Það er skelfilega langvinn og harðsvíruð pest að ganga. Hún leggst bara á stelpur og nú virðist hún enn fremur bara leggjast á stelpur í mínu nærumhverfi. Stelpur á mínum aldri. Vinkonur mínar algjörlega stráfalla. Á hverjum gefnum tímapunkti er bara ein spurning sem gildir: Hver er næst?
Þær eru sko allar óléttar, jafnöldrur mínar. Það geisar faraldur. Það er verið að smita þær með börnum.
Og maður einhvern veginn getur ekki blikkað augunum eða tekið sopa af kaffinu sínu eða lækað fyrstu sónarmynd á Instagram fyrr en önnur opinberun er komin á snjallmiðlana. „Lítið kríli á leiðinni í október! Við erum í skýjunum!“
Það gildir nefnilega vandlega kóreógraferuð tilkynningarskylda. Bleikum og fínlega prjónuðum, örsmáum skóm tyllt ofan á hvítan blúndudúk. Samfella sem enginn hefur enn þá farið í og á stendur „Pabbi minn er STERKARI en pabbi ÞINN.“ Og meðfylgjandi er enn ein svarthvíta myndin af leginu í stelpu sem var með manni í 10. bekk í Hagaskóla og maður sér móta fyrir kunnuglegum, móðukenndum molanum. Eins og baun. Það er sko kríli á leiðinni.
Hið alversta er að það er ekki lengur sjokkerandi að Telma, jafnaldra mín á myndlistarnámskeiðinu sumarið 2005 sem boraði alltaf svo mikið í nefið, ætlar að eignast barn eftir þrjá mánuði. Telma er allt í einu orðin passlega gömul.
Sannleikurinn er þess vegna sá að ég, Kristín Ólafsdóttir, er líka komin á barneignaraldur. Og það er óhugnanlegt. Eða kannski er ég bara bitur yfir því að enginn hefur enn viljað eignast kríli með mér. Kannski.
Höfundur er pistlahöfundur Fréttablaðsins.
