Skoðun

Minningar

Við skiptumst á minningum

aldir upp á sama heimili

og örfá ár á milli okkar.

En ég man ekki það fólk, sem þeir tala um

andlit þess vilja ekki lifna í vit-und minni.

Hjá mér vakna tiltekin nöfn og ákveðið umhverfi

en hjá þeim önnur nöfn annarra vina

í öðrum íbúðum

hjá öðrum fullorðnum.

Enginn ætti að vera nær manni

í sameiginlegum minningum

en systkini manns.

En það er eins og við allir eigum sérminningar

og að hugarheimar okkar séu ekki alveg eins.

Kannski muna þeir köllin frá leikvellinum

öðruvísi en ég

kannski muna þeir tifið í ritvél-inni hans pabba

öðruvísi en ég

kannski muna þeir munstrið á teppunum

kvöldin í stofunni

og kökurnar hennar mömmu

öðruvísi en ég.

Kannski er sérhver manneskja ein

líka með minningar sínar?

(Efinn. Orð og mál eftir Björn Sigurbjörnsson).

Við munum margt af því sem við reynum hvort heldur það er blítt eða strítt. Ljúfar minningar leita m.a. á huga okkar margra á jólum og ilmur af ávöxtum kallar á myndbrot löngu liðinna daga hjá þeirri kynslóð sem kynntist ekki í annan tíma slíku fágæti. Hjá öðrum kveikja lykt og bragð aðrar og sárari minningar, þá situr kannski óbragðið af appelsíni eftir í kverkunum og hryllingsmyndir glataðrar bernsku láta á sér kræla. Stundum er reynslan svo sár að eina leiðin til að lifa af er að grafa hana djúpt niður í myrkur óminnis sem vitjar manns síðar á þann hátt að sársaukinn situr eftir og erfitt getur verið að raða minningarbrotunum saman. Það er ekki fyrr en einstaklingurinn fær liðsinni nærfærinnar fagmanneskju sem nýtur fullkomins traust að styrkurinn vex til að líta ekki undan og horfast í augu við allt það versta. Þetta er reynsla fjölmargra sem hafa orðið fyrir kynferðislegu ofbeldi sem börn.

Sú reynsla rænir barnið ótalmörgu sem jólin birta og boða. Þar má nefna sakleysið og traustið, þá grunnþætti mennskunnar sem skapa öryggi og sálarfrið. Niðurlag ljóðsins sem tilgreint er í upphafi á hér sérstaklega við, að vera einn með minningar sínar. Það er ekki aðeins barnið sem forðast sársaukann með því að reyna að gleyma. Það gera líka margir sem eiga aðrar myndir úr sama nærumhverfi og stendur ógn af því sem fellir skugga á þær.

Að baki helgimyndarinnar af fæðingu barnsins sem lagt var í lágan stall býr raunveruleiki útskúfunar þar sem ekki var rúm í gistihúsinu. Við skulum ekki líta undan heldur horfast í augu við raunveruleikann. Það kannast margir við gamansöguna af manninum sem var stolið af og fékk upp frá því viðurnefnið þjófur. Sú saga er þó nær en nokkurn kann að gruna. Þessi raunveruleiki blasir m.a. við konum í fjarlægu landi sem er nauðgað og njóta ekki réttaröryggis heldur hljóta fyrir það fangelsisdóm. Það vekur að vonum andúð okkar og hneykslan. Kannski ættum við að líta okkur nær?




Skoðun

Sjá meira


×