Fastir pennar

Það er dónaskapur að tala í bíó!

Birgir Örn Steinarsson reyndi að kenna bíógestum mannasiði.



Ég fór að sjá nýju Harry Potter-myndina um daginn. Þetta hefði orðið alveg dásamleg upplifun ef fyrir aftan mig hefði ekki setið par sem lét eins og það væri inni í stofu heima hjá sér. Talaði sín á milli um hversu ólík myndin væri bókinni, látlaust, eins og það væri á málþingi í Gerðubergi.

Fyrst reyndi ég kurteisu leiðina. Horfði vingjarnlega til baka, og brosti til þeirra. Það gekk ekki.

Þegar parið var svo byrjað að benda á tjaldið um leið og það sá eitthvað undravert prófaði ég að líta reiðilega um öxl til þeirra. Það gekk ekki.

Í hléinu íhugaði ég hvort ég ætti ekki bara að nefna það við þau að það væri gríðarlegur dónaskapur að tala á meðan á sýningu stendur. Ákvað svo bara að vera bjartsýnn og treysta því að ég hefði komið skilaboðunum áleiðis. Ég hafði rangt fyrir mér.

Eftir hlé versnaði ástandið. Á meðan Harry Potter barðist við varúlfa og reyndi hvað hann gat að forðast fangann frá Azkaban hélt parið rökræðum sínum áfram og var greinilega orðið heitt í hamsi. Nú sneri ég mér almennilega við, setti upp augnaráð sem hefði fengið Snape til að titra, setti vísifingur upp að vörum mínum og sussaði hátt. Þau þóttust ekki taka eftir mér, en ég sá bros renna á varir þeirra.

Í heila viku hafa þau legið kefluð í dýflissunni heima hjá mér. Þar kom ég fyrir öflugu hátalarakerfi, þar sem ég spila allar útvarpsstöðvarnar í einu á hæsta styrk, stanslaust. Hefndin er sæt.

Muna þetta næst. Takk fyrir.






×