Breska tímavélin Kristín Þorsteinsdóttir skrifar 8. júní 2017 07:00 Gengið er til þingkosninga í Bretlandi í dag. Flest bendir til að Íhaldsmenn hafi nauman sigur og verji hreinan meirihluta sinn. Það breytir því ekki, að kosningabaráttan hefur verið stanslaus þrautaganga fyrir Theresu May forsætisráðherra. Þegar hún boðaði til kosninga um miðjan apríl hafði hún yfir tuttugu prósentustiga forskot á Verkamannaflokkinn. Dregið hefur saman með flokkunum síðan og er munurinn nú örfá prósentustig. Segja má að hvert óhappið hafi rekið annað hjá May. Hið fyrsta var sennilega kosningaloforð um svokallaðan elliskatt, sem átti að láta aldraða greiða fyrir eigin umönnun með því að endurfjármagna fasteignir sínar. Óhætt er að segja að það hafi lagst illa í kjósendur og May var snögglega gerð afturreka með málið. May hefur vart látið sjá sig á almannafæri í kosningabaráttunni. Hún hefur gert lítið af því að mæta í viðtöl og skrópaði í kappræðum við andstæðinga sína. Þá sjaldan hún hefur gefið færi á sér hefur henni ekki tekist að láta ljós sitt skína. Engu er líkara en hana skorti sjálfstraust. Gárungarnir hafa hent gaman að því að í hvert skipti sem hún opni munninn veikist sterlingspundið. Viðbrögð hennar við hryðjuverkaárásunum í London og Manchester hafa heldur ekki verið traustvekjandi. Upphrópanir um að kominn sé tími til að aftengja lagabálka um sjálfsögð mannréttindi hafa ekki borið vott um festu eða forystuhæfileika, heldur frekar lýðskrum. Vonandi sjá kjósendur í gegnum slíkt. Á meðan May hefur haltrað gegnum kosningabaráttuna, hefur Jeremy Corbyn, leiðtoga Verkamannaflokksins, vaxið ásmegin. Á dögunum lét hann hafa eftir sér að hann sæi endurkomu í spilunum sem jafnaðist á við frægan baráttusigur Liverpool gegn AC Milan í úrslitaleik Evrópukeppninnar um árið. Það yrði saga til næsta bæjar ef honum tækist ætlunarverk sitt. Það breytir því þó ekki að Corbyn er frambjóðandi frá miðöldum. Stefnumál hans eru gamaldags vinstrihrærigrautur með áherslu á ríkisvæðingu og útgjöld sem ófyrirséð er hvernig á að fjármagna. Í raun er magnað að eitt valdamesta ríki veraldar sé í þessari stöðu. Á leið í óvissuferð út úr Evrópusambandinu og að velja milli tveggja minni spámanna í stól forsætisráðherra. Vafalaust hugsa margir að gott væri að geta snúið klukkunni tólf mánuði aftur í tímann og breytt niðurstöðunni úr Brexit kosningunni sem kom þessu öllu af stað. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Kristín Þorsteinsdóttir Mest lesið Loftslagsávinningur Coda Terminal er gífurlegur Sigurður Loftur Thorlacius Skoðun Skaðinn í leyndri meðferð á heimilum Matthildur Björnsdóttir Skoðun Að verða fórnarlamb íslenskra skattyfirvalda Arnar Pálsson Skoðun „Eru ekki allir pínu einhverfir í dag?“ Andrea Ólafsdóttir Skoðun Bóluefni eða veirur Ágúst Kvaran Skoðun Tilgangur atvinnurekstrarbanns Lárus Sigurður Lárusson Skoðun Betri leið til að velja keppendur inn á Ólympíuleika Pawel Bartoszek Skoðun Af glyðrugangi eftirlitsstofnana Ester Hilmarsdóttir Skoðun 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson Skoðun
Gengið er til þingkosninga í Bretlandi í dag. Flest bendir til að Íhaldsmenn hafi nauman sigur og verji hreinan meirihluta sinn. Það breytir því ekki, að kosningabaráttan hefur verið stanslaus þrautaganga fyrir Theresu May forsætisráðherra. Þegar hún boðaði til kosninga um miðjan apríl hafði hún yfir tuttugu prósentustiga forskot á Verkamannaflokkinn. Dregið hefur saman með flokkunum síðan og er munurinn nú örfá prósentustig. Segja má að hvert óhappið hafi rekið annað hjá May. Hið fyrsta var sennilega kosningaloforð um svokallaðan elliskatt, sem átti að láta aldraða greiða fyrir eigin umönnun með því að endurfjármagna fasteignir sínar. Óhætt er að segja að það hafi lagst illa í kjósendur og May var snögglega gerð afturreka með málið. May hefur vart látið sjá sig á almannafæri í kosningabaráttunni. Hún hefur gert lítið af því að mæta í viðtöl og skrópaði í kappræðum við andstæðinga sína. Þá sjaldan hún hefur gefið færi á sér hefur henni ekki tekist að láta ljós sitt skína. Engu er líkara en hana skorti sjálfstraust. Gárungarnir hafa hent gaman að því að í hvert skipti sem hún opni munninn veikist sterlingspundið. Viðbrögð hennar við hryðjuverkaárásunum í London og Manchester hafa heldur ekki verið traustvekjandi. Upphrópanir um að kominn sé tími til að aftengja lagabálka um sjálfsögð mannréttindi hafa ekki borið vott um festu eða forystuhæfileika, heldur frekar lýðskrum. Vonandi sjá kjósendur í gegnum slíkt. Á meðan May hefur haltrað gegnum kosningabaráttuna, hefur Jeremy Corbyn, leiðtoga Verkamannaflokksins, vaxið ásmegin. Á dögunum lét hann hafa eftir sér að hann sæi endurkomu í spilunum sem jafnaðist á við frægan baráttusigur Liverpool gegn AC Milan í úrslitaleik Evrópukeppninnar um árið. Það yrði saga til næsta bæjar ef honum tækist ætlunarverk sitt. Það breytir því þó ekki að Corbyn er frambjóðandi frá miðöldum. Stefnumál hans eru gamaldags vinstrihrærigrautur með áherslu á ríkisvæðingu og útgjöld sem ófyrirséð er hvernig á að fjármagna. Í raun er magnað að eitt valdamesta ríki veraldar sé í þessari stöðu. Á leið í óvissuferð út úr Evrópusambandinu og að velja milli tveggja minni spámanna í stól forsætisráðherra. Vafalaust hugsa margir að gott væri að geta snúið klukkunni tólf mánuði aftur í tímann og breytt niðurstöðunni úr Brexit kosningunni sem kom þessu öllu af stað.