Blessuð vertu þjóðkirkja Hólmfríður Helga Sigurðardóttir skrifar 22. júní 2010 06:00 Þótt ég sé af rómantískara kyninu hef ég aldrei borið þann draum í brjósti að ganga tárvot inn kirkjugólf. Ég fæ dálitla gæsahúð og mér liggur við yfirliði, bara við tilhugsunina. Hjónabönd finnst mér hins vegar falleg og brúðkaup þykja mér nær undantekningalaust dásamleg upplifun. Ég er einn af þessum undarlegu gestum sem gráta með ekkasogum í gegnum fávitalegt bros, þegar brúðurin kemur gangandi í öllu sínu hvíta veldi. Ég kemst í annarlegt ástand, sem veldur því að ég geri mig oftar en ekki að fífli. Ég fékk til dæmis hóstakast í miðjum eftir-já-kossi einnar af mínum kærustu vinkonum og nýlega sagði ég eftirminnilega óviðeigandi brandara, sem enginn hló að, í brúðkaupi frænku minnar. Fyrir marga skiptir giftingin öllu máli. Án hennar þykir þeim lífið ekki fullkomnað. Enn öðrum finnst kirkjan leika þar lykilhlutverk. Ég er á hvorugri skoðuninni. Mér finnst mitt óblessaða samband alveg jafn alvöru og þeirra sem velja að gifta sig. Mér er sama þótt ég verði bara kærasta til dauðadags en ekki eiginkona. Ég hlakka til að verða áttræð á föstu. Margir samkynhneigðir eru á meðal þeirra sem þrá að gifta sig í kirkju. Það er í raun dálítið merkilegt, í ljósi þess hvað þeir hafa lengi fengið þau skilaboð frá þjóðkirkjunni að trú þeirra og ást sé minna virði en þeirra sem elska hitt kynið. Af hverju þráir fólk blessun þeirra sem fyrirlíta þá og hafa ofsótt í gegnum tíðina? Á meðan þessu trúaða fólki hefur verið meinað að gifta sig innan kirkjunnar hafa gagnkynhneigðir trúleysingjar traðkað í röðum inn kirkjugólf landsins, oft hálfnauðugir, til að þóknast maka sínum, fjölskyldu eða hefðinni. Er þetta ekki undarlegt? Hvorum hópnum ætti kirkjan að taka fagnandi? Báðum, finnst mér. Það finnst helmingnum af prestum þjóðkirkjunnar ekki. Þeir vilja heldur gifta trúlausa en samkynhneigða. Í síðustu viku steig Alþingi flottasta skref sitt lengi og gerði hjónaband samkynhneigðra jafnhátt annarra. Nú í vikunni taka lögin gildi og þá mega hommar og lesbíur gifta sig í kirkju. Ótrúlegur fjöldi þjóðkirkjupresta segist hins vegar, með yfirvegað kærleiksbros á vör, ekki ætla að gifta samkynhneigð pör. Þeirra vegna nenni ég ekki að taka þátt í að styrkja þjóðkirkjuna lengur með skattpeningunum mínum. Ég segi mig úr henni, strax í dag. Og hálfskammast mín fyrir að vera ekki löngu búin að því. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hólmfríður Helga Sigurðardóttir Mest lesið Eru nýbakaðar mæður komnar aftur á bak við eldavélina, á TikTok? Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun Torfþakið varð að mýri Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Það sem er ekki sagt um geðheilsumál barna Ásdís Bergþórsdóttir Skoðun Tölum um umferðaröryggi Ágúst Mogensen Skoðun Hæstvirtur forsætisráðherra Opið bréf til Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar Kári Stefánsson Skoðun Auðvitað á að treysta fólki sjálfu fyrir því hvert það beinir viðskiptum sínum Sigurður G. Guðjónsson Skoðun Kom pólitík nálægt Brákarborgarfúskinu? Helgi Áss Grétarsson Skoðun Afleiðingar hinna löngu dökku skugga andlegs ofbeldis Matthildur Björnsdóttir Skoðun Yndislestur og fyrirmyndir Vilhjálmur Þór Svansson Skoðun Alvarleg atvik í heilbrigðisþjónustu hafa víðtækar afleiðingar Ásta Kristín Andrésdóttir Skoðun
Þótt ég sé af rómantískara kyninu hef ég aldrei borið þann draum í brjósti að ganga tárvot inn kirkjugólf. Ég fæ dálitla gæsahúð og mér liggur við yfirliði, bara við tilhugsunina. Hjónabönd finnst mér hins vegar falleg og brúðkaup þykja mér nær undantekningalaust dásamleg upplifun. Ég er einn af þessum undarlegu gestum sem gráta með ekkasogum í gegnum fávitalegt bros, þegar brúðurin kemur gangandi í öllu sínu hvíta veldi. Ég kemst í annarlegt ástand, sem veldur því að ég geri mig oftar en ekki að fífli. Ég fékk til dæmis hóstakast í miðjum eftir-já-kossi einnar af mínum kærustu vinkonum og nýlega sagði ég eftirminnilega óviðeigandi brandara, sem enginn hló að, í brúðkaupi frænku minnar. Fyrir marga skiptir giftingin öllu máli. Án hennar þykir þeim lífið ekki fullkomnað. Enn öðrum finnst kirkjan leika þar lykilhlutverk. Ég er á hvorugri skoðuninni. Mér finnst mitt óblessaða samband alveg jafn alvöru og þeirra sem velja að gifta sig. Mér er sama þótt ég verði bara kærasta til dauðadags en ekki eiginkona. Ég hlakka til að verða áttræð á föstu. Margir samkynhneigðir eru á meðal þeirra sem þrá að gifta sig í kirkju. Það er í raun dálítið merkilegt, í ljósi þess hvað þeir hafa lengi fengið þau skilaboð frá þjóðkirkjunni að trú þeirra og ást sé minna virði en þeirra sem elska hitt kynið. Af hverju þráir fólk blessun þeirra sem fyrirlíta þá og hafa ofsótt í gegnum tíðina? Á meðan þessu trúaða fólki hefur verið meinað að gifta sig innan kirkjunnar hafa gagnkynhneigðir trúleysingjar traðkað í röðum inn kirkjugólf landsins, oft hálfnauðugir, til að þóknast maka sínum, fjölskyldu eða hefðinni. Er þetta ekki undarlegt? Hvorum hópnum ætti kirkjan að taka fagnandi? Báðum, finnst mér. Það finnst helmingnum af prestum þjóðkirkjunnar ekki. Þeir vilja heldur gifta trúlausa en samkynhneigða. Í síðustu viku steig Alþingi flottasta skref sitt lengi og gerði hjónaband samkynhneigðra jafnhátt annarra. Nú í vikunni taka lögin gildi og þá mega hommar og lesbíur gifta sig í kirkju. Ótrúlegur fjöldi þjóðkirkjupresta segist hins vegar, með yfirvegað kærleiksbros á vör, ekki ætla að gifta samkynhneigð pör. Þeirra vegna nenni ég ekki að taka þátt í að styrkja þjóðkirkjuna lengur með skattpeningunum mínum. Ég segi mig úr henni, strax í dag. Og hálfskammast mín fyrir að vera ekki löngu búin að því.
Eru nýbakaðar mæður komnar aftur á bak við eldavélina, á TikTok? Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun
Auðvitað á að treysta fólki sjálfu fyrir því hvert það beinir viðskiptum sínum Sigurður G. Guðjónsson Skoðun
Eru nýbakaðar mæður komnar aftur á bak við eldavélina, á TikTok? Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun
Auðvitað á að treysta fólki sjálfu fyrir því hvert það beinir viðskiptum sínum Sigurður G. Guðjónsson Skoðun