Eitt áfram og tvö aftur á bak Magnús Guðmundsson skrifar 30. október 2017 07:00 Góðu fréttirnar eru að átta stjórnmálaflokkar unnu sigur í einum og sömu alþingiskosningunum. Ekki ósvipað íþróttamótum yngstu krakkanna þar sem allir koma heim með medalíu og stóðu sig frábærlega. Það er jú aðalatriðið að vera með í hollri hreyfingu og góðum félagsskap, hafa gaman og öðlast persónulegan þroska. En þetta er víst því miður ekki alveg svona einfalt og eftirleikurinn gæti reynst snúinn. Vondu fréttirnar þurfa þó ekkert endilega að felast í því að flokkarnir þurfi að endurhugsa mögulega aðkomu sína að ríkisstjórn. Það gæti jafnvel reynst íslenskum stjórnmálum, jafnt stökum hreyfingum sem stuðningsmönnum þeirra, bráðhollt að átta sig á því að þetta er bara dálítið eins og í lífinu. Fæst okkar fá nefnilega allt sem við viljum og okkur langar í og það gerir okkur bara gott að gera málamiðlanir og leita lausna. Þröngt mega sáttir sitja og allt það. Því er hins vegar ekki að neita að í niðurstöðu kosninganna er að finna ákveðið afturhald. Hlutur kvenna á þingi hefur ekki verið jafn rýr síðan 2007 og það er slæmt. Það er slæmt vegna þess að það er æskilegt að þingheimur endurspegli þjóðina og það er slæmt vegna þess að sú orðræða og menning sem fylgt hefur fjölgun kvenna á þingi síðustu ár og áratugi hefur verið til bóta. Það er ágætt að hafa það í huga að þegar Ísland stóð sem verst þá var það reynd stjórnmálakona sem tók það að sér að taka til eftir efnahagshrun hinna jakkafataklæddu karla sem höfðu stefnt öllu í voða með ofurtrú á ágæti sitt og snilli. Innistæðan var aldrei til staðar en Íslendingar virðast vera furðufljótir að fljótir að gleyma þegar veskinu er veifað. Ef horft er til þess að fráfarandi ríkisstjórn sprakk vegna eigin leyndarhyggju og baráttu almennings gegn kynferðisofbeldi og þöggun, þá er niðurstaða kosninganna óneitanlega vonbrigði. Íslenskt samfélag virðist í það minnsta ekki vera tilbúið til þess að vega og meta stjórnmálin á siðferðislegum grunni heldur virðast krónur og aurar halda áfram að vera upphaf og endir alls. Þær byltingar sem fyrst og fremst konur hafa gert síðustu misseri gegn kynferðislegu ofbeldi voru stórt skref fram á við í siðferðislegu tilliti fyrir íslenskt samfélag en því miður má segja að niðurstaða kosninganna sé tvö skref aftur á bak í þessum sömu málum. Þess er þó óskandi að þær konur sem komust á þing sem og aðrir fylgjendur kvenfrelsis og framfara muni ekki láta sitt eftir liggja. Að þau muni hafa hátt sem aldrei fyrr og sjá til þess að leyndarhyggju og kynbundnu ofbeldi verði útrýmt með öllu úr íslensku samfélagi. Það er kannski fjarlægur draumur en engu að síður eina raunverulega leiðin fram á við fyrir samfélag sem virðist margklofið og þarf að finna raunverulega sátt og framtíð fyrir alla.Leiðarinn birtist fyrst í Fréttablaðinu 30. október. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Magnús Guðmundsson Mest lesið Kynlíf veldur einhverfu: Opið bréf til Háskóla Íslands og fjölmiðla Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Margrét Oddný Leópoldsdóttir Skoðun „Þessu er alltaf lofað fyrir kosningar en alltaf svikið“ Jóhann Páll Jóhannsson Skoðun Ég virði þig og þín mörk, virðir þú mig og mín mörk ? Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun Vinnustaðir fatlaðs fólks Atli Már Haraldsson Skoðun Falsfréttastjóri RÚV dýpkar holuna sína Einar Steingrímsson Skoðun Fækkum kennurum um 90% Björgmundur Örn Guðmundsson Skoðun Uppsagnarbréf til góða fólksins Daníel Freyr Jónsson Skoðun Nei, við skulum ekki kaupa handa þeim fleiri vopn Haraldur Ólafsson Skoðun Sjálfstæðir grunnskólar í hættu Benedikt S. Benediktsson Skoðun Þjóðaröryggi að vera aðildarríki að Evrópusambandinu Skoðun
Góðu fréttirnar eru að átta stjórnmálaflokkar unnu sigur í einum og sömu alþingiskosningunum. Ekki ósvipað íþróttamótum yngstu krakkanna þar sem allir koma heim með medalíu og stóðu sig frábærlega. Það er jú aðalatriðið að vera með í hollri hreyfingu og góðum félagsskap, hafa gaman og öðlast persónulegan þroska. En þetta er víst því miður ekki alveg svona einfalt og eftirleikurinn gæti reynst snúinn. Vondu fréttirnar þurfa þó ekkert endilega að felast í því að flokkarnir þurfi að endurhugsa mögulega aðkomu sína að ríkisstjórn. Það gæti jafnvel reynst íslenskum stjórnmálum, jafnt stökum hreyfingum sem stuðningsmönnum þeirra, bráðhollt að átta sig á því að þetta er bara dálítið eins og í lífinu. Fæst okkar fá nefnilega allt sem við viljum og okkur langar í og það gerir okkur bara gott að gera málamiðlanir og leita lausna. Þröngt mega sáttir sitja og allt það. Því er hins vegar ekki að neita að í niðurstöðu kosninganna er að finna ákveðið afturhald. Hlutur kvenna á þingi hefur ekki verið jafn rýr síðan 2007 og það er slæmt. Það er slæmt vegna þess að það er æskilegt að þingheimur endurspegli þjóðina og það er slæmt vegna þess að sú orðræða og menning sem fylgt hefur fjölgun kvenna á þingi síðustu ár og áratugi hefur verið til bóta. Það er ágætt að hafa það í huga að þegar Ísland stóð sem verst þá var það reynd stjórnmálakona sem tók það að sér að taka til eftir efnahagshrun hinna jakkafataklæddu karla sem höfðu stefnt öllu í voða með ofurtrú á ágæti sitt og snilli. Innistæðan var aldrei til staðar en Íslendingar virðast vera furðufljótir að fljótir að gleyma þegar veskinu er veifað. Ef horft er til þess að fráfarandi ríkisstjórn sprakk vegna eigin leyndarhyggju og baráttu almennings gegn kynferðisofbeldi og þöggun, þá er niðurstaða kosninganna óneitanlega vonbrigði. Íslenskt samfélag virðist í það minnsta ekki vera tilbúið til þess að vega og meta stjórnmálin á siðferðislegum grunni heldur virðast krónur og aurar halda áfram að vera upphaf og endir alls. Þær byltingar sem fyrst og fremst konur hafa gert síðustu misseri gegn kynferðislegu ofbeldi voru stórt skref fram á við í siðferðislegu tilliti fyrir íslenskt samfélag en því miður má segja að niðurstaða kosninganna sé tvö skref aftur á bak í þessum sömu málum. Þess er þó óskandi að þær konur sem komust á þing sem og aðrir fylgjendur kvenfrelsis og framfara muni ekki láta sitt eftir liggja. Að þau muni hafa hátt sem aldrei fyrr og sjá til þess að leyndarhyggju og kynbundnu ofbeldi verði útrýmt með öllu úr íslensku samfélagi. Það er kannski fjarlægur draumur en engu að síður eina raunverulega leiðin fram á við fyrir samfélag sem virðist margklofið og þarf að finna raunverulega sátt og framtíð fyrir alla.Leiðarinn birtist fyrst í Fréttablaðinu 30. október.
Kynlíf veldur einhverfu: Opið bréf til Háskóla Íslands og fjölmiðla Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Margrét Oddný Leópoldsdóttir Skoðun
Kynlíf veldur einhverfu: Opið bréf til Háskóla Íslands og fjölmiðla Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Margrét Oddný Leópoldsdóttir Skoðun