Ísland fyrir Íslendínga! Ólafur Sindri Ólafsson skrifar 17. janúar 2008 06:00 Íslenska erfðamengið er vanmetinn auður sem stopular samgöngur (og kynferðislegur áhugi afdalabænda á hálfkynþroska frænkum sínum) hafa nær einar haldið verndarhendi yfir í tólf hundruð ár. Þar til núna. Jafnvel eyrnarifnir beljakar með akkerisflúr hljóta að komast við þegar þeir verða vitni að eljunni sem nokkrir íslenskir nýbúar hafa auðsýnt í baráttu sinni fyrir því að hefja kynstofninn til verðskuldaðra hæða. Betur sjá gestir en flestir. Það er eitthvað svo dásamlega dúllulegt við það að sjá spretta upp veikburða vefgorkúlur herskárra hamverndara sem óþreytandi róma allt sem íslenskt er; fiskinn, fólkið og firnindin. Og mikið leggja þessar elskur sig fram við að læra tungumálið. Þeir rembast eins og rjúpur (í vetrarbúningum að sjálfsögðu) við að hnoða íslenskan umbúnað um hugsanir sínar. Skiljanlega tapast eitthvað af merkingunni við atganginn en skítt með það - það er hugurinn sem gildir. Jónas fór ekki að fíla Hraundrangann fyrr en hann stóð hreifur á börmum danskra díkja. Íslenskir sandar, melar og móar hafa aðdráttarafl sem eykst í réttu hlutfalli við fjarlægðina í öðru veldi. Enginn elskar sín eigin engi. Sem er synd. Öðru er nær um nýbúana, sem útþöndum af stolti yfir hinu nýja ætterni sínu, blöskrar hreinlega afskiptaleysi alþýðunnar. Hvernig er komið fyrir ríki sem hefur stafsetningu og málfar frekar til marks um þjóðerni en melanín? Er nema von að Skaparinn segi okkur búa í „ýmindaðri" veröld? Ekki er leiðinlegra að kynnast öllum skemmtilegu gestaþrautunum og vísnagátunum sem fylgja þessum gárungum. Það er hægt að eyða heilu helgunum í að rýna í rúnir eins og RAHOWA!, 14, 88, 311 og HFFH. Önnur eins skemmtun hefur ekki boðist síðan vatnsgreiddir Rússar í rúllukragabolum buðu upp á glóðheitt DFK, OWO, CIF, CIM, COB og GFE með Ornellu. Það er yljandi til þess að hugsa að mannaparnir voru skjannahvítir eins og húnvetnskur héraðshöfðingi undir hárbrúskinum. Það var ekki fyrr en nokkrir þeirra felldu feldinn að húðin tók að dökkna. Upp frá því urðu til fótfráar fylkingar súkkulaðibrúnna sveina og meyja. Og þótt loðdýrin sætu eftir í skóginum og hættu sér ekki út í hitann, og jafnvel þótt þau ættu erfitt með að mynda vitræn hljóð - hvað þá setningar - þá hefur kjökur þeirra orðið háværara með tímanum uns það sprakk út í fyllingu sinni með opnun Skaparans: „Við viljum veröldina okkar til baka!" Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólafur Sindri Ólafsson Mest lesið Sannleikurinn í tengdamömmumálinu Ólöf Björnsdóttir Skoðun Flugan í ídýfunni Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir Skoðun Hann breytti öllu – og gerði það með háði Jónas Sen Skoðun Ekki fylla höfnina af grjóti Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir Skoðun Við stöndum saman með íþróttafólkinu – en hvað með fólkið á bak við það? Ingibjörg Isaksen Skoðun Að mennta til lífs, ekki prófa Sandra Sigurðardóttir Skoðun Lengri útivistartími barna Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Að því að rjúfa vítahring kynslóðabundinna afbrota Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Sósíalistaflokkurinn verður að snúast um meira en rassgatið á Gunnari Smára Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Óboðlegt svar um ótæka stjórnsýslu Guðmundur Andri Thorsson Skoðun
Íslenska erfðamengið er vanmetinn auður sem stopular samgöngur (og kynferðislegur áhugi afdalabænda á hálfkynþroska frænkum sínum) hafa nær einar haldið verndarhendi yfir í tólf hundruð ár. Þar til núna. Jafnvel eyrnarifnir beljakar með akkerisflúr hljóta að komast við þegar þeir verða vitni að eljunni sem nokkrir íslenskir nýbúar hafa auðsýnt í baráttu sinni fyrir því að hefja kynstofninn til verðskuldaðra hæða. Betur sjá gestir en flestir. Það er eitthvað svo dásamlega dúllulegt við það að sjá spretta upp veikburða vefgorkúlur herskárra hamverndara sem óþreytandi róma allt sem íslenskt er; fiskinn, fólkið og firnindin. Og mikið leggja þessar elskur sig fram við að læra tungumálið. Þeir rembast eins og rjúpur (í vetrarbúningum að sjálfsögðu) við að hnoða íslenskan umbúnað um hugsanir sínar. Skiljanlega tapast eitthvað af merkingunni við atganginn en skítt með það - það er hugurinn sem gildir. Jónas fór ekki að fíla Hraundrangann fyrr en hann stóð hreifur á börmum danskra díkja. Íslenskir sandar, melar og móar hafa aðdráttarafl sem eykst í réttu hlutfalli við fjarlægðina í öðru veldi. Enginn elskar sín eigin engi. Sem er synd. Öðru er nær um nýbúana, sem útþöndum af stolti yfir hinu nýja ætterni sínu, blöskrar hreinlega afskiptaleysi alþýðunnar. Hvernig er komið fyrir ríki sem hefur stafsetningu og málfar frekar til marks um þjóðerni en melanín? Er nema von að Skaparinn segi okkur búa í „ýmindaðri" veröld? Ekki er leiðinlegra að kynnast öllum skemmtilegu gestaþrautunum og vísnagátunum sem fylgja þessum gárungum. Það er hægt að eyða heilu helgunum í að rýna í rúnir eins og RAHOWA!, 14, 88, 311 og HFFH. Önnur eins skemmtun hefur ekki boðist síðan vatnsgreiddir Rússar í rúllukragabolum buðu upp á glóðheitt DFK, OWO, CIF, CIM, COB og GFE með Ornellu. Það er yljandi til þess að hugsa að mannaparnir voru skjannahvítir eins og húnvetnskur héraðshöfðingi undir hárbrúskinum. Það var ekki fyrr en nokkrir þeirra felldu feldinn að húðin tók að dökkna. Upp frá því urðu til fótfráar fylkingar súkkulaðibrúnna sveina og meyja. Og þótt loðdýrin sætu eftir í skóginum og hættu sér ekki út í hitann, og jafnvel þótt þau ættu erfitt með að mynda vitræn hljóð - hvað þá setningar - þá hefur kjökur þeirra orðið háværara með tímanum uns það sprakk út í fyllingu sinni með opnun Skaparans: „Við viljum veröldina okkar til baka!"
Sósíalistaflokkurinn verður að snúast um meira en rassgatið á Gunnari Smára Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun
Sósíalistaflokkurinn verður að snúast um meira en rassgatið á Gunnari Smára Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun