Slóri til varnar Hildur Sverrisdóttir skrifar 15. júní 2013 06:00 Ég hef alltaf unnið allt á síðustu stundu. Ég hef skammað mig talsvert fyrir það enda glatað að vera lífsins ómögulegt að gera handtak nema í tímahraki. Svo kynntist ég lögmáli herra Parkinson, nýs vinar míns. Lögmálið gengur út á að hvert verkefni sem unnið er mun taka allan þann tíma sem því er úthlutað. Parkinson þessi skrifaði um þetta í The Economist árið 1955 eftir að hafa kynnt sér verklag breskrar skriffinnsku. Hann komst sum sé að því að ef þrír dagar eru í skil tekur verkið þrjá daga en séu fjórir dagar í skil tekur sama verk fjóra daga. Í greininni pirraði hann sig á því að stjórnmálamenn og skattgreiðendur gerðu líka ráð fyrir að eftir því sem opinberum starfsmönnum fjölgaði myndu afköstin aukast – en svo væri aldeilis ekki. Hér er því tækifæri til að minna á nauðsyn þess að minnka íslenska ríkisbáknið. Þá er það frá. Ég man hvernig ég féll í stafi þegar ég heyrði upphæðina sem áætlað var að breska ríkið hefði tapað á tveimur klukkutímum morguninn þegar breska þjóðin fylgdist með útsláttarleik Breta á HM í knattspyrnu karla í Japan. Það var glás af peningum. Ég setti þá fyrst almennilega í samhengi að hver vinnandi hönd væri víst mikilvæg fyrir þjóðarbúið – og það á hverri einustu mínútu. Ég hef síðan réttlætt helgarferðir mínar til London með því að ég skulda breska ríkinu nokkrar krónur eftir að hafa mætt nokkrum sinnum of seint í vinnuna þar um árið. Einhverjir mölduðu þó í móinn og sögðu einföldun að meta áætlað tap af fótboltaglápinu án þess að taka með í reikninginn hversu margir hefðu svo einfaldlega unnið verkin sín hraðar þann daginn. Það er áhugavert þar sem flestir vita eflaust upp á sig skömmina þegar þeir taka saman hve margar mínútur fóru í Facebook- og kaffispjall á vinnutíma. Kannski er því óþarfi fyrir okkur slórarana að vera með samviskubit því samkvæmt Parkinson vini mínum klárast verkið hvort eð er ekki fyrr en á tilsettum tíma. Og ef svo er, af hverju ekki að stytta þá bara vinnuvikuna? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hildur Sverrisdóttir Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Með baunabyssu í kennaraverkfalli Ólafur Hauksson Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir Skoðun Verðum að rannsaka hvað gerðist í Covid Hildur Þórðardóttir Skoðun Samfylkingin ætlar ekki að hækka tekjuskatt Alma D. Möller Skoðun Það þarf meiri töffara í okkur Davíð Már Sigurðsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun
Ég hef alltaf unnið allt á síðustu stundu. Ég hef skammað mig talsvert fyrir það enda glatað að vera lífsins ómögulegt að gera handtak nema í tímahraki. Svo kynntist ég lögmáli herra Parkinson, nýs vinar míns. Lögmálið gengur út á að hvert verkefni sem unnið er mun taka allan þann tíma sem því er úthlutað. Parkinson þessi skrifaði um þetta í The Economist árið 1955 eftir að hafa kynnt sér verklag breskrar skriffinnsku. Hann komst sum sé að því að ef þrír dagar eru í skil tekur verkið þrjá daga en séu fjórir dagar í skil tekur sama verk fjóra daga. Í greininni pirraði hann sig á því að stjórnmálamenn og skattgreiðendur gerðu líka ráð fyrir að eftir því sem opinberum starfsmönnum fjölgaði myndu afköstin aukast – en svo væri aldeilis ekki. Hér er því tækifæri til að minna á nauðsyn þess að minnka íslenska ríkisbáknið. Þá er það frá. Ég man hvernig ég féll í stafi þegar ég heyrði upphæðina sem áætlað var að breska ríkið hefði tapað á tveimur klukkutímum morguninn þegar breska þjóðin fylgdist með útsláttarleik Breta á HM í knattspyrnu karla í Japan. Það var glás af peningum. Ég setti þá fyrst almennilega í samhengi að hver vinnandi hönd væri víst mikilvæg fyrir þjóðarbúið – og það á hverri einustu mínútu. Ég hef síðan réttlætt helgarferðir mínar til London með því að ég skulda breska ríkinu nokkrar krónur eftir að hafa mætt nokkrum sinnum of seint í vinnuna þar um árið. Einhverjir mölduðu þó í móinn og sögðu einföldun að meta áætlað tap af fótboltaglápinu án þess að taka með í reikninginn hversu margir hefðu svo einfaldlega unnið verkin sín hraðar þann daginn. Það er áhugavert þar sem flestir vita eflaust upp á sig skömmina þegar þeir taka saman hve margar mínútur fóru í Facebook- og kaffispjall á vinnutíma. Kannski er því óþarfi fyrir okkur slórarana að vera með samviskubit því samkvæmt Parkinson vini mínum klárast verkið hvort eð er ekki fyrr en á tilsettum tíma. Og ef svo er, af hverju ekki að stytta þá bara vinnuvikuna?