Tíu bestu liðin (1984-2023): Stjarnan 2014 | Sú til­finning er engu lík

Stjarnan 2014 lenti í 7. sæti í kjöri Vísis á bestu fótboltaliðum Íslands síðustu fjörutíu ár (1984-2023).

Hjörtu Garðbæinga slógu hættulega ört þegar Stjarnan fékk vítaspyrnu í uppbótartíma í úrslitaleiknum gegn FH í úrslitaleik liðanna um Íslandsmeistaratitilinn í grenjandi rigningu í Kaplakrika 4. október 2014. Blóðið rann hins vegar ekki í manninum á vítapunktinum, Ólafi Karli Finsen, sem rúllaði boltanum hinn rólegasti í netið. Þetta var annað mark hans í leiknum og það tryggði Stjörnunni fyrsta Íslandsmeistaratitil félagsins. Aðeins sjö árum áður höfðu Stjörnumenn endað í 9. sæti næstefstu deildar. Ótrúleg upprisa karlaliðs félagsins var því fullkomnuð þennan blauta laugardag í október-byrjun fyrir áratug.

Það er varla hægt að vinna titil á ótrúlegri hátt, einum færri, með sigurmarki í uppbótartíma gegn öðru ósigruðu liði í hreinum úrslitaleik. En það hvernig Stjörnumenn unnu titilinn, á svona nauman og dramatískan hátt, hefur kannski aðeins skyggt á það hversu ofboðslega gott liðið var. Þeir voru heppnir í úrslitaleiknum en þú ferð ekki ósigraður í gegnum heilt Íslandsmót og færð 52 stig á heppninni einni saman. Þetta Stjörnulið var samstillt, kraftmikið, hæfileikaríkt og gríðarlega þrautseigt. Það var líka í keppni við besta lið sem hefur ekki orðið Íslandsmeistari. FH 2014 var nokkrum mínútum frá því að fara ósigrað í gegnum mótið. Það þurfti eitthvað sérstakt til að skáka því.

Fyrstu árin eftir að Stjarnan kom upp í efstu deild var fjörið við völd. Stjörnumenn skoruðu haug af mörkum en fengu álíka mörg á sig. En Logi Ólafsson „kenndi“ þeim að verjast og Stjarnan fékk aðeins 25 mörk á sig 2013 (þar af fjögur í lokaleiknum gegn FH) og lenti í 3. sæti. Það var góður grunnur fyrir næsta tímabil en enginn gat séð fyrir það sem gerðist undir stjórn Rúnars Páls Sigmundssonar 2014.

Stjarnan og FH skildu sig snemma frá öðrum liðum og héldust í hendur allt tímabilið. Ofan á það að vera í titilbaráttu í fyrsta sinn voru Stjörnumenn líka í Evrópukeppni í fyrsta sinn. Og þátttakan í henni var algjört ævintýri. Stjarnan vann þrjú einvígi, komst lengra en nokkurt íslenskt lið hafði komist í Evrópukeppni og endaði á því að spila tvo leiki við Inter. Ítalska stórliðið og Þróttur (wtf?) voru þau einu sem unnu Stjörnuna 2014.

Úrslitaleikurinn í Kaplakrika stendur auðvitað upp úr á sumrinu 2014 en eftirminnilegu leikirnir voru fleiri. Enginn sem var á Samsung-vellinum gleymir sigurmarki Atla Jóhannssonar gegn Motherwell og enginn sem horfði á leikinn í sjónvarpi gleymir lýsingu Rikka G á því (Þettaerinnifráááíííbææærtmarksjáiðietta!!!).

Stjarnan hélt líka hreinu í tveimur leikjum gegn Lech Poznan og vann Íslandsmeistara KR í Vesturbænum, 2-3, nýkomnir heim frá Mílanó. Þrátt fyrir að hafa spilað 32 leiki um sumarið kvörtuðu Stjörnumenn heldur héldu bara ótrauðir áfram.

Stjarnan sótti óspart á dönsk mið á þessum árum með góðum árangri. Niclas Vemmelund og Martin Rauschenberg voru sterkir í vörninni ásamt þeim Herði Árnasyni og Stjörnugoðinu Daníel Laxdal. Michael Præst var öflugur á miðjunni þar til hann meiddist seinna hluta móts. Þá steig hinn nítján ára Þorri Geir Rúnarsson inn eins og ekkert væri eðlilegra og spilaði eins og kóngur við hlið Atla. 

Pablo Punyed og reynsluboltinn Veigar Páll Gunnarsson voru mest skapandi leikmenn liðsins ásamt kantmönnunum Arnari Má Björgvinssyni og Ólafi Karli sem skoruðu samtals níu og átján mörk í öllum keppnum. Jeppe Hansen og Rolf Toft skiptu svo með sér tímabilinu í fremstu víglínu og lögðu báðir helling að mörkum. Svo var það auðvitað Ingvar Jónsson. Njarðvíkingurinn var stórkostlegur í marki Stjörnunnar og var valinn besti leikmaður deildarinnar. Markvarsla hans frá Atla Guðnasyni í úrslitaleiknum er með þeim eftirminnilegri á síðustu árum.

Tæplega 6.500 manns sáu vörslu Ingvars og alla dramatíkina í úrhellinu í Krikanum 4. október 2014. Þar sem draumur Stjörnumanna varð að veruleika og þeir skrifuðu nafn sitt í sögubækurnar. Stjarnan úr Garðabæ var Íslandsmeistari, ósigruð í 22 leikjum, og fór lengra en nokkurt annað íslenskt lið hafði farið í Evrópukeppni. Sú tilfinning var svo sannarlega engri lík.