Fastir pennar

Fótbolti eða bíó

Svanborg Sigmarsdóttir veltir fyrir sér íþróttum sem skemmtun.



Um daginn var einn vinur minn að reyna að halda því fram að stórkeppnir í íþróttum, líkt og nýafstaðið Evrópumót í knattspyrnu, sé greinilega komið innan ramma skemmtanaiðnaðarins. Hans rök fyrir þessu var að líf fólks á öllum aldri, jafnt konur sem karlar sem aldrei hafa sýnt þessari íþrótt nokkurn áhuga, riðlast allt í einu af því það er úrslitaleikur í gangi. Auglýsingatekjur þekktra nafna í boltanum eru gígantískar og nöfn Tom Cruise og Davids Beckham eru álíka þekkt á hverju heimili.

Þessu ætla ég ekkert að mótmæla, enda hafa áhorfendaíþróttir alltaf fallið innan ramma skemmtana. Eini munurinn á atriðum rómversku bardagaþrælanna og bandarískra glímukappa í dag er raunveruleikinn. Í báðum tilfellum er barist til að skemmta áhorfendum. Í síðari tilfellinu hafa þeir farið á leiklistarnámskeið.

Það verður að viðurkennast að sumar íþróttir eru leiðinlegar til áhorfs. Þó svo sjálf hafi ég ekki horft á fótboltaleik í mörg ár, þá skil ég nokkurn veginn hverju fólk er að sækjast eftir. Af hverju fólk mætir til að horfa á keilu, pílukast og golf get ég engan veginn skilið. Það er möguleiki, með nærmyndum og réttri klippingu að láta golf virka spennandi í sjónvarpi, en sá fítus er ekki fyrir hendi á vellinum.

Íþróttir eru tvíþættar, þær eru bæði hollar og góðar fyrir þá sem taka þátt, fyrir utan að sjálfsögðu öll íþróttameiðslin og þegar keppnisskapið dregur mann í ógöngur en fyrir þá sem ekki taka þátt - sem eru fjölmargir - er aðalmálið að fylgjast með. Hver er þá munurinn á því að horfa á fótbolta eða bíómynd? Leikaraskapurinn í íþróttunum og líkamleg þjálfun leikara virðist kominn á það stig að lítið ber á milli.






×