeir svo í gegnum fornt virki þar sem þeir þurfa að vinna saman til að komast út.

Samband Trico og drengsins er í raun hjarta Last Guardian. Eftir því sem á leikinn líður þróast samband þeirra áfram og hægt er að gefa Trico frekari skipanir. Trico er einstaklega vel skrifaður og lífleg persóna. Hann á það þó til að einfaldlega vilja ekki gera það sem hann þarf að gera. Til dæmis þarf drengurinn oft að príla upp á bakið á Trico og hoppa þaðan til þess að komast áfram í gegnum dýflissur virkisins. Hins vegar getur verið erfitt að fá Trico á þann stað sem hann þarf að vera á. Þannig geta hoppin reynst erfið. Einfaldlega sagt, þá er Trico krúttlegur en á köflum gjörsamlega óþolandi.

Saga leiksins kemur í raun fram hægt og rólega, en af og til bregður röddu fyrir í leiknum sem hjálpar manni og veitir manni frekari upplýsingar. Þar er um að ræða rödd drengsins þar sem hann er að rifja upp ferðalag sitt og Trico.

Litlar upplýsingar eru þó í boði um söguheiminn sjálfan.

Sjónrænt séð lítur TLG einstaklega vel út. Virkið sjálft og umhverfi leiksins eru mjög flott. Grafíkin er hins vegar ekkert upp á marga fiska og leikurinn lítur hálf partinn út eins og hann sé á PS3, eins og hann átti upprunalega að vera, og ekki á PS4. Þá getur stjórnun myndavélar leiksins verið einstaklega þreytandi og þá sérstaklega í þröngum rýmum og eru þau víða. 

Þá getur reynst erfitt að stýra drengnum og þá sérstaklega þegar sjónarhornið er að þvælast fyrir manni. Þar að auki, eins krúttlegur og skemmtilegur og Trico getur verið, þá er hann á köflum alveg óþolandi og maður verður oft pirraður á honum.

Gátur og þrautir leiksins eru þó vel skipulagðar  og reynast oft á tíðum krefjandi og það er gefandi að leysa þær. Þá er skringilegt að það sé hægt að nánast elska Trico. Þegar best er er TLG frábær leikur, en nokkrum mínútum seinna getur hann orðið hræðilegur og mér þykir ekki ólíklegt að fjarstýringar fái að fjúka í veggi.