Sumt sem glóir er einfaldlega gull

Þetta voru lög sem maður hefur heyrt í lyftum; klassísk popptónlist eftir Burt Bacharach, Dusty Springfield, The Beachboys, Bítlana og fleiri frá sjöunda áratug síðustu aldar og til miðbiks þess áttunda.

Popp er ekki rusl

Lögin heyrast ennþá og ekki að ástæðulausu. Margir í hinum sígilda fagurtónlistargeira halda að popptónlist, sem er auðskilin og rennur þægilega niður, sé einföld og ódýr, byggi á lítilli kunnáttu. Hún sé bara ruslfæði. En það er ekki rétt.

Burt Bacharach samdi t.d. gnægð laga með frumlegu, djassskotnu hljómferli, óvanlegri raddskipan og óreglulegri hynjandi. Lög eins og Raindrops Keep Falling On My Head eru vissulega glimmerkennd, en ódýr eru þau ekki. Og ekki auðveld í flutningi heldur, eins og margir áhugasamir píanónemendur uppgötva sér til mikillar skelfingar og vonbrigða. Áleitinn og flókinn takturinn í píanóútsettum popplögum krefst töluverðrar fagmennsku.

Flottir söngvarar

Páll Óskar var í öðru aðalhlutverkinu á tónleikunum, hinn söngvarinn var Kristín Stefánsdóttir. Þau eru bæði flott tónlistarfólk, hafa hlýjar og hreinar raddir, mikla sviðsútgeislun og þægilega, tilgerðarlausa framkomu. Það var einfaldlega unun að horfa og hlusta á þau syngja þarna um kvöldið.

Með söngvurunum kom fram sautján manna hópur, þrettán hljóðfæraleikarar og þrjár bakraddir. Hljómsveitin samanstóð af blásurum og strengjaleikurum, og auðvitað trommu-, gítar-, bassa- og píanóleikara. Það er ansi stór hópur fyrir smágerðan Salinn í Kópavogi. Hljóðstjórn svona hljómsveitar í litlu rými er ekki auðveld.

Ekki var laust við að það væri dálítill glymjandi í heildarhljómnum, þegar allir spiluðu í einu á kröftugu nótunum. Trommuleikurinn var stundum óþarflega sterkur og blásararnir áttu það til að yfirgnæfa sönginn. Það var þó sem betur fer ekki oft.

Frábærar útsetningar

Útsetningar Hlyns Þórs Agnarssonar píanóleikara og hljómsveitarstjóra voru ákaflega fagmannlegar. Þær voru hæfilega fjölbreyttar og litríkar, hvert hljóðfæri fékk að njóta sín án þess að það kæmi niður á flæðinu og heildarmyndinni, sem var oftast sannfærandi, þétt og lifandi.

Nokkur frábær lög voru flutt sem verðugt er að minnast sérstaklega á. Son Of a Preacherman hennar Dusty Springfield gladdi hjartað, og þar voru blásararnir með allt sitt á hreinu í dillandi sólóhendingum. Svipaða sögu er að segja um gullkorn Bítlanna á borð við Here Comes the Sun og Let It Be. Það eru unaðsleg lög óþrjótandi innblásturs og voru hér flutt af vandvirkni, lífi og sál.

Hljóðheimurinn þarf að vera grípandi

Eins og áður segir halda margir að popptónlist sé auðveld í flutningi, því hún virðist svo einföld, ólíkt sinfóníu eftir Sibelius, svo dæmi sé tekið.

Páll Óskar benti hins vegar á að lög á borð við þau sem The Beachboys sömdu eru verulega erfið viðureignar. Hljóðheimurinn er svo sérkennilegur og hann þarf að vera einbeittur og tær til að vera grípandi. Sem hann gerði, líka þegar sérstakur gestur tónleikanna, Jesper Pedersen, spilaði á þeremín, einskonar snertilaust hljómborð sem gefur frá sér draugaleg hljóð. Útkoman var góð.

Gagnrýnandinn fékk gæsahúð

Svo sem sjá má skemmti maður sér konunglega. Ég fæ sjaldan gæsahúð á tónleikum, en það gerðist þegar Kristín söng lagið Top Of the World og gaf þar sjálfri Karen Carpenter ekkert eftir. Hún söng af einlægri hjartahlýju, og af svo mikilli gleði og með dásamlegri stígandi í viðlögunum þar sem Páll Óskar tók undir, að mér fannst ég geta flogið. Svona tónlist lætur manni líða eins og allt sé í lagi; já, í himnalagi, jafnvel þótt sú sé ekki raunin. Hver þarf ekki á slíku að halda á gráum föstudegi?

Niðurstaða: Frábærir tónleikar með ódauðlegri dagskrá sem var flutt af fagmennsku.