„Vil ekki leyfa greiningunni að taka yfir allt“

Það var í júlí á þessu ári sem Ásta, sem hefur gert garðinn frægan sem fim­leika­kona í hóp­fim­leikum með Stjörnunni og ís­lenska lands­liðinu, fór í sitt fyrsta floga­kast.

„Ég sem sagt átti bókað flug til Dan­merkur þann 21. júlí og þar ætlaði ég að fara í heim­sókn til systur minnar. Fram að þessum tíma­punkti hafði verið dá­lítið mikið álag á mér. Ég átti eftir að græja og gera ó­trú­lega mikið þarna um morguninn en á­kvað að sofa að­eins lengur.

Svo í rauninni vakna ég bara með lög­reglu og sjúkra­flutninga­menn standandi yfir mér og fæ að vita það frá tengda­móður minni, sem var einnig þarna á staðnum, að ég hefði fengið flog.“

„Það er svo­lítið svekkjandi finnst mér. Að það hafi þurft svona stórt á­fall, sem greiningin var, til þess að ég áttaði mig á því að njóta þess sem ég er að gera.“

Ásta starfaði á þessum tíma sem flug­freyja sam­hliða drauma­náminu sínu sem miðaði að því að hún yrði á endanum flug­maður. Hún segist strax hafa áttað sig á því að þessar vendingar myndu hafa á­hrif á þau plön sín.

„Floga­kastið stendur yfir í ein­hverjar tvær mínútur, sem er langur mjög langur tími þegar kemur að svona krampa­kasti. Flestir fá kannski svona störu­flog en ég blána í framan og byrja að froðu­fella á meðan á floga­kastinu stendur.“

Fór í smá af­neitun

Niður­stöður þeirra rann­sókna sem gerðar voru á Ástu í kjöl­far floga­kastsins leiddu það ó­venju snemma í ljós að hún ætti við floga­veiki að glíma.

Í kjöl­farið á því að hafa farið í heila­línu­rit, þar sem að sáust tauga­breytingar í heila Ástu. Og svo í MRI-skanna, sem kom vel út fyrir hana, var Ásta greind með floga­veiki.

„Ég fæ í rauninni bara mikið á­fall við þessa greiningu og átti um leið erfitt með að trúa því að hefði eitt­hvað komið út úr heila­línu­ritinu og fór í smá af­neitun til að byrja með og taldi að þetta gæti ekki verið satt. Því flestir sem að fara í gegnum þetta ferli þurfa að fara nokkrum sinnum í heila­línu­rit og yfir­leitt tekur það ein­hvern tíma að finna eitt­hvað út úr þeim.“

„Ég átti alveg klár­lega ekki von á því að greinast með floga­veiki. Eftir fyrsta floga­kastið hélt ég að þetta væri eitt­hvað á­lags­tengt hjá mér. Að ég væri búin að keyra mig út í allt of langan tíma.

Undan­farin tvö ár hafði ég verið á fullu á öllum sviðum míns dag­legs lífs. Ef ég var ekki að vinna, þá var ég á æfingu. Og ef ég væri ekki að vinna eða á æfingu, þá væri ég í skólanum. Það hafði bara verið líf mitt þessi ár fyrir greininguna.“

Stóð með sjálfri sér

Á þessum tíma­punkti var það ljóst að floga­veikin myndi gera Ástu erfitt með að sinna vinnu sinni sem flug­freyja, alla­vegana um á­kveðinn tíma. Þá var það einnig orðið ljóst að hún gæti ekki stundað og klárað flug­námið líkt og hana hafði dreymt um frá því að hún var lítið barn. Hún kaus þó að líta á já­kvæðu punktana sem voru enn til staðar.

„Ég hafði alla­vegana fim­leikana enn og setti mér fljótt mark­mið um að keppa á móti í Sví­þjóð sem ber nafnið Faceoff. Til að byrja með setti ég mér það mark­mið að standa mig ó­trú­lega vel á því móti.“

Að morgni ferða­dags til Sví­þjóðar fékk Ásta hins vegar sitt annað floga­kast.

„Það er tengda­móðir mín sem að vekur mig og segir mér að ég hafi fengið annað floga­kast. Ég ætlaði ekki að trúa því að þetta hafi gerst aftur því ég er alveg með­vitundar­laus á meðan á floga­kastinu stendur og er svo­lítið lengi að átta mig á hlutunum eftir á.“

Ásta var ekki á því að láta floga­kastið skemma fyrir sér.

„Ég er að fara út að keppa,“ sagði Ásta á­kveðin við tengda­móður sína sem að skutlaði henni á Kefla­víkur­flug­völl. Í milli­tíðinni ráð­færir Ásta sig við sinn lækni sem sagðist ekki geta mælt með því að hún héldi út á Faceoff mótið svona stuttu eftir floga­kast.

„Ég væri hins vegar full­orðin kona og tæki sjálf á­kvörðunina um það. Ég var á­kveðin í því að fara út að keppa.“

Ásta stóð með sjálfri sér. Stóð með sann­færingu sinni og átti ekki eftir að sjá eftir því.

„Það gengur ó­trú­lega vel hjá mér þarna úti í Sví­þjóð og ég enda með að vinna mótið.“

„Miklu al­var­legra en ég gerði mér grein fyrir“

Eftir skínandi gengi hjá Ástu úti í Sví­þjóð tóku við kafla­skil hjá henni. Hún hóf störf hjá tann­lækna­stofunni Val­höll í 50% starfs­hlut­falli og sam­hliða því lagði hún mikinn fókus í fim­leikana.

„Þegar að það voru liðnar svona þrjár vikur af því dag­lega lífi hjá mér fékk ég svona til­finningu eins og það væri öllu lokið hjá mér. Það væri ein­hvern veginn allt búið sem ég ætlaði mér að gera.

Ég fann að ég þurfti ein­hvern veginn að halda fókus á Norður­landa­mótinu sem var fram undan því þó að ég væri að standa mig vel á æfingum þá fannst mér ég enn þung á mér and­lega.“

Og frá þeirri stundu og fram að Norður­landa­mótinu, sem fer fram hér í Reykja­vík þessa dagana, hefur Ásta í tví­gang farið í floga­kast. Það reyndist henni erfitt að átta sig á al­var­leika floga­kastanna. Hún bað því kærasta sinn um að taka sig upp í einu slíku kasti.

„Ég segi við kærastann minn að hann verði eigin­lega að taka mynd­band af mér á meðan á floga­kastinu stendur svo ég viti hvað hann og aðrir í kringum mig eru að ganga í gegnum. Á­fallið sem þau ganga í gegnum á meðan að ég ligg þarna með­vitundar­laus því ég vakna bara upp eftir köstin og er jú þreytt og svo­lítið búin á því en hafði verið ó­með­vituð um hvað að­stand­endurnir mínir væru að sjá og ganga í gegnum.“

Þegar að hún sér um­rætt mynd­band af sér í fyrsta sinn fær hún alveg skýra mynd af stöðunni.

„Þetta var miklu al­var­legra en ég gerði mér nokkurn tímann grein fyrir. Á meðan á floga­kastinu stendur sé ég á mynd­bandinu að ég blána ég öll í framan, kippist til og froðu­felli. Ég ætlaði eigin­lega ekki að trúa því að þetta væri ég.“

„Ég dett smá niður and­lega við að sjá þetta en hugsa samt sem áður með sjálfri mér að ég þyrfti bara að halda á­fram. Því ég ætlaði mér að keppa á þessu Norður­landa­móti. Ætla að standa mig vel og ætla að mæta til leiks með þau stökk sem ég hef verið að keppa með. Stökk á mjög háu erfið­leika­stigi.

Þjálfararnir reyndu að gera mér það ljóst að ég þyrfti ekki að setja svona mikla pressu á sjálfa mig en það þýddi ekkert. Ég ætlaði mér að gera þetta. Ég vil ekki leyfa greiningunni að taka yfir allt sem ég er að gera. Þetta er búið að taka nóg. Ég vil fá að halda og stjórna öllu því sem ég er að gera tengt fim­leikunum. “

Féll fyrir flug­vélum

Það skiljan­lega tekur á þegar að draumar manns skyndi­lega fuðra upp án fyrir­vara. Eins og í til­felli Ástu sem hafði átt sér þann draum, að verða flug­maður, frá því í barn­æsku.

„Ég held að á­huginn á fluginu hafi kviknað þegar að ég var sex ára. Þegar að banda­ríska her­liðið var í Kefla­vík. Þá fékk ég að skoða og setjast upp í ein­hverjar her­þotur og hugsaði með mér þá að það væri á­byggi­lega mjög skemmti­legt að vera flug­maður.“

Var þessi sýn hennar þvert á sýn annarra fjöl­skyldu­með­lima hennar sem höfðu hvergi látið að sér kveða í há­loftunum.

„Það er enginn í fjöl­skyldunni minni að fljúga eða í flug­námi. Ég var því ein á báti hvað það varðar. En svo man ég líka eftir því að oft, sem krakki, horfði ég upp til himins og sá flug­vélarnar fljúga hjá. Það vakti einnig upp hjá mér þá til­finningu að það yrði skemmti­legt að geta flogið flug­vélum. Seinna meir átti ég eftir að fara í kynnis­flug og allt frá því var ég á­kveðin í því að fara í flug­nám.“

Eftir því sem Ásta var eldri færðist draumurinn nær og man hún vel eftir sínum fyrsta flug­tíma.

„Til­finningin sem spratt upp á þeirri stundu var bara geð­veik. Mér fannst þetta ó­trú­lega gaman. Þetta eru náttúru­lega litlar flug­vélar sem maður lærir á og maður finnur vel fyrir öllum hreyfingum en ég tel að fim­leikarnir hafi hjálpað mér í þessum að­stæðum. Maður hefur góða til­finningu fyrir jafn­vægi og hvar maður er í loftinu

Ásta vildi skilja það að fullu hvað fælist í því að starfa sem flug­maður og á­kvað hún því einnig að reyna fyrir sér sem flug­freyja og hóf störf sem slík hjá Icelandair sumarið 2022.

„Mér fannst svo gott að fá inn­sýn í það hvernig starfið yrði og eftir þetta sumar var ég al­gjör­lega seld á það verða flug­maður. Ég ætlaði að kýla á þetta, vildi ekki bíða með þetta lengur.“

En eins og fyrr sagði átti floga­veikis greiningin eftir að varpa hulu yfir þennan draum Ástu. Sú stað­reynd rann fljótt upp fyrir henni.

„Ég man á­kveðin augna­blik eftir fyrsta floga­kastið. Fyrsta augna­blikið er þegar að ég ligg heima með sjúkra­flutninga­menn standandi yfir mér. Annað augna­blikið man ég eftir mér í sjúkra­bílnum þar sem að sjúkra­flutnings­maður spyr mig hvaða mánuður sé og ég gat ekki svarað því.

Svo man ég eftir mér á sjúkra­börunum á leiðinni inn á bráða­mót­töku fara að há­gráta því það rann upp fyrir mér að draumur minn, að verða flug­maður, væri liðinn undir lok.“

Með stjórn á sínu lífi

Ásta var hins vegar fljót að stappa í sig stálinu. Hún á­kvað að leyfa floga­veikinni ekki að stjórna lífi sínu.

„Restin af ævi minni á ekki að litast af því að ég hafi fengið floga­veikis greiningu, þurft að skipta um starfs­vett­vang og geta ekki stundað námið sem mig hafði dreymt um að læra.

Ég ætla að fá að stjórna lífinu dá­lítið sjálf. Þar komu fim­leikarnir sterkir inn. Ég get stjórnað því hvað ég geri á því sviði og ég ætla að fara alla leið tengt Norður­landa­mótinu. Ætla ekki að leyfa neinu að standa í vegi fyrir mér þar.

Ef það er hægt að taka eitt­hvað já­kvætt úr þessu sem ég hef verið að ganga í gegnum þá er það sú stað­reynd að nú hef ég meiri tíma til þess að stunda í­þróttina mína. Get nýtt hverja einustu stund í það.“

Greiningin hefur hjálpað Ástu að öðlast nýja sýn á hlutina.

„Það er til­vitnun sem ég tengdi rosa sterkt við. Hún er á þá leið að maður er alltaf fastur í því að óska þess að maður sé á ein­hverjum öðrum stað en þann sem maður er á.

Í mínu til­viki var ég í flug­náminu, með frá­bæra styrktar­aðila, í lands­liðinu og það gekk allt rosa­lega vel hjá mér. En samt var ég, á þeim tíma­punkti, að óska þess að ég hefði byrjað fyrr í flug­náminu, eins og ég ætlaði mér að gera árið 2019. Ég var svo svekkt út í sjálfa mig.

Maður er alltaf svo fastur í því að miða sig við ein­hverja aðra í kringum sig. Í staðin fyrir að njóta þess staðar sem maður er á. Ég var á frá­bærum stað og er í dag á frá­bærum stað. Ég er í lands­liðinu og með Stjörnunni. Að standa mig ó­trú­lega vel, sér­stak­lega miðað við allt sem hefur komið fyrir upp á síð­kastið og hef þurft að læra að njóta þess staðar sem ég er á.

„Það er svo­lítið svekkjandi finnst mér. Að það hafi þurft svona stórt á­fall, sem greiningin var, til þess að ég áttaði mig á því að njóta þess sem ég er að gera.“

Vill geta horft sátt til baka

Í gegnum þennan tíma virðast fim­leikarnir hafa verið á­kveðið hald­reipi fyrir þig og það hefur skilað sér. Það hlýtur að gefa þér ansi mikið. Að treysta á sjálfa þig og það skilar sér.

„Það var það sem maður vonaði að fim­leikarnir myndu gefa mér í fram­haldi af greiningunni. Ég hugsa oft til sögunnar af í­þrótta­manninum sem ætlaði sér að verða bestu í heimi. Hann varð það og á sama degi og hann varð bestur í heimi fór hann bara að gráta. Hann var búinn að af­reka allt það sem hann vildi.

Það er í rauninni ekki það sem maður er að eltast við. Ég er að eltast við að njóta ferlisins sem ég geng í gegnum á mínum fim­leika­ferli. Ég vil geta hugsað til baka vitandi það að ég var sam­ferða afar góðum liðs­fé­lögum, það var ó­trú­lega gaman hjá mér og að ég hafi staðið mig vel.“

Ég vil geta notið þess að vera á æfingum og haft gaman af því sem ég er að gera. Það er raunin hjá mér núna en það þurfti þetta á­fall til þess að ég áttaði mig á þessu. Þetta er til­finningin sem ég vil halda í og ég ætla mér að njóta hverrar einustu æfingar.“

Ásta ritaði sín mark­mið á miða þegar að þrjár vikur voru þar til að Norður­landa­mót helgarinnar hæfist.

„Þessar þrjár vikur ætlaði ég mér að njóta hverrar einustu stundar sem ég hefði í fim­leika­salnum, með liðinu mínu og þjálfurum sem og fólkinu í kringum mig. Ég væri ekki komin svona langt á þessum tíma­punkti ef ekki væri fyrir þeirra ó­lýsan­legu að­stoð.

Ég gæti aldrei verið að gera það sem ég er að gera ef ég hefði ekki allt þetta fólk í kringum mig. Ég hef notið mikils skilnings á þeim tíma­punktum sem er kannski að­eins erfiðara fyrir mig á æfingum. Þá hafa fjöl­skyldu­með­limir, vinir og kærastinn minn verið ó­trú­lega hjálp­söm.“