Utan vallar: Ekki í aðstöðu til að segja nei

Auðvitað ætti Ísland að afþakka sætið á HM í handbolta og segja þessum trúðum hjá Alþjóðahandknattleikssambandinu að éta það sem úti frýs. Þetta hefur verið einn skrípaleikur frá upphafi til enda þar sem reglum hefur verið breytt eftir hentisemi. Svörin frá IHF á þessum tíma hafa verið algjör brandari og feluleikur sambandsins engu betri en hjá meðal grunnskólabekk.

Ekki svona einfalt

IHF hefur breytt HM í Katar í farsa sem enginn ætti í raun að taka þátt í, því á meðan allir taka upp sitt hljóðfæri, hvort sem þeir vilja það eða ekki, og spila með, heldur yfirtrúðurinn Hassan Moustafa áfram að stjórna þessari spilltu sinfóníuhljómsveit.

En málið er því miður ekki svo einfalt. Það er erfitt, og í raun ógerlegt, fyrir Handknattleikssamband Íslands að ætla að berjast á móti þessu. Guðmundur B. Ólafsson, formaður HSÍ, sagði fyrir fund IHF á föstudaginn að hann myndi alltaf þiggja sætið og bar við að sú ákvörðun snerist aðallega um möguleika Íslands á að komast á Ólympíuleikana í Ríó 2016. Og skyldi engan undra.

Íslenska handboltahreyfingin, landsliðið og HSÍ, eru ekki í neinni aðstöðu til að hafna þessu sæti á HM á grundvelli fjármagns eða mögulegra styrkja. Skammarlega lítil fjárútlát ríkisins til íþróttaafreksmanna á landinu einfaldlega leyfa HSÍ ekki að vera litli maðurinn sem stendur uppi á móti valdinu.

Engar 50 milljónir nú

Stór hluti styrkveitinga til afreksmanna á Íslandi er beintengdur Ólympíuleikunum eða miðast við undirbúning fyrir þá með einum hætti eða öðrum. Það er ekki bara að HSÍ vilji komast á ÓL því þar vilja allir vera, heldur vill HSÍ koma liðinu á Ólympíuleikana til þess að eiga möguleika á mikilvægum styrkjum og fá peninga inn í hreyfinguna sem geta í raun og veru rekið það sem við höfum kallað þjóðaríþróttina undanfarna áratugi.

Gleymum því ekki að ein stærsta styrkveiting í sögu HSÍ barst eftir Ólympíuleikana í Peking 2008 þegar Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, þáverandi mennta- og íþróttamálaráðherra, styrkti sambandið um 50 milljónir króna. Svoleiðis peninga lætur handboltahreyfingin sig vanalega bara dreyma um.

Það gerðist líka korteri fyrir hrun þegar bankarnir spiluðu Matador með peninga sem þeir áttu ekki og menn borðuðu heilgrilluð svín með gullflögum. Þó Ísland myndi sigra á Ólympíuleikunum í Ríó fengi HSÍ ekki 50 milljóna króna styrk í dag.

Ekki í bragð í munni

Það var léttir að heyra Guðjón Val Sigurðsson, fyrirliða landsliðsins, segja í viðtali við ríkismiðilinn að honum væri alveg sama um hvernig strákarnir kæmust á HM. Alveg eins og að vera varamaður í leik, var Ísland varaþjóð inn á HM og tekur sitt sæti þegar það gefst.

Því verður að halda til haga að Ísland var fyrsta varaþjóð Evrópu inn. Við þurfum ekki að fara til Katar með óbragð í munni. Það þurfa Þjóðverjar aftur á móti að gera. Þetta þýðir samt ekki að allt sé í himnalagi; allt gleymt og grafið. Enn einu sinni hefur Hassan Moustafa sýnt okkur hvernig maður hann er og stóra markmið handboltans á heimsvísu á að vera að koma honum frá völdum.

Ævintýri enn gerast?

En hver veit svo nema strákarnir okkar skrifi álíka ævintýri og Danir gerðu á EM í fótbolta 1992 þegar liðið komst bakdyramegin inn og stóð uppi sem meistari. Þá þótti það töff að varaþjóð hefði staðið uppi sem Evrópumeistari; skemmtileg saga til að segja barnabörnunum.

Sé einhver að skrifa handritið að bíómyndinni núna mætir Ísland auðvitað Þjóðverjum í úrslitaleik á mótinu eins og Danir gerðu 1992. Þjóðverjar, þjóðin sem IHF bjó til þennan farsa í kringum með ekkert nema dollaramerki í augunum – að vinna þá í Katar yrði ljóðrænt réttlæti í meira lagi.