Hólmfríður Helga Sigurðardóttir: Þar sem heilsað er með hlýju Hólmfríður Helga Sigurðardóttir skrifar 11. maí 2010 06:00 Eitt af því fyrsta sem gefur til kynna að maður sé kominn í nýtt land er hvernig samskiptavenjur íbúa snarbreytast á milli landa. Það eru ekki nema um tvö þúsund kílómetrar á milli Reykjavíkur og Óslóar (maður lærir ýmislegt af hnakkatölvunni í flugvélum Icelandair). Þetta er samt allt annar heimur. Til að mynda heilsar bláókunnugt fólk manni með vinalegu hej-i, rétt eins og maður sé gamall vinur eða nágranni. Og það kveður með ha det hafðu það gott. Þetta er voðalega huggulegt. Heima á Íslandi eru þeir sem heilsa ókunnugum opineygir og brosandi með hææjjj álitnir hálfgerðir einfeldningar, barnalegir einstaklingar sem lítið mark er takandi á. Við segjum góðan dag, bless og takk, nú eða ekki neitt bara. Kurteis já, svona oftast, en ekki alveg jafn vinaleg. En það er ekki bara í kveðjunum sem þægilegheitin koma fram. Á götunum virðist fólkið furðu afslappað. Það brosir út í annað þegar það mætist, unglingsstrákar nýkomnir með bílpróf stoppa til að hleypa gangandi fólki yfir götu og löggumenn á risastórum hestum gefa sér tíma til að kjassast í tveggja ára forvitnum íslenskum strák. Það má vera að syngjandi tungumálið spili nokkuð inn í þessa tilfinningu manns fyrir vinalegheitum. Þannig virkaði snarsjúki englaryksmaðurinn sem dansaði fyrir framan okkur og jós yfir okkur fúkyrðum á norsku bara óskaplega krúttlegur og meinlaus. Þangað til hann sparkaði í ferðatöskuna okkar, þá sáum við að sennilega væri nú best að láta vera að spjalla meira við hann. Norðmenn hafa svo sem ærna ástæðu til þess að vera viðmótsþýðir. Hér eru lífsgæðin mikil og þeim skipt á sæmilega jafnan hátt. Fólk hefur það alla jafna gott. En ég hef komið til annarra ríkra landa, þar sem viðmótið er fúlt, þó fólkinu líði vel. Það er dýpra á þessu en það. Virðing og velvild í garð annarra virðist vera greipt í þjóðarsál Norðmanna. Það er tilfinningin sem ég fæ hér, bæði af minni eigin takmörkuðu reynslu og sögunum sem ég heyri frá þeim Íslendingum sem ég hef hitt og fluttu hingað eftir hrunið. Þeim hefur upp til hópa verið vel tekið, líður vel hérna og hafa komið sér vel fyrir á stuttum tíma. Orð eins þeirra fannst mér umhugsunarverð fyrir Íslands hönd, landsins sem við stöndum svo fast á að sé best í heimi: „Ég sakna ekki neins. Akkúrat ekki neins." Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hólmfríður Helga Sigurðardóttir Mest lesið Eru nýbakaðar mæður komnar aftur á bak við eldavélina, á TikTok? Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun Torfþakið varð að mýri Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Það sem er ekki sagt um geðheilsumál barna Ásdís Bergþórsdóttir Skoðun Tölum um umferðaröryggi Ágúst Mogensen Skoðun Hæstvirtur forsætisráðherra Opið bréf til Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar Kári Stefánsson Skoðun Auðvitað á að treysta fólki sjálfu fyrir því hvert það beinir viðskiptum sínum Sigurður G. Guðjónsson Skoðun Kom pólitík nálægt Brákarborgarfúskinu? Helgi Áss Grétarsson Skoðun Afleiðingar hinna löngu dökku skugga andlegs ofbeldis Matthildur Björnsdóttir Skoðun Yndislestur og fyrirmyndir Vilhjálmur Þór Svansson Skoðun Alvarleg atvik í heilbrigðisþjónustu hafa víðtækar afleiðingar Ásta Kristín Andrésdóttir Skoðun
Eitt af því fyrsta sem gefur til kynna að maður sé kominn í nýtt land er hvernig samskiptavenjur íbúa snarbreytast á milli landa. Það eru ekki nema um tvö þúsund kílómetrar á milli Reykjavíkur og Óslóar (maður lærir ýmislegt af hnakkatölvunni í flugvélum Icelandair). Þetta er samt allt annar heimur. Til að mynda heilsar bláókunnugt fólk manni með vinalegu hej-i, rétt eins og maður sé gamall vinur eða nágranni. Og það kveður með ha det hafðu það gott. Þetta er voðalega huggulegt. Heima á Íslandi eru þeir sem heilsa ókunnugum opineygir og brosandi með hææjjj álitnir hálfgerðir einfeldningar, barnalegir einstaklingar sem lítið mark er takandi á. Við segjum góðan dag, bless og takk, nú eða ekki neitt bara. Kurteis já, svona oftast, en ekki alveg jafn vinaleg. En það er ekki bara í kveðjunum sem þægilegheitin koma fram. Á götunum virðist fólkið furðu afslappað. Það brosir út í annað þegar það mætist, unglingsstrákar nýkomnir með bílpróf stoppa til að hleypa gangandi fólki yfir götu og löggumenn á risastórum hestum gefa sér tíma til að kjassast í tveggja ára forvitnum íslenskum strák. Það má vera að syngjandi tungumálið spili nokkuð inn í þessa tilfinningu manns fyrir vinalegheitum. Þannig virkaði snarsjúki englaryksmaðurinn sem dansaði fyrir framan okkur og jós yfir okkur fúkyrðum á norsku bara óskaplega krúttlegur og meinlaus. Þangað til hann sparkaði í ferðatöskuna okkar, þá sáum við að sennilega væri nú best að láta vera að spjalla meira við hann. Norðmenn hafa svo sem ærna ástæðu til þess að vera viðmótsþýðir. Hér eru lífsgæðin mikil og þeim skipt á sæmilega jafnan hátt. Fólk hefur það alla jafna gott. En ég hef komið til annarra ríkra landa, þar sem viðmótið er fúlt, þó fólkinu líði vel. Það er dýpra á þessu en það. Virðing og velvild í garð annarra virðist vera greipt í þjóðarsál Norðmanna. Það er tilfinningin sem ég fæ hér, bæði af minni eigin takmörkuðu reynslu og sögunum sem ég heyri frá þeim Íslendingum sem ég hef hitt og fluttu hingað eftir hrunið. Þeim hefur upp til hópa verið vel tekið, líður vel hérna og hafa komið sér vel fyrir á stuttum tíma. Orð eins þeirra fannst mér umhugsunarverð fyrir Íslands hönd, landsins sem við stöndum svo fast á að sé best í heimi: „Ég sakna ekki neins. Akkúrat ekki neins."
Eru nýbakaðar mæður komnar aftur á bak við eldavélina, á TikTok? Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun
Auðvitað á að treysta fólki sjálfu fyrir því hvert það beinir viðskiptum sínum Sigurður G. Guðjónsson Skoðun
Eru nýbakaðar mæður komnar aftur á bak við eldavélina, á TikTok? Ingunn Björk Vilhjálmsdóttir Skoðun
Auðvitað á að treysta fólki sjálfu fyrir því hvert það beinir viðskiptum sínum Sigurður G. Guðjónsson Skoðun