Bakþankar

Fólkið í kjallaranum

Ólafur Sindri Ólafsson skrifar

Mikið óskaplega hefur fólk nú gaman af illsku. Það er ekki margt sem fangar athygli okkar og ímyndunarafl betur en yfirgengileg og tryllt mannvonska eða geðveiki.

Illugi Jökulsson hefur róið lífróður til bjargar gæluverkefnum sínum, tímaritum um almennan fróðleik. Þegar ekki tókst að vekja nægt umtal með því að birta smettið á Múhameð ákvað hann að birta frétt um að mannæta hafi heimsótt Ísland. Mannætan er snarruglaður Japani sem skaut þýskukennarann sinn, beit af henni brjóstin og nagaði kjöt af mjöðmunum, en var vegna formsatriða látinn laus stuttu seinna.

Stór hluti þjóðarinnar hefur í laumi yndi af fréttum um kynferðisbrot gegn börnum. Hann elskar að hrylla við. Og margir hreinlega velta sér upp úr kjallaramálinu í Austurríki. Skyndilega er tiltölulega vel menntað fólk farið að tala um holdtekju Lúsífers af óviðeigandi alvöruþunga.

Fjölmiðlar eru fjölleikahús. Fjölleikahús leggja enn, eins og ætíð í gegnum söguna, mesta áherslu á voða og viðrini. Og við njótum þess. Háræðarnar þenjast út og sjáöldrin stækka, varirnar viprast í ógreinilegt bros. Hrollurinn seytlar um líkamann og klímaxið kemur. Síðan snúum við okkur að næsta manni og muldrum eitthvað á innsoginu um hvað þetta sé nú hræðilegt.

Auðvitað byggir þetta allt á grundvallarskorti á mannvirðingu. Á milli okkar allra er hafsjór samúðarskorts. Á þessu hafi sigldu áður fyrr vísindamenn og fiskuðu úr fjársjóðskistunni vangefin viðrini og aðra áhugaverða djúpsjávarfiska. Fatlaðir, dvergvaxnir síamstvíburar af sígaunaættum hefðu til að mynda ekki getað strokið hreifum um frjáls höfuð lengi í Auschwitz.

Vísindamenn af sama skóla hljóta að iða í skinninu að fá að rannsaka austurrísku kjallarabúana betur. Forvitni mannskepnunnar og ást á hinu óeðlilega hefur ekki dalað á þeirri rúmu hálfu öld sem liðin er síðan seinni heimsstyrjöldinni lauk, þó sparslað hafi verið yfir hvatirnar með þunnu lagi af pólitískri rétthugsun.






×