Ein besta hljómsveit heims stóð undir nafni Jónas Sen skrifar 25. janúar 2018 09:30 Iván Fischer stjórnar hátíðahljómsveitinni með tilþrifum. Tónlist Sinfóníutónleikar Hátíðarhljómsveitin í Búdapest flutti verk eftir Bach, Beethoven og Rakhmanínoff. Einleikari: Dénes Várjon. Stjórnandi: Iván Fischer. Eldborg í Hörpu miðvikudaginn 17. janúar „Ef það væri tónlistarháskóli í helvíti og efnilegasti nemandinn þar fengi það verkefni að semja sinfóníu um plágurnar sjö í Egyptalandi, þá kæmist hann samt ekki með tærnar þar sem fyrsta sinfónía Rakhmanínoffs hefur hælana.“ Einhvern veginn svona hljómaði gagnrýni sem aumingja Rakhmanínoff fékk eftir frumflutninginn á fyrstu sinfóníu sinni. Hún misheppnaðist gersamlega, ekki síst vegna þess að stjórnandinn var fullur og hljómsveitin vissi ekki hvað sneri upp né niður. Viðtökurnar voru reiðarslag og tónskáldið lagðist í djúpt þunglyndi. Á endanum var það geðlæknir sem hjálpaði honum, með dáleiðslu fékk hann sjálfstraustið á ný og samdi óslitið í mörg ár eftir það. Sinfónía nr. 2, sem var á dagskránni hjá Hátíðarhljómsveitinni í Búdapest í Hörpu síðasta miðvikudagskvöld, féll miklu betur í kramið hjá áheyrendum og gagnrýnendum þegar hún var frumflutt. Hún er full af ljóðrænu, hunangsfögrum laglínum, safaríkum hljómum og ástríðuþrunginni framvindu. Spilamennskan á tónleikunum í Hörpu var ekkert slor. Hljómsveitin, undir stjórn Iván Fischer, er talin ein sú besta í heiminum og hún var í banastuði. Strengirnir, hvort heldur sem það voru fiðlur, lágfiðlur, selló eða kontrabassar, voru dásamlegir. Heildaráferðin var ótrúlega vel mótuð, breið og tær, allt að því munúðarfull, ef hægt er að nota það orð. Slagverkið var pottþétt, blásararnir hárnákvæmir og fagurhljómandi. Klarinettusólóið í þriðja kaflanum var t.d. svo fallegt að það er ógleymanlegt. Sinfónían var síðust á dagskránni, fyrir utan aukalagið. Þá var flutt hin svokallaða Vókalísa eftir Rakhmanínoff, sönglag án orða. Í þessari útfærslu sungu allar konurnar í hljómsveitinni, karlarnir spiluðu með. Það var hástemmt og seiðandi, þrungið hrífandi rómantík. Tvö önnur verk voru á dagskránni. Hið fyrra var hljómsveitarsvíta nr. 2 í h-moll eftir Bach. Aðeins átta hljóðfæraleikarar spiluðu, þ. á m. hljómsveitarstjórinn, sem lék á lítið pípuorgel. Túlkunin var litrík og spennandi, snörp og lífleg. Tæknilega séð var hún óaðfinnanleg, samspilið í fullkomnu jafnvægi, akkúrat og samtaka. Hin tónsmíðin var þriðji píanókonsertinn eftir Beethoven, en þar var einleikari Dénes Várjon. Skemmst er frá því að segja að þetta er einhver glæsilegasti flutningur á konsertinum sem heyrst hefur. Píanóleikarinn spilaði af yfirgengilegum krafti og fingrafimi, en um leið með næmri tilfinningu fyrir innhverfari hlutum verksins. Konsertinn er í þremur köflum. Miðkaflinn er afar hægur og rólegur og vill því miður detta niður í hálfgerða lognmollu hjá mörgum flytjendum. Hér var hins vegar fádæma vel gert, kaflinn var upphafinn og unaðslega grípandi. Margt í hinum köflunum var líka eftirminnilegt. Lokin á kadensunni (sólóhlutanum) í þeim fyrsta, þar sem píanóleikarinn spilar ofurveikt við hljóðlátan pákuleik, voru svo falleg að það verður lengi í minnum haft. Þetta var mögnuð upplifun.Niðurstaða: Stórfenglegir tónleikar með frábærri hljómsveit og einleikara. Tónlistargagnrýni Mest lesið „Ef við erum lausnamiðuð þá sköpum við tækifærin“ Lífið Steinunn vill fá Ásdísi með sér í „Kynbombuflokkinn“ Lífið Bannaði Snorra að kjósa Arnar Þór Lífið Myndaveisla: Sjómannadagurinn í Reykjavík og Gummi Emil í koddaslag Lífið „Svo góð tilfinning að endurheimta sjálfa sig“ Tónlist Fékk að heyra að konur ættu ekki heima á sjó Lífið Dóttir Jolie og Pitt vill ekki heita Pitt lengur Lífið „Býr ekki lítil kerling innra með okkur öllum?“ Lífið Klæddu sig upp sem frambjóðendur Lífið Ofboðslega stolt af dóttur sinni Lífið Fleiri fréttir The Lazarus Project: Varúð, veldur svefnleysi Ekkert mjálm í Unu Torfa og Sinfó Falleg tónlist GDRN hljómaði ekki nógu vel Love Lies Bleeding: Ekið af hraðbraut og út í skurð Sjá meira
Tónlist Sinfóníutónleikar Hátíðarhljómsveitin í Búdapest flutti verk eftir Bach, Beethoven og Rakhmanínoff. Einleikari: Dénes Várjon. Stjórnandi: Iván Fischer. Eldborg í Hörpu miðvikudaginn 17. janúar „Ef það væri tónlistarháskóli í helvíti og efnilegasti nemandinn þar fengi það verkefni að semja sinfóníu um plágurnar sjö í Egyptalandi, þá kæmist hann samt ekki með tærnar þar sem fyrsta sinfónía Rakhmanínoffs hefur hælana.“ Einhvern veginn svona hljómaði gagnrýni sem aumingja Rakhmanínoff fékk eftir frumflutninginn á fyrstu sinfóníu sinni. Hún misheppnaðist gersamlega, ekki síst vegna þess að stjórnandinn var fullur og hljómsveitin vissi ekki hvað sneri upp né niður. Viðtökurnar voru reiðarslag og tónskáldið lagðist í djúpt þunglyndi. Á endanum var það geðlæknir sem hjálpaði honum, með dáleiðslu fékk hann sjálfstraustið á ný og samdi óslitið í mörg ár eftir það. Sinfónía nr. 2, sem var á dagskránni hjá Hátíðarhljómsveitinni í Búdapest í Hörpu síðasta miðvikudagskvöld, féll miklu betur í kramið hjá áheyrendum og gagnrýnendum þegar hún var frumflutt. Hún er full af ljóðrænu, hunangsfögrum laglínum, safaríkum hljómum og ástríðuþrunginni framvindu. Spilamennskan á tónleikunum í Hörpu var ekkert slor. Hljómsveitin, undir stjórn Iván Fischer, er talin ein sú besta í heiminum og hún var í banastuði. Strengirnir, hvort heldur sem það voru fiðlur, lágfiðlur, selló eða kontrabassar, voru dásamlegir. Heildaráferðin var ótrúlega vel mótuð, breið og tær, allt að því munúðarfull, ef hægt er að nota það orð. Slagverkið var pottþétt, blásararnir hárnákvæmir og fagurhljómandi. Klarinettusólóið í þriðja kaflanum var t.d. svo fallegt að það er ógleymanlegt. Sinfónían var síðust á dagskránni, fyrir utan aukalagið. Þá var flutt hin svokallaða Vókalísa eftir Rakhmanínoff, sönglag án orða. Í þessari útfærslu sungu allar konurnar í hljómsveitinni, karlarnir spiluðu með. Það var hástemmt og seiðandi, þrungið hrífandi rómantík. Tvö önnur verk voru á dagskránni. Hið fyrra var hljómsveitarsvíta nr. 2 í h-moll eftir Bach. Aðeins átta hljóðfæraleikarar spiluðu, þ. á m. hljómsveitarstjórinn, sem lék á lítið pípuorgel. Túlkunin var litrík og spennandi, snörp og lífleg. Tæknilega séð var hún óaðfinnanleg, samspilið í fullkomnu jafnvægi, akkúrat og samtaka. Hin tónsmíðin var þriðji píanókonsertinn eftir Beethoven, en þar var einleikari Dénes Várjon. Skemmst er frá því að segja að þetta er einhver glæsilegasti flutningur á konsertinum sem heyrst hefur. Píanóleikarinn spilaði af yfirgengilegum krafti og fingrafimi, en um leið með næmri tilfinningu fyrir innhverfari hlutum verksins. Konsertinn er í þremur köflum. Miðkaflinn er afar hægur og rólegur og vill því miður detta niður í hálfgerða lognmollu hjá mörgum flytjendum. Hér var hins vegar fádæma vel gert, kaflinn var upphafinn og unaðslega grípandi. Margt í hinum köflunum var líka eftirminnilegt. Lokin á kadensunni (sólóhlutanum) í þeim fyrsta, þar sem píanóleikarinn spilar ofurveikt við hljóðlátan pákuleik, voru svo falleg að það verður lengi í minnum haft. Þetta var mögnuð upplifun.Niðurstaða: Stórfenglegir tónleikar með frábærri hljómsveit og einleikara.
Tónlistargagnrýni Mest lesið „Ef við erum lausnamiðuð þá sköpum við tækifærin“ Lífið Steinunn vill fá Ásdísi með sér í „Kynbombuflokkinn“ Lífið Bannaði Snorra að kjósa Arnar Þór Lífið Myndaveisla: Sjómannadagurinn í Reykjavík og Gummi Emil í koddaslag Lífið „Svo góð tilfinning að endurheimta sjálfa sig“ Tónlist Fékk að heyra að konur ættu ekki heima á sjó Lífið Dóttir Jolie og Pitt vill ekki heita Pitt lengur Lífið „Býr ekki lítil kerling innra með okkur öllum?“ Lífið Klæddu sig upp sem frambjóðendur Lífið Ofboðslega stolt af dóttur sinni Lífið Fleiri fréttir The Lazarus Project: Varúð, veldur svefnleysi Ekkert mjálm í Unu Torfa og Sinfó Falleg tónlist GDRN hljómaði ekki nógu vel Love Lies Bleeding: Ekið af hraðbraut og út í skurð Sjá meira