„Það eru allir frekar skelkaðir og sofa úti á götu, maður er alltaf í viðbragðsstöðu einhvern veginn. Sérstaklega eftir alla þessa eftirskjálfta,“ segir Sólrún Agla Bjargardóttir en hún er ásamt þremur vinum sínum í Asíureisu og var stödd í fjallgöngu Nepal þegar skjálftinn átti sér stað. Hópurinn er nú staddur í bænum Pokhara í Nepal þar sem þau bíða eftir því að komast til Katmandú en þau eiga flug þaðan til Kína þann 29.apríl.
Ekkert manntjón varð í Pokhara en Sólrún segir hús hafa hrunið. Eftirskjálftar eftir stóra skjálftann sem var 7.8 stig að stærð hafa verið kröftugir. „Sérstaklega nóttina eftir skjálftann, þá kom rosalega stór eftirskjálfti um nóttina. Við vöknuðum við þvílík öskur og læti og rukum út á götu. Daginn eftir kom annar aðeins minni, þá hljóp fólk líka út úr húsum og það var verið að bera gamla fólkið út. Svo kom einn lítill í gær. Maður er alltaf einhvern veginn tilbúinn að hlaupa út,“ útskýrir Sólrún. „Maður er alltaf með hraðan hjartslátt og okkur hlakkar til að komast héðan.“
Það er þó ekki ljóst hvort að ungmennin komast í flugið sem þau eiga pantað þar sem allir vegir til Katmandú eru lokaðir þessa stundina og flugvellir aðeins opnir í stutta stund í senn. „Það er svo mikil óvissa á meðan eftirskjálftarnir eru ennþá, maður veit ekki hvenær verður opnað fyrir almenningsflug.“
Á réttum stað á réttum tíma
Sólrún og vinir hennar, þau Brynja Sigríður Gunnarsdóttir, Theodór Kristjánsson og Antoníus Smári, voru í fjallgöngu þegar jarðskjálftinn reið yfir en nokkru áður höfðu þau dvalið í Katmandú.
„Við vorum í göngu sem átti að taka fimm daga. Daginn áður höfðum við átt að stoppa í fjallaþorpi en ákváðum í staðinn að fara lengra, stoppuðum í staðinn í Ghandruk. Fórum af stað snemma um morguninn en vorum í miðju fjalli þegar jarðskjálftinn varð en þannig séð á öruggum stað, vorum undir berum himni og ekki mikið af grjóti í kringum okkur.“ Hún segir að í fyrstu hafi hópurinn ekki áttað sig á alvarleika málsins og haldið áfram göngu sinni glöð í bragði. Síðan hafi símar tekið að hringja og þá varð þeim ljóst hvað skeð hafði.
„Svo fengu báðir burðarmennirnir okkar þær fréttir að húsin þeirra hefðu hrunið og þeir vissu ekkert hvort að ættingjar þeirra hefðu verið í húsunum. Þetta tók á að vera með mönnum sem hafa misst húsin sín og eru eina stundina hlæjandi og hina í algjörri óvissu.“ Ferðin var stytt og hópurinn fluttur til Pokhara.
Sorg í augum fólks og kveikt á kertum
Þrátt fyrir að ekkert manntjón hafi orðið í Pokhara finnur Sólrún fyrir afleiðingum skjálftans á íbúa Nepal.
„Maður finnur bara fyrir því eins og í gærkvöldi voru flestir sofandi á götunni, túristarnir sofa inni á veitingastöðum. Hótelið er tómt, það var fullt þegar við komum.“ Fjölmargir íbúar Pokhara eiga ættingja í Katmandú þar sem afleiðingar skjálftans urðu hvað alvarlegastar. „Maður sér bara sorgina í augunum á fólki þegar það sér þessar fréttir. Engin tónlist á stöðum, var búið að kveikja á kertum á öllum götum í gær. Það er mikil samkennd hér.“
Sólrún segist oft hafa lesið fréttir af hamfarasvæðum í gegnum tíðina en að það sé allt annað að vera staddur á svæðinu sjálfur. „Þetta er ólýsanlegt,“ segir hún. „Maður verður hálfklökkur af því að þetta stendur svo nálægt manni og maður hefur verið með nepölsku fólki síðan maður kom. Maður er bara hálfskælandi, ég get ekki lýst því öðruvísi. Ég þakka bara fyrir að hafa verið á réttum stað á réttum tíma.“
Sólrún veit ekki hvert framhaldið verður eftir að hópurinn kemst frá Nepal. Þau reyni að taka einn dag í einu og að hugurinn dvelji mun frekar hjá íbúum Katmandú og ættingjum þeirra.
