Börnin sem deyja Bjarni Karlsson skrifar 19. september 2018 07:00 Þegar ég var unglingskjáni og vissi ekki neitt um neitt vissi ég samt að ég tilheyrði þjóðfélagi sem reiknaði með mér. „Það vantar ekki viljann,“ sagði Jónas bóndi í Kálfholti og brosti þolinmóður þegar ungi vinnumaðurinn hafði gert enn eitt axarskaftið. Almennt var það afstaðan til manns að á endanum yrði maður líklega til einhvers nýtur. Ég ólst upp við frásagnir foreldra minna af því hvernig þau komu þaki yfir höfuðið í samhentu striti og trúði því að ég gæti þetta líka. Þannig leið, held ég, flestum af minni kynslóð. Við trúðum að við gætum gert eitthvað og verið eitthvað sem skipti okkur og jafnvel aðra máli. Í dag ríkir djúp angist með þjóðinni vegna alls unga fólksins sem deyr ýmist í sjálfsvígum eða neyslu-slysum. Við finnum öll til og horfum spyrjandi hvert á annað. Ég hef ekki svarið en það læðist að mér sá grunur að e.t.v. sé tilfinningin fyrir því að eiga heima í heiminum að þynnast út. Við lifum í veröld sem virðist orðin að einkalóð fárra. Almenningur er á vergangi í milljónavís og einhvern veginn hefur okkur tekist að stilla málum þannig upp hér heima að margt ungt fólk er ekki að tengja við þjóðfélagið. Þau sjá engan bíða eftir kröftum þeirra og það er enginn Jónas bóndi sem ögrar til dáða. Getur hugsast að veruleikinn sem við höfum skapað í menningu okkar sé svo merkingarlaus að börnin okkar deyi af tilgangsleysi? Getur verið að einfeldningsleg trú okkar á efnahagsvöxt og markaðslögmál ræni ekki bara náttúruna þolinmæðinni gagnvart okkur heldur sé dauði barnanna okkar önnur birtingarmynd sama fáránleika? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Birtist í Fréttablaðinu Bjarni Karlsson Mest lesið Loftslagsávinningur Coda Terminal er gífurlegur Sigurður Loftur Thorlacius Skoðun Skaðinn í leyndri meðferð á heimilum Matthildur Björnsdóttir Skoðun Að verða fórnarlamb íslenskra skattyfirvalda Arnar Pálsson Skoðun „Eru ekki allir pínu einhverfir í dag?“ Andrea Ólafsdóttir Skoðun Bóluefni eða veirur Ágúst Kvaran Skoðun Tilgangur atvinnurekstrarbanns Lárus Sigurður Lárusson Skoðun Betri leið til að velja keppendur inn á Ólympíuleika Pawel Bartoszek Skoðun Af glyðrugangi eftirlitsstofnana Ester Hilmarsdóttir Skoðun 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson Skoðun
Þegar ég var unglingskjáni og vissi ekki neitt um neitt vissi ég samt að ég tilheyrði þjóðfélagi sem reiknaði með mér. „Það vantar ekki viljann,“ sagði Jónas bóndi í Kálfholti og brosti þolinmóður þegar ungi vinnumaðurinn hafði gert enn eitt axarskaftið. Almennt var það afstaðan til manns að á endanum yrði maður líklega til einhvers nýtur. Ég ólst upp við frásagnir foreldra minna af því hvernig þau komu þaki yfir höfuðið í samhentu striti og trúði því að ég gæti þetta líka. Þannig leið, held ég, flestum af minni kynslóð. Við trúðum að við gætum gert eitthvað og verið eitthvað sem skipti okkur og jafnvel aðra máli. Í dag ríkir djúp angist með þjóðinni vegna alls unga fólksins sem deyr ýmist í sjálfsvígum eða neyslu-slysum. Við finnum öll til og horfum spyrjandi hvert á annað. Ég hef ekki svarið en það læðist að mér sá grunur að e.t.v. sé tilfinningin fyrir því að eiga heima í heiminum að þynnast út. Við lifum í veröld sem virðist orðin að einkalóð fárra. Almenningur er á vergangi í milljónavís og einhvern veginn hefur okkur tekist að stilla málum þannig upp hér heima að margt ungt fólk er ekki að tengja við þjóðfélagið. Þau sjá engan bíða eftir kröftum þeirra og það er enginn Jónas bóndi sem ögrar til dáða. Getur hugsast að veruleikinn sem við höfum skapað í menningu okkar sé svo merkingarlaus að börnin okkar deyi af tilgangsleysi? Getur verið að einfeldningsleg trú okkar á efnahagsvöxt og markaðslögmál ræni ekki bara náttúruna þolinmæðinni gagnvart okkur heldur sé dauði barnanna okkar önnur birtingarmynd sama fáránleika?