Páll Baldvin Baldvinsson: Draugagangur í dagsbirtu Páll Baldvin Baldvinsson skrifar 13. maí 2010 10:26 Elskan mín, þú ert svo miklu laglegri svona með alskegg, lætur Bunuel Maríu segja við son sinn Jesú í einni af kvikmyndum sínum. Er það? spyr pilturinn og strýkur á sér vanga og grön. Hinn skeggjaði unglingur hefur lengi fylgt okkur eftir píslardauða sinn og himnaför sem samkvæmt skipulögðu tímatali kirkjunnar ber einmitt upp á daginn í dag. Hann semsagt ráfaði um nágrenni Jerúsalem, orðinn nokkuð heill eftir misþyrmingar pyntingameistara rómverska setuliðsins og stökk svo í loftin. Í upplifun og endursögn kirkjunnar ber ekki mikið á því að krossfestir voru beinbrotnir á krossum sínum svo andinn yfirgæfi þá fyrr, en það hefur verið lagað í síðari tíma útgáfu helgisögunnar. Sú hugmynd væri ekki eins aðlaðandi. Illa útlítandi afturganga á kreiki í sólinni. vanafesta og hefð ráða mestu um meirihluta þjóðarinnar í mótmælendakirkjunni. Allir aðrir trúarhópar í hinu opna samfélagi okkar mega berjast gegn ofurvaldi kirkjunnar og biskupinn hefur talað skýrt í þá veru að vilji ríkið skera á fjárstreymi til kirkjuhalds verði heimtur gerðar á jarðeignum kirkjunnar sem þeir lútersku stálu reyndar frá kirkju kaþólskra áður en þjóðin, þá býsna trúuð, var keyrð undir ríkisþjónkunarkirkju mótmælenda. Biskupinn er þá ekki að hugsa mikið um hið veraldlega réttlæti að eignirnar beri þeim sem skóp þær í upphafi: almenningi. Honum er nóg að tryggja samfelldar launagreiðslur sinna manna. Tvær kellingar sátu og voru að smóka sig og stundu hátt að það væri nú alltaf sjarmi yfir messunni á Rúfinu, alla vega þegar söngurinn væri þokkalegur, sem hann væri því miður ekki alltaf. Svo væri nú alltaf gott að geta skrúfað niður í mali prestanna. Útvarpsmessur eru eitt sérstæðasta fyrirbærið í þjónustu hins óhlutdræga útvarps ríkisins. Mætti ég biðja um hugleiðingar trúlausra, beina útsendingu frá Krossinum eða Hernum, kveðskap íslamstrúarmanna eða zen-möntrur sem forleik að sunnudagshádeginu. Aðskilnaður ríkis og kirkju er sjálfsögð krafa í nútímasamfélagi, rétt eins og jafn kosningaréttur: hin forna sérgæsla er helsi sem á að henda út um gluggann svo við getum stigið til himna hvert með sínu lagi en ekki eftir forskrift úr Kirkjuhúsinu biskupsins með öllu hans starfsfólki sem við borgum laun, trúvillt, trúlaus og dauftrúa. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Páll Baldvin Baldvinsson Mest lesið Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun Hvers vegna er ungbarnadauði lægstur á Íslandi? Þórður Þórkelsson Skoðun
Elskan mín, þú ert svo miklu laglegri svona með alskegg, lætur Bunuel Maríu segja við son sinn Jesú í einni af kvikmyndum sínum. Er það? spyr pilturinn og strýkur á sér vanga og grön. Hinn skeggjaði unglingur hefur lengi fylgt okkur eftir píslardauða sinn og himnaför sem samkvæmt skipulögðu tímatali kirkjunnar ber einmitt upp á daginn í dag. Hann semsagt ráfaði um nágrenni Jerúsalem, orðinn nokkuð heill eftir misþyrmingar pyntingameistara rómverska setuliðsins og stökk svo í loftin. Í upplifun og endursögn kirkjunnar ber ekki mikið á því að krossfestir voru beinbrotnir á krossum sínum svo andinn yfirgæfi þá fyrr, en það hefur verið lagað í síðari tíma útgáfu helgisögunnar. Sú hugmynd væri ekki eins aðlaðandi. Illa útlítandi afturganga á kreiki í sólinni. vanafesta og hefð ráða mestu um meirihluta þjóðarinnar í mótmælendakirkjunni. Allir aðrir trúarhópar í hinu opna samfélagi okkar mega berjast gegn ofurvaldi kirkjunnar og biskupinn hefur talað skýrt í þá veru að vilji ríkið skera á fjárstreymi til kirkjuhalds verði heimtur gerðar á jarðeignum kirkjunnar sem þeir lútersku stálu reyndar frá kirkju kaþólskra áður en þjóðin, þá býsna trúuð, var keyrð undir ríkisþjónkunarkirkju mótmælenda. Biskupinn er þá ekki að hugsa mikið um hið veraldlega réttlæti að eignirnar beri þeim sem skóp þær í upphafi: almenningi. Honum er nóg að tryggja samfelldar launagreiðslur sinna manna. Tvær kellingar sátu og voru að smóka sig og stundu hátt að það væri nú alltaf sjarmi yfir messunni á Rúfinu, alla vega þegar söngurinn væri þokkalegur, sem hann væri því miður ekki alltaf. Svo væri nú alltaf gott að geta skrúfað niður í mali prestanna. Útvarpsmessur eru eitt sérstæðasta fyrirbærið í þjónustu hins óhlutdræga útvarps ríkisins. Mætti ég biðja um hugleiðingar trúlausra, beina útsendingu frá Krossinum eða Hernum, kveðskap íslamstrúarmanna eða zen-möntrur sem forleik að sunnudagshádeginu. Aðskilnaður ríkis og kirkju er sjálfsögð krafa í nútímasamfélagi, rétt eins og jafn kosningaréttur: hin forna sérgæsla er helsi sem á að henda út um gluggann svo við getum stigið til himna hvert með sínu lagi en ekki eftir forskrift úr Kirkjuhúsinu biskupsins með öllu hans starfsfólki sem við borgum laun, trúvillt, trúlaus og dauftrúa.
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun