Ég var í tossabekk

Skólagangan mín byrjaði ekki vel.

Ég var sett í tossabekk – ég las svo hægt.

Ég gat ekki lært margföldunartöfluna – ég var mömmu til skammar.

Ég gat ekki lært ljóð – ég var svo heimsk.

Á kvöldin sat ég við eldhúsborðið og skrifaði og mamma strokaði út.

Ég var hrædd við kennarann minn, ég var hrædd við gangavörðinn, ég var hrædd við fullorðið fólk.

Ég var 9 ára – lítil og mjó.

Hrekkjusvínin voru í mínum bekk – Maggi feiti og Kalli kúdó.

Það var búið að senda Magga feita til skólastjórans þennan

dag.

Sigfríður sat við kennaraborðið. Hún var að slípa neglurnar.

Ég var með hjartslátt, hnút í maganum, sveitt í lófunum.

Ég átti að fara með Heilræðavísurnar uppi á töflu.

Mín beið niðurlæging og skömm.

Og samt var ég með nokkur orð í lófanum.

... óttast guð sinn herra, ... virðing þverra ,

... heiður næra, ... dyggð – styggð,

... viljirðu gott barn heita, ... spjátur, hæðni, hlátur.

Púfff.

Ég var reyndar alveg búin að ná þessu með þursinn heimska sem þegja hlýtur. Heilræðavísurnar eru ekkert sérlega uppbyggilegar. Þær lýsa gildum frá gamalli tíð - menntasnobbi, dómhörku og valdboðum.

Heilræðavísurnar ala á fordómum, lítilsvirðingu og mismunun. Og aðeins fáir eiga upp á pallborðið hjá Hallgrími Péturssyni - þeir vitru, lærðu, alvarlegu og orðvöru. Og Hallgrímur beindi máli sínu bara til drengja svo það var alveg ljóst að stúlkur komu ekki einu sinni til álita.

En Hallgrími gekk gott eitt til - hann ætlaði sér örugglega ekki að terrorísera margar kynslóðir af íslenskum börnum. Enda vissi hann ekkert um dyslexíu eða tilfinningagreind. En það gerum við í dag.

Nú er það viðurkennt að manneskjan getur haft gildi á marga vegu og allir hafa eitthvað til síns ágætis.

Fjölgreindarkenningin breytti öllu.

Ég fagnaði fjölgreindarkenningunni með húrrahrópum og tárum. Þvílík léttir og uppreisn æru. Maður hafði þá kannski eitthvað til síns ágætis eftir allt saman. Og pabbi – sem var næstum alveg hættur að tala af ótta við þágufallssýki – hann hafði kannski eitthvað merkilegt að segja? Ég vissi vel að pabbi gat ýmislegt – hann gat gert við allan fjandann – smíðað hús og flogið flugvélum – en hann var næstum alveg hættur að tala – eins og þursinn í vísunni.

Já, fjölgreindarkenningin breytti öllu. Nú höfum við vísindalegar sannanir fyrir því að félags- og tilfinningaþroskinn segir best til um velgengni í lífinu. Og svo kom það líka í ljós eftir allt saman að heilinn virkar ekki vel þegar við erum óörugg og hrædd. Og fullur haus af niðursoðinni þekkingu hjálpar manni ósköp lítið á upplýsingaöld. Það eina sem raunverulega skiptir máli er hvernig okkur líður.

Mikilvæg prófspurning: Hvernig líður þér? Lífsleiknin er ný námsgrein sem er ætlað að efla félags- og tilfinningaþroska nemenda. Það má því auðveldlega færa rök fyrir því að lífsleiknin sé mikilvægasta námsgreinin. Að lífsleiknin sé í raun eina námsgreinin sem við ættum að hafa samræmt próf í ... ef við viljum meta það sem raunverulega skiptir börnin okkar máli.

Og eina spurningin sem væri til prófs hljóðaði svona: Hvernig líður þér?