Samhugur, samstaða og samábyrgð – eftir hamfarir í Japan Tadateru Konoé skrifar 14. apríl 2011 10:15 Þann 11. mars reið öflugur jarðskjálfti sem mældist 9 á Richter yfir norðausturströnd Japans. Í kjölfarið fylgdi flóðbylgja sem reis allt að 38 metrum og rústaði 500 km af strandlengjunni. Ég fann greinilega fyrir skjálftanum og horfði örvæntingarfullur á fyrstu sjónvarpsútsendingar frá flóðbylgjunni sem braut niður varnargarðana okkar og sópaði burt bátum, bílum og húsum eins og ekkert væri. Þegar ég komst á hamfarasvæðið í fylgd neyðarsveita Rauða krossins horfðist ég í augu við eyðileggingu sem ég hefði ekki getað ímyndað mér í mínum verstu martröðum. Á meira en 60 ára ferli mínum hjá Rauða krossinum hef ég orðið vitni að afleiðingum hræðilegra náttúruhamfara. Þessar eru einar þær verstu sem ég hef séð. Eyðileggingin var algjör. Eini samanburðurinn sem kom upp í huga mér voru myndir af Osaka, Hiroshima og Nagasaki í lok síðari heimsstyrjaldar. Japanski Rauði krossinn var með þeim fyrstu sem brást við hamförunum. Og minningin um Hiroshima árið 1945 kom sterkt upp í huga mér – þar sem sjúkrahús Rauða krossins var eina byggingin sem stóð enn uppi á sprengjusvæðinu – því Rauðakrosssjúkrahúsið í Ishinomaki borg var eini spítalinn sem enn var starfhæfur eftir flóðbylgjuna. Fyrr en varði fylltist hann af fólki sem slapp lifandi frá hörmungunum: lífshættulega særðu fólki, fólki sem gat enn staðið upprétt, börnum sem misst höfðu foreldra sína, og fólki sem misst hafði heimili sín. Þegar ég rita þetta hafa 12.000 manns fundist látnir og meira en 15.000 er enn saknað. Mörg hundruð þúsund manns hafa misst ástvini sína, heimili sín og lífsviðurværi. Allt þeirra líf hefur umhverfst á svipstundu og verður aldrei samt. En þeir lifðu af og það er enn von. Ég finn fyrir auðmýkt í garð fólks um allan heim sem hefur af miklu örlæti sýnt okkur samúð og samstöðu í verki. Japan er eitt þeirra landa sem veita hvað mestu fé til þróunarsamvinnu og neyðaraðstoðar um allan heim, og við finnum fyrir miklu þakklæti nú þegar við njótum góðs af góðmennsku og samúð. Við munum gæta fyllsta gagnsæis um hvernig fjármunum sem aflað hefur verið í okkar nafni verður varið. Nú, sextán árum eftir jarðskjálftann mikla í Kobe, munum við nota sömu aðferðir til að deila út peningum til fjölskyldna svo þær geti aftur komið undir sig fótum. Ítarleg grein verður gerð fyrir því hvernig framlögum sem safnað var fyrir Rauða krossinn verður varið. Við erum ekki einungis skuldbundin að gera þetta gagnvart þeim sem hafa gefið fjármuni heldur er þetta líka gagnvart fjölskyldum í Japan sem hafa misst allt sitt. Það er löng og ströng leið fram undan við enduruppbyggingu í Japan. Að auki stafar mikil ógn af kjarnorkuverinu í Fukushima. Hinar hrikalegu afleiðingar gætu orðið enn alvarlegri ef mengun verður vegna kjarnorkugeislunar. Ástandið minnir helst á Tsjernobyl, en 25 ár eru nú liðin frá kjarnorkuslysinu þar. Tíminn mun lækna flest sár. Eitt er þó víst: við munum ætíð finna til ábyrgðar á þeim þúsundum fjölskyldna sem flóðbylgjan hreif með sér. Við verðum að vera enn betur undirbúin fyrir hamfarir framtíðarinnar, við verðum að byggja aftur upp þrautseigju fólks, og við megum ekki gleyma þeim sem þjást annars staðar í veröldinni. Þrátt fyrir að þetta áfall hafi dunið yfir þjóð mína, finnst mér nauðsynlegt að horfa fram á veginn og líta til annarra landa sem nú takast á við hörmungar. Í Bólivíu og á Sri Lanka hafa flóð og aurskriður valdið miklum usla, flóttafjölskyldur frá Líbíu og Fílabeinsströndinni leita hælis í nágrannalöndum, þurrkar og hungursneyð ógna löndum í Sahelbeltinu í vestur- og austurhluta Afríku, og í Tsjad hefur nýlega brotist úr mislinga-, kóleru- og heilahimnubólgufaraldur. Hamfarirnar í Japan mega ekki skyggja á þessar hörmungar heldur í raun knýja á um enn frekari samstöðu, viðbrögð og þrautseigju á öllum stigum – hjá einstaklingum, samfélögum, þjóðum og á alþjóðavísu. Þetta er í fyrsta sinn sem við stöndum frammi fyrir svo margslungnu neyðarástandi, samlegðaráhrifum af jarðskjálfta, flóðbylgju og kjarnorkuvá. Þó að þetta hafi ekki gerst fyrr verður þetta líkast til ekki í eina skiptið sem við verðum að bregðast við svo flóknum hamförum. Til að vernda þjóðir heims verðum við að reyna að sjá fyrir það óhugsanlega. Við verðum að fjárfesta í viðbúnaði vegna hamfara og draga úr ógnum í umhverfinu – til að mynda hættum á kjarnorkuslysum – og styrkja samfélög svo að þau geti sjálf verndað íbúa sína. Þetta er neyðarviðbúnaður. Eina leiðin til að bregðast við svona hörmungum er með samhjálp og samhug – í mínu landi, þínu landi og í öllum löndum heims – og ákvörðun um að verja okkur betur svo við séum í stakk búin til að vernda líf þeirra sem stendur ógn af hamförum. Tadateru Konoé, formaður Rauða krossins í Japan og formaður Alþjóða Rauða krossins. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Nýbygging þýðir ekki gallalaus eign Annþór Kristján Karlsson Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson Skoðun Skoðun Skoðun Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens skrifar Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson skrifar Skoðun Hvernig gerum við Grundarhverfi enn betra? Ævar Harðarson skrifar Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson skrifar Skoðun Lausnin liggur fyrir – Landspítali þarf að stíga skrefið Sandra B. Franks skrifar Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson skrifar Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun „Er stjúpmamma þín vond eins og í Öskubusku?“ Hafdís Bára Ólafsdóttir skrifar Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson skrifar Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Valdið og samvinnuhugsjónin Kjartan Helgi Ólafsson skrifar Skoðun NPA breytti lífinu mínu Sveinbjörn Eggertsson skrifar Skoðun Hefur þú tilkynnt um ofbeldi gegn barni? Alfa Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Gildi kærleika og mannúðar Toshiki Toma skrifar Skoðun Hvernig tryggjum við samkeppnishæfni þjóðar? Jón Skafti Gestsson skrifar Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Flottu kjötauglýsingarnar í blöðunum... Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Grafarvogsgremjan Þorlákur Axel Jónsson skrifar Skoðun Er ég að svindla? – Um sambýli manns og gervigreindar í sköpun og þekkingu Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Fjármögnuðu stríðsvél Rússlands Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugleiðingar á páskum Ámundi Loftsson skrifar Skoðun Gremjan í Grafarvogi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Samlokan á borðinu: Hugleiðingar á föstudeginn langaum sjónvarpsþættina Adolescence Skúli Ólafsson skrifar Skoðun Móttaka skemmtiferðaskipa - hlustað á íbúa Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Sjá meira
Þann 11. mars reið öflugur jarðskjálfti sem mældist 9 á Richter yfir norðausturströnd Japans. Í kjölfarið fylgdi flóðbylgja sem reis allt að 38 metrum og rústaði 500 km af strandlengjunni. Ég fann greinilega fyrir skjálftanum og horfði örvæntingarfullur á fyrstu sjónvarpsútsendingar frá flóðbylgjunni sem braut niður varnargarðana okkar og sópaði burt bátum, bílum og húsum eins og ekkert væri. Þegar ég komst á hamfarasvæðið í fylgd neyðarsveita Rauða krossins horfðist ég í augu við eyðileggingu sem ég hefði ekki getað ímyndað mér í mínum verstu martröðum. Á meira en 60 ára ferli mínum hjá Rauða krossinum hef ég orðið vitni að afleiðingum hræðilegra náttúruhamfara. Þessar eru einar þær verstu sem ég hef séð. Eyðileggingin var algjör. Eini samanburðurinn sem kom upp í huga mér voru myndir af Osaka, Hiroshima og Nagasaki í lok síðari heimsstyrjaldar. Japanski Rauði krossinn var með þeim fyrstu sem brást við hamförunum. Og minningin um Hiroshima árið 1945 kom sterkt upp í huga mér – þar sem sjúkrahús Rauða krossins var eina byggingin sem stóð enn uppi á sprengjusvæðinu – því Rauðakrosssjúkrahúsið í Ishinomaki borg var eini spítalinn sem enn var starfhæfur eftir flóðbylgjuna. Fyrr en varði fylltist hann af fólki sem slapp lifandi frá hörmungunum: lífshættulega særðu fólki, fólki sem gat enn staðið upprétt, börnum sem misst höfðu foreldra sína, og fólki sem misst hafði heimili sín. Þegar ég rita þetta hafa 12.000 manns fundist látnir og meira en 15.000 er enn saknað. Mörg hundruð þúsund manns hafa misst ástvini sína, heimili sín og lífsviðurværi. Allt þeirra líf hefur umhverfst á svipstundu og verður aldrei samt. En þeir lifðu af og það er enn von. Ég finn fyrir auðmýkt í garð fólks um allan heim sem hefur af miklu örlæti sýnt okkur samúð og samstöðu í verki. Japan er eitt þeirra landa sem veita hvað mestu fé til þróunarsamvinnu og neyðaraðstoðar um allan heim, og við finnum fyrir miklu þakklæti nú þegar við njótum góðs af góðmennsku og samúð. Við munum gæta fyllsta gagnsæis um hvernig fjármunum sem aflað hefur verið í okkar nafni verður varið. Nú, sextán árum eftir jarðskjálftann mikla í Kobe, munum við nota sömu aðferðir til að deila út peningum til fjölskyldna svo þær geti aftur komið undir sig fótum. Ítarleg grein verður gerð fyrir því hvernig framlögum sem safnað var fyrir Rauða krossinn verður varið. Við erum ekki einungis skuldbundin að gera þetta gagnvart þeim sem hafa gefið fjármuni heldur er þetta líka gagnvart fjölskyldum í Japan sem hafa misst allt sitt. Það er löng og ströng leið fram undan við enduruppbyggingu í Japan. Að auki stafar mikil ógn af kjarnorkuverinu í Fukushima. Hinar hrikalegu afleiðingar gætu orðið enn alvarlegri ef mengun verður vegna kjarnorkugeislunar. Ástandið minnir helst á Tsjernobyl, en 25 ár eru nú liðin frá kjarnorkuslysinu þar. Tíminn mun lækna flest sár. Eitt er þó víst: við munum ætíð finna til ábyrgðar á þeim þúsundum fjölskyldna sem flóðbylgjan hreif með sér. Við verðum að vera enn betur undirbúin fyrir hamfarir framtíðarinnar, við verðum að byggja aftur upp þrautseigju fólks, og við megum ekki gleyma þeim sem þjást annars staðar í veröldinni. Þrátt fyrir að þetta áfall hafi dunið yfir þjóð mína, finnst mér nauðsynlegt að horfa fram á veginn og líta til annarra landa sem nú takast á við hörmungar. Í Bólivíu og á Sri Lanka hafa flóð og aurskriður valdið miklum usla, flóttafjölskyldur frá Líbíu og Fílabeinsströndinni leita hælis í nágrannalöndum, þurrkar og hungursneyð ógna löndum í Sahelbeltinu í vestur- og austurhluta Afríku, og í Tsjad hefur nýlega brotist úr mislinga-, kóleru- og heilahimnubólgufaraldur. Hamfarirnar í Japan mega ekki skyggja á þessar hörmungar heldur í raun knýja á um enn frekari samstöðu, viðbrögð og þrautseigju á öllum stigum – hjá einstaklingum, samfélögum, þjóðum og á alþjóðavísu. Þetta er í fyrsta sinn sem við stöndum frammi fyrir svo margslungnu neyðarástandi, samlegðaráhrifum af jarðskjálfta, flóðbylgju og kjarnorkuvá. Þó að þetta hafi ekki gerst fyrr verður þetta líkast til ekki í eina skiptið sem við verðum að bregðast við svo flóknum hamförum. Til að vernda þjóðir heims verðum við að reyna að sjá fyrir það óhugsanlega. Við verðum að fjárfesta í viðbúnaði vegna hamfara og draga úr ógnum í umhverfinu – til að mynda hættum á kjarnorkuslysum – og styrkja samfélög svo að þau geti sjálf verndað íbúa sína. Þetta er neyðarviðbúnaður. Eina leiðin til að bregðast við svona hörmungum er með samhjálp og samhug – í mínu landi, þínu landi og í öllum löndum heims – og ákvörðun um að verja okkur betur svo við séum í stakk búin til að vernda líf þeirra sem stendur ógn af hamförum. Tadateru Konoé, formaður Rauða krossins í Japan og formaður Alþjóða Rauða krossins.
Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar
Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar
Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar
Skoðun Er ég að svindla? – Um sambýli manns og gervigreindar í sköpun og þekkingu Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar
Skoðun Samlokan á borðinu: Hugleiðingar á föstudeginn langaum sjónvarpsþættina Adolescence Skúli Ólafsson skrifar