Bakþankar

Hommahasar

Ólafur Sindri Ólafsson skrifar
Þeirri staðreynd var vandlega haldið leyndri fyrir Íslendingum á sínum tíma að Júróvisjón-keppnin væri risavaxin hommaárshátíð. Hommar voru enda enn álitnir kynvillingar, ekki síst af því hégómlega fólki sem í alvöru hafði metnað fyrir því að vinna söngvakeppnina. Það var í raun hégóminn sem batt okkur skerjabúana norður í rassgati við homma­heri álfunnar. Samhljómurinn varð næsta algjör þar sem þetta var á hommalegasta áratug mannkynssögunnar í þokkabót.

Það tók þá sem stóðu keppninni næst þó ekki langan tíma að átta sig á því hvers kyns var. Þegar Sverrir Stormsker var sendur út með fullkomið sigurlag (því það voru svo mörg útlensk orð í því) var sendur með honum ungur Stebbi Hilmars, bjartur á rödd sem hörund - klippimynd úr blautum draumi bjarnarhommatýpunnar. Til að tryggja aðdáun estrógenhommanna líka var Jón Páll látinn bera Stebba um svæðið öskrandi rödduð slagorð. Hefðu þeir svo tekið sig til og kysst að auki er alls óvíst að smettið á lukkutröllinu Sverri hefði náð að koma í veg fyrir sigur.

Frá þessum degi höfum við aðeins sent þrjár tegundir af lögum í þessa keppni. Hommalög, hommafóbíulög og aríur. Aríur eru lög sem taka sig hátíðlega og eiga aldrei neinn séns (Bo Hall og Jónsi eru dæmi um þetta, þó sá síðarnefndi gæti reyndar fallið í tvo þessara flokka); hommafóbíulag allra tíma söng ungfrú Nótt, og Barði gerði heiðarlega tilraun til að endurtaka leikinn - og við höfum aldrei eignast hommalegra lag en This is My Life.

Gjalda á Guði það sem Guðs er og keisaranum það sem keisarans er. Hví ekki að gjalda hommanum það sem hommans er. Hví ekki að einfalda veröldina svolítið aftur. Við svömlum í efnahagslegum ólgusjó og það kallar á einfaldari lífshætti og svarthvítari heimsmynd.

Hommi með tónleika í Skálholti og hommar að þykjast vera iðnaðarmenn í húsbyggingu í raunveruleikasjónvarpi eru jafnfráleit fyrirbæri í kreppu og kynvísir menn að syngja í Júróvisjón. Eða gáfaðir trukkabílstjórar.






×