Hamingjan Charlotte Bøving skrifar 5. ágúst 2010 06:00 Lykken er som en lille fugl Den flyver og kommer tilbage Jeg håber den hos dig må finde et skjul Og blive der alle dage Þessa litlu vísu skrifuðum við í minningabækur hvert hjá öðru þegar ég var skólastúlka í Danmörku. Ég mundi hana utan að eins og hverja aðra runu, án þess nokkurn tíma að velta merkingu hennar fyrir mér. Ekki annað en að hún rímaði vel og var hlýleg. Ég spáði ekkert í hamingjuna þegar ég var barn. Og þegar ég var ung kona þótti mér meira í það varið að vera óhamingjusöm. Þá gróf maður höfuðið grátandi í koddann, trúði vinkonum fyrir leyndarmálum, skrifaði tilfinningaþrungin ljóð, klíndi svörtum ælæner á augun, fór á barinn og drakk of mikið. Það var lífið! Að lifa hratt og deyja ungur. Þegar ég var ung og hugsaði um hamingjuna snerist það allt um einhverja innri ró. Og úff hvað það hljómaði óspennandi! En þessi tilhneiging til að stunda óhamingjuna hvarf alveg þegar ég varð fullorðin. Líf með mann og börn og hús og bíl og vinnu er svo stútfullt af verkefnum og ábyrgð að það gefst enginn tími í óhamingju. Að vera óhamingjusamur krefst nefnilega bæði tíma og orku. Og nú var það hamingjan sem ég vildi fá meira af. En heyrðu mig nú! Hamingjan kom ekki bara af sjálfri sér. Það var eins og ég væri alltaf svo upptekin af því að hugsa um fortíð og skipuleggja framtíð, að þegar hamingjan skyndilega birtist kunni ég ekki að njóta hennar. Nú brá mér mér í brún. Vegna þess að um leið og ég fór að óska mér meiri hamingju áttaði ég mig á mikilvægum hlut: einhvern daginn mun ég deyja! Einhverra hluta vegna hékk það saman, óskin um meiri hamingju og uppgötvunin um að ég myndi einhvern tíma þurfa frá að hverfa. Dag nokkurn verð ég öll. Og hugsa sér ef ég lægi banaleguna, liti yfir líf mitt og áttaði mig á því að ég hefði aldrei verið hamingjusöm vegna þess að ég hefði alltaf verið of upptekin við eitthvað annað. Það væri hræðilegt! Ég verð að vera meira til staðar þegar hamingjan bankar upp á, hugsaði ég með mér. Eða jafnvel hætta bara að bíða eftir að hún birtist. Og reyna heldur sjálf að hægja á mér nokkrum sinnum á dag, líta upp og kalla á hana - eins og lítinn fugl. Fugl, sem með tímanum verður gæfari og kemst að því að hjá mér finnur hann skjól og hjá mér getur hann verið alla daga. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Charlotte Böving Mest lesið Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Orðræða seðlabankastjóra veldur mér áhyggjum Ágúst Bjarni Garðarsson Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Er Miðflokkurinn fyrir ungt fólk? Anton Sveinn McKee Skoðun Opið bréf til fjölmiðla Magnús Guðmundsson Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason Skoðun Kæra sig ekki um evruna Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Er padda í vaskinum? Vilborg Gunnarsdóttir Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann Skoðun
Lykken er som en lille fugl Den flyver og kommer tilbage Jeg håber den hos dig må finde et skjul Og blive der alle dage Þessa litlu vísu skrifuðum við í minningabækur hvert hjá öðru þegar ég var skólastúlka í Danmörku. Ég mundi hana utan að eins og hverja aðra runu, án þess nokkurn tíma að velta merkingu hennar fyrir mér. Ekki annað en að hún rímaði vel og var hlýleg. Ég spáði ekkert í hamingjuna þegar ég var barn. Og þegar ég var ung kona þótti mér meira í það varið að vera óhamingjusöm. Þá gróf maður höfuðið grátandi í koddann, trúði vinkonum fyrir leyndarmálum, skrifaði tilfinningaþrungin ljóð, klíndi svörtum ælæner á augun, fór á barinn og drakk of mikið. Það var lífið! Að lifa hratt og deyja ungur. Þegar ég var ung og hugsaði um hamingjuna snerist það allt um einhverja innri ró. Og úff hvað það hljómaði óspennandi! En þessi tilhneiging til að stunda óhamingjuna hvarf alveg þegar ég varð fullorðin. Líf með mann og börn og hús og bíl og vinnu er svo stútfullt af verkefnum og ábyrgð að það gefst enginn tími í óhamingju. Að vera óhamingjusamur krefst nefnilega bæði tíma og orku. Og nú var það hamingjan sem ég vildi fá meira af. En heyrðu mig nú! Hamingjan kom ekki bara af sjálfri sér. Það var eins og ég væri alltaf svo upptekin af því að hugsa um fortíð og skipuleggja framtíð, að þegar hamingjan skyndilega birtist kunni ég ekki að njóta hennar. Nú brá mér mér í brún. Vegna þess að um leið og ég fór að óska mér meiri hamingju áttaði ég mig á mikilvægum hlut: einhvern daginn mun ég deyja! Einhverra hluta vegna hékk það saman, óskin um meiri hamingju og uppgötvunin um að ég myndi einhvern tíma þurfa frá að hverfa. Dag nokkurn verð ég öll. Og hugsa sér ef ég lægi banaleguna, liti yfir líf mitt og áttaði mig á því að ég hefði aldrei verið hamingjusöm vegna þess að ég hefði alltaf verið of upptekin við eitthvað annað. Það væri hræðilegt! Ég verð að vera meira til staðar þegar hamingjan bankar upp á, hugsaði ég með mér. Eða jafnvel hætta bara að bíða eftir að hún birtist. Og reyna heldur sjálf að hægja á mér nokkrum sinnum á dag, líta upp og kalla á hana - eins og lítinn fugl. Fugl, sem með tímanum verður gæfari og kemst að því að hjá mér finnur hann skjól og hjá mér getur hann verið alla daga.