Hólmfríður Helga Sigurðardóttir: Þar sem heilsað er með hlýju Hólmfríður Helga Sigurðardóttir skrifar 11. maí 2010 06:00 Eitt af því fyrsta sem gefur til kynna að maður sé kominn í nýtt land er hvernig samskiptavenjur íbúa snarbreytast á milli landa. Það eru ekki nema um tvö þúsund kílómetrar á milli Reykjavíkur og Óslóar (maður lærir ýmislegt af hnakkatölvunni í flugvélum Icelandair). Þetta er samt allt annar heimur. Til að mynda heilsar bláókunnugt fólk manni með vinalegu hej-i, rétt eins og maður sé gamall vinur eða nágranni. Og það kveður með ha det hafðu það gott. Þetta er voðalega huggulegt. Heima á Íslandi eru þeir sem heilsa ókunnugum opineygir og brosandi með hææjjj álitnir hálfgerðir einfeldningar, barnalegir einstaklingar sem lítið mark er takandi á. Við segjum góðan dag, bless og takk, nú eða ekki neitt bara. Kurteis já, svona oftast, en ekki alveg jafn vinaleg. En það er ekki bara í kveðjunum sem þægilegheitin koma fram. Á götunum virðist fólkið furðu afslappað. Það brosir út í annað þegar það mætist, unglingsstrákar nýkomnir með bílpróf stoppa til að hleypa gangandi fólki yfir götu og löggumenn á risastórum hestum gefa sér tíma til að kjassast í tveggja ára forvitnum íslenskum strák. Það má vera að syngjandi tungumálið spili nokkuð inn í þessa tilfinningu manns fyrir vinalegheitum. Þannig virkaði snarsjúki englaryksmaðurinn sem dansaði fyrir framan okkur og jós yfir okkur fúkyrðum á norsku bara óskaplega krúttlegur og meinlaus. Þangað til hann sparkaði í ferðatöskuna okkar, þá sáum við að sennilega væri nú best að láta vera að spjalla meira við hann. Norðmenn hafa svo sem ærna ástæðu til þess að vera viðmótsþýðir. Hér eru lífsgæðin mikil og þeim skipt á sæmilega jafnan hátt. Fólk hefur það alla jafna gott. En ég hef komið til annarra ríkra landa, þar sem viðmótið er fúlt, þó fólkinu líði vel. Það er dýpra á þessu en það. Virðing og velvild í garð annarra virðist vera greipt í þjóðarsál Norðmanna. Það er tilfinningin sem ég fæ hér, bæði af minni eigin takmörkuðu reynslu og sögunum sem ég heyri frá þeim Íslendingum sem ég hef hitt og fluttu hingað eftir hrunið. Þeim hefur upp til hópa verið vel tekið, líður vel hérna og hafa komið sér vel fyrir á stuttum tíma. Orð eins þeirra fannst mér umhugsunarverð fyrir Íslands hönd, landsins sem við stöndum svo fast á að sé best í heimi: „Ég sakna ekki neins. Akkúrat ekki neins." Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hólmfríður Helga Sigurðardóttir Mest lesið Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Eitt af því fyrsta sem gefur til kynna að maður sé kominn í nýtt land er hvernig samskiptavenjur íbúa snarbreytast á milli landa. Það eru ekki nema um tvö þúsund kílómetrar á milli Reykjavíkur og Óslóar (maður lærir ýmislegt af hnakkatölvunni í flugvélum Icelandair). Þetta er samt allt annar heimur. Til að mynda heilsar bláókunnugt fólk manni með vinalegu hej-i, rétt eins og maður sé gamall vinur eða nágranni. Og það kveður með ha det hafðu það gott. Þetta er voðalega huggulegt. Heima á Íslandi eru þeir sem heilsa ókunnugum opineygir og brosandi með hææjjj álitnir hálfgerðir einfeldningar, barnalegir einstaklingar sem lítið mark er takandi á. Við segjum góðan dag, bless og takk, nú eða ekki neitt bara. Kurteis já, svona oftast, en ekki alveg jafn vinaleg. En það er ekki bara í kveðjunum sem þægilegheitin koma fram. Á götunum virðist fólkið furðu afslappað. Það brosir út í annað þegar það mætist, unglingsstrákar nýkomnir með bílpróf stoppa til að hleypa gangandi fólki yfir götu og löggumenn á risastórum hestum gefa sér tíma til að kjassast í tveggja ára forvitnum íslenskum strák. Það má vera að syngjandi tungumálið spili nokkuð inn í þessa tilfinningu manns fyrir vinalegheitum. Þannig virkaði snarsjúki englaryksmaðurinn sem dansaði fyrir framan okkur og jós yfir okkur fúkyrðum á norsku bara óskaplega krúttlegur og meinlaus. Þangað til hann sparkaði í ferðatöskuna okkar, þá sáum við að sennilega væri nú best að láta vera að spjalla meira við hann. Norðmenn hafa svo sem ærna ástæðu til þess að vera viðmótsþýðir. Hér eru lífsgæðin mikil og þeim skipt á sæmilega jafnan hátt. Fólk hefur það alla jafna gott. En ég hef komið til annarra ríkra landa, þar sem viðmótið er fúlt, þó fólkinu líði vel. Það er dýpra á þessu en það. Virðing og velvild í garð annarra virðist vera greipt í þjóðarsál Norðmanna. Það er tilfinningin sem ég fæ hér, bæði af minni eigin takmörkuðu reynslu og sögunum sem ég heyri frá þeim Íslendingum sem ég hef hitt og fluttu hingað eftir hrunið. Þeim hefur upp til hópa verið vel tekið, líður vel hérna og hafa komið sér vel fyrir á stuttum tíma. Orð eins þeirra fannst mér umhugsunarverð fyrir Íslands hönd, landsins sem við stöndum svo fast á að sé best í heimi: „Ég sakna ekki neins. Akkúrat ekki neins."