Like a Dragon: Infinite Wealth - Fíflagangur í fyrir­rúmi

LADIW setur spilara í spor Ichiban Kasuga, fyrrverandi glæpamanns, sem sett hefur sér það markmið að aðstoða aðra fyrrverandi glæpamenn við að komast á beinu brautina. Hann lendir þó í því að vera ranglega „cancelaður“ á samfélagsmiðlum í Japan og endar á Havaí í leit að móður sinni, held ég.

Þar flækist hann inn í hin ýmsu vandræði og ævintýri.

Fyrstu klukkutímarnir erfiðir

Fyrstu klukkutímana sem ég spilaði Like a Dragon: Infinite Wealth, áttaði ég mig alls ekki á því af hverju þessi leikur hefði vakið svona mikla lukku. Leikurinn er með 89 í einkunn hjá gagnrýnendum á Metacritic.

Grafíkin er ekkert til að hrópa húrra yfir, þvert á móti, mér þótti sagan merkilega óáhugaverð og á nánast engum tímapunkti var ég meðvitaður um hvað var að gerast í leiknum og af hverju.

Leikurinn byrjaði bókstaflega á atvinnuviðtali og þar sem ég var að spila minn allra fyrsta Yakuza-leik, skildi ég hvorki upp né niður hvað í ósköpunum var að gerast í þessum leik. Ég skil það eiginlega ekki enn.

Ég veit ekki hvort það gerir mig að drullusokki en ég hef alltaf átt erfitt með að setja mig inn í japanska leiki. Mér þykir þeir yfirleitt svo ýktir með tilheyrandi flugeldasýningum þegar einhver sveifla vopni eða hnefa og talsetning þeirra er oftar en ekki stórfurðuleg, eins og persónurnar sjálfar.

Hugur minn gagnvart leiknum breyttist nokkuð þegar ég kom í þriðja kafla hans og hann opnaðist betur. Þá lagaðist margt og ég var sömuleiðis hættur að taka leikinn alvarlega. Maður var kominn í fíflaskapinn sjálfur.

Á bakvið hvert horn má finna undarlegar persónur sem Ichiban þarf að hjálpa, yfirleitt á mjög undarlegan og fyndinn hátt. Það borgar sig oftar en ekki að elta uppi þetta fólk og tala við það.

Leikurinn er mjög umfangsmikill og maður ver haug af tíma í að horfa á myndbönd, ræða við stelpur á stefnumótaforrit, flytja mat, vingast við fólk og höfrunga, keppa í „næstum því Pokémon og ýmislegt annað.

Sagan þótti mér þó áfram fáránlega leiðinleg, og þykir enn.

Mestum tíma hefði ég viljað verja í að berjast við menn og önnur kvikindi, þar sem bardagakerfið er það allra skemmtilegasta við LADIW, þó það sé tiltölulega einfalt. Bardagakerfið er frekar óhefðbundið og eins og allt annað í leiknum er það stútfullt af fíflagangi.

Það er „turn based“ þar sem einn maður gerir í einu en maður þarf að hugsa vel út í árásir sína og fylgjast vel með. Maður gerir meiri skaða með því að ýta á rétta takka á réttum tíma og getur sömuleiðis varið teymi manns betur með því að verjast á réttum tíma.

Maður þarf einnig að huga að útbúnaði meðlima teymisins. Klæða þá og vopna. Hægt er að sníða teymið sérstaklega eftir störfum meðlima þess og einnig er hægt að breyta því hvernig Ichiban sjálfur berst.

Havaí lítur ágætlega út en grafík LADIW er ekki upp á margar kókoshnetur en þá á ég sérstaklega við allt umhverfi leiksins. Havaí lítur svolítið gamaldags út, ef svo má að orði komast.

Það sakar þó eiginlega ekki því það hentar stíl leiksins og útskýrist væntanlega út af því hve stór og umfangsmikill leikurinn er.

Samantekt-ish

Like a Dragon: Infinite Wealth er líklega einhver undarlegasti leikur sem ég hef spilað. Ég á í raun erfitt með að segja hvað mér finnst um hann. Á köflum hefur þetta verið grútleiðinlegur en þegar maður kemst í gegnum fíflaskapinn og í rétt hugarfar fyrir leikinn, breytist allt.

Bardagakerfið er það sem stendur upp úr eftir spilun, fyrir utan grínið og fíflaskapinn. Það sem stuðar mig samt smá er það hvað leikurinn flakkar ítrekað á milli þess að eiga að vera alvarlegur og í fíflaskap.

Það er hægt að skemmta sér vel í þessum leik en mér fannst það geta tekið á, enda er þetta minn fyrsti Yakuza-leikur.