Ofsakuldi, tempraður Kristín Ólafsdóttir skrifar 22. nóvember 2017 07:00 Í samræðum við leigubílstjóra og móttökustarfsmenn hótela víðsvegar um veröldina hef ég oft fullyrt að það verði „alls ekki eins kalt á Íslandi og maður myndi halda“. Þessar samræður hef ég nær alltaf átt að sumri til í heitum löndum, þegar íslenskur vetur er bara óræður vísir að minningu úr fjarlægri fortíð, og ég kannski á leiðinni í skemmtigöngu í hlýrri golu með svalandi íspinna í handtöskunni. „Það er sko temprað loftslag á Íslandi,“ segi ég við útlendingana og maka á mig sólarolíu og höfuðið á mér hringsnýst í svo heiftarlegri D-vítamínvímu að ég er farin að segja orð eins og temprað. „Það verður alveg svolítið kalt, en ekki svona öfgakalt eins og til dæmis í New York eða eitthvað, skilurðu.“ En nú er nóvember og ég er stödd í Reykjavík. Það er vetur, ég er með varaþurrk á lokastigi og það er sko mjög kalt. Alveg öfgakalt. Rokið nístir mig þráfaldlega inn að beini, eins og öll árin á undan, og ég man að það er vissulega ástæða fyrir því að önnur hver verslun í miðbænum selur lítil tröll með víkingahjálma en fyrst og fremst dúnúlpur. Ég held að þetta sé hreinlega þjóðernishyggja, þessi viðleitni til að uppræta hugmyndina um Ísland sem gaddfreðna eyðitúndru. „Nei, sko, þú ert að hugsa um Grænland. Það er næs á Íslandi.“ Fjarlægðin gerir fjöllin nefnilega blá, segja sumir, en svo kemur nóvember og fjöllin breiða úr sér rétt fyrir utan svefnherbergisgluggann. Og ef maður rýnir staðfastlega í gegnum haglélshrinurnar og mengunarslikjuna við sjóndeildarhringinn sér maður að þau eru hvít. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Kristín Ólafsdóttir Mest lesið Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun Lausnin liggur fyrir – Landspítali þarf að stíga skrefið Sandra B. Franks Skoðun „Er stjúpmamma þín vond eins og í Öskubusku?“ Hafdís Bára Ólafsdóttir Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann Skoðun
Í samræðum við leigubílstjóra og móttökustarfsmenn hótela víðsvegar um veröldina hef ég oft fullyrt að það verði „alls ekki eins kalt á Íslandi og maður myndi halda“. Þessar samræður hef ég nær alltaf átt að sumri til í heitum löndum, þegar íslenskur vetur er bara óræður vísir að minningu úr fjarlægri fortíð, og ég kannski á leiðinni í skemmtigöngu í hlýrri golu með svalandi íspinna í handtöskunni. „Það er sko temprað loftslag á Íslandi,“ segi ég við útlendingana og maka á mig sólarolíu og höfuðið á mér hringsnýst í svo heiftarlegri D-vítamínvímu að ég er farin að segja orð eins og temprað. „Það verður alveg svolítið kalt, en ekki svona öfgakalt eins og til dæmis í New York eða eitthvað, skilurðu.“ En nú er nóvember og ég er stödd í Reykjavík. Það er vetur, ég er með varaþurrk á lokastigi og það er sko mjög kalt. Alveg öfgakalt. Rokið nístir mig þráfaldlega inn að beini, eins og öll árin á undan, og ég man að það er vissulega ástæða fyrir því að önnur hver verslun í miðbænum selur lítil tröll með víkingahjálma en fyrst og fremst dúnúlpur. Ég held að þetta sé hreinlega þjóðernishyggja, þessi viðleitni til að uppræta hugmyndina um Ísland sem gaddfreðna eyðitúndru. „Nei, sko, þú ert að hugsa um Grænland. Það er næs á Íslandi.“ Fjarlægðin gerir fjöllin nefnilega blá, segja sumir, en svo kemur nóvember og fjöllin breiða úr sér rétt fyrir utan svefnherbergisgluggann. Og ef maður rýnir staðfastlega í gegnum haglélshrinurnar og mengunarslikjuna við sjóndeildarhringinn sér maður að þau eru hvít.