Hver upplýsir borgarstjórn? Ívar Halldórsson skrifar 28. september 2015 15:00 Borgarstjórn lýsti yfir fyrirhuguðu innkaupabanni á Ísrael. Ástæðan var að brýnt þótti að senda skýr skilaboð um að borgarráð fordæmdi meint hernám Ísraels á Vesturbakkanum. Skilaboðin ferðuðust á ljóshraða um heimsbyggðina. Aðgerðirnar virðast málefnalegar á yfirborðinu, en undir niðri leynist óhugguleg ormagryfja. Ætla mætti að í undanfara slíkrar ákvörðunar liggi mikil rannsóknarvinna að baki – eða hvað? Hvert sækir borgarstjórn sínar upplýsingar um meint mannréttindabrot lýðræðisríkisins Ísrael? Miðað við þann skammarlega litla undirbúning sem fór í útfærslu viðskiptabannsins er óhætt að halda því fram að upplýsingaveita borgarstjórnar hefur einskorðast við fjölmiðlaflutning og hlutdræga ráðgjöf innanborðsaðila, sem hampa málstað róttækra félagasamtaka hérlendis; sem hafa með missnyrtilegum hætti málað dökka mynd af mannréttindaríkinu Ísrael í huga Íslendinga. Fjölmiðlaumfjöllunin um Ísrael er í besta falli grunsamleg. Þó kannski ekki skrýtið í ljósi þess að Hamas stýrir fjölmiðlaumfjöllun á Vesturbakkanum. Tugir fjölmiðlamanna þar eystra hafa verið teknir af lífi eða þeim rænt fyrir að gefa „rangar“ upplýsingar um atburði þar í landi. Donatella Rovera, rannsóknarmaður hjá Amnesty International, viðurkennir að palestínskir sjónarvottar ljúga oft til um atburði af ótta við að vera líflátið. Þá má geta að samkvæmt breska fjölmiðlinum al-Araby hafa auk þess 72 blaðamenn verið líflátnir af Islamic State síðan 14. júní, 2014. Nágrannar Ísraels eru herskáir, fjölmiðlakúgun ríkir, en fáir gagnrýna fréttir fjölmiðla frá þessum slóðum. Arabar hafa verið ósáttir við tilvist Ísrael frá því elstu menn muna og hafa aldrei verið friðsamlegir í hennar garð. Hryðjuverkasamtök og öfgaíslamistar eins og Hamas og Hezbollah (eða flokkur Allah), hafa tögl og haldir í stjórnmálum í Mið-Austurlöndum. Mannréttindabrot, kvenfyrirlitning og virðingarleysi fyrir mannslífi eru daglegt brauð palestínska borgara undir stjórn Hamas. Saklausir borgarar hafa kvartað meira undan kúgun hryðjuverkastjórna en undan því að Ísrael gefi ekki eftir landamæri. Venjulegir borgarar vilja bara öryggi; á meðan stjórnvöld þeirra girnast land. Það er því einkennilegt að hryðjuverkahópar, sem ekki hafa tekið sér mannréttindi og lýðræði Vesturlanda til fyrirmyndar, njóti vafans hjá borgarstjórn þegar kemur að mati á mannréttindabrotum. Ísrael, eina lýðræðisríkið í Mið-Austurlöndum sem virðir réttindi kvenna, samkynhneigðra og mismunar ekki fólki eftir kynþætti, fær fleiri strik í kladdann en nokkur önnur þjóð í heiminum. Er þetta ekki hræsni? Borgin okkar sammælist um að refsa ríki sem á í fullu fangi með að verja fjölskyldur sínar fyrir öfgahópum sem hafa svarið þess eið að útrýma Ísrael, með aðgerðarfræði sem á, ef vel er að gáð, rætur að rekja til anti-semetisma. Ég heyrði upphafsmann BDS segja að hann aðhylltist síður tveggja ríkja lausn, og því er ljóst að markmiðið er að mjaka Ísrael út af kortinu smátt og smátt með viðskiptabönnum. Ákall þetta bergmálast í opinberum mótmælum BDS-samtakanna víða um heim. Klókir sjá að ef Ísrael gefur eftir landamæri sín er þjóðin hernaðarlega að kveða upp sinn eigin dauðadóm. Viljum við vera þátttakendur í þjóðarmorði? Sú var tíðin að áhyggjulaust mátti vitna í niðurstöður Sameinuðu þjóðanna í mannréttindamálum, en nú í seinni tíð hefur Mannréttindaráð S.Þ. sætt mikilli gagnrýni fyrir anti-semetísk viðhorf. Það er kannski ekki að undra þegar vægi þeirra sem kalla á eyðingu Ísrael verður stöðugt meira. Saudi-Arabía, sem er ekki beint fyrirmynd mannréttinda í dag, er nú farin að gegna lykilhlutverki í ráðinu. Samkvæmt Human Rights Watch voru a.m.k. nítján teknir af lífi í Saudi Arabíu fyrir minniháttar glæpi; þar af einn fyrir galdra. Þá er tjáningarfrelsið ekki meira en það að fólk er húðstrýkt fyrir að tjá sig um hluti sem samræmast ekki stefnu stjórnvalda. Þegar teknar eru ákvarðanir sem hafa víðtæk og neikvæð áhrif á orðspor landsins okkar er nauðsynlegt að ákvörðunarvöld komi vel upplýst að fundarborðum. Því miður nægir ekki að lesa dagblöðin í þessu tilviki eða lesa yfirlýsingar S.Þ. – hvað þá sækja rök í búðir félagasamtaka sem nota vafasama aðgerðafræði í umdeildum atlögum sínum gegn Ísrael. Borgarstjórn á ekki að leika sér með fjöregg okkar Íslendinga, illa upplýst. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ívar Halldórsson Mest lesið Valdatafl Skák og Mát! Lárus Guðmundsson Skoðun Miðflokkurinn: fjarverandi í landi tækifæranna Lilja Hrund Lúðvíksdóttir Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Riddarar kærleikans Halla Tómasdóttir Skoðun Íslensk kjör á íslenskum vinnumarkaði Kristrún Frostadóttir Skoðun Það sem „gleymist“ að segja Sigmar Guðmundsson Skoðun Viðbrögð við vanlíðan ungmenna Sandra Björk Birgisdóttir Skoðun Þegar Joe Camel varð jafngóður vinur barnanna og Mikki mús Eyrún Magnúsdóttir Skoðun Tvö útspil Pírata fyrir notendur heilbrigðiskerfisins Halldóra Mogensen,Eva Sjöfn Helgadóttir Skoðun Nýtt upphaf hjá Vinstri grænum Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Skoðun Skoðun Laxalús og varnir gegn henni Jón Sveinsson skrifar Skoðun En hér er ég ekkert... Nichole Leigh Mosty skrifar Skoðun Við getum ekki beðið í 131 ár Jódís Skúladóttir skrifar Skoðun Nýtt upphaf hjá Vinstri grænum Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Íslensk kjör á íslenskum vinnumarkaði Kristrún Frostadóttir skrifar Skoðun Viðbrögð við vanlíðan ungmenna Sandra Björk Birgisdóttir skrifar Skoðun Valdatafl Skák og Mát! Lárus Guðmundsson skrifar Skoðun FO: Hvernig getur þú skipt sköpum fyrir konur í Súdan? Áslaug Eva Björnsdóttir skrifar Skoðun Tvö útspil Pírata fyrir notendur heilbrigðiskerfisins Halldóra Mogensen,Eva Sjöfn Helgadóttir skrifar Skoðun Miðflokkurinn: fjarverandi í landi tækifæranna Lilja Hrund Lúðvíksdóttir skrifar Skoðun Við stöndum saman með réttindum táknmálsins! Mordekaí Elí Esrason skrifar Skoðun Það sem „gleymist“ að segja Sigmar Guðmundsson skrifar Skoðun Hvar er fótspor stjórnvalda gegn vinnumansali? Þorbjörrg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Þegar Joe Camel varð jafngóður vinur barnanna og Mikki mús Eyrún Magnúsdóttir skrifar Skoðun Riddarar kærleikans Halla Tómasdóttir skrifar Skoðun Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason skrifar Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium skrifar Skoðun Sársaukafull vaxtarmörk Berglind Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Tölum íslensku Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Er Miðflokkurinn fyrir ungt fólk? Anton Sveinn McKee skrifar Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason skrifar Skoðun Um orkuskort, auðlindir og endurvinnslu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Er padda í vaskinum? Vilborg Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar Skoðun Rannsökum og ræðum menntakerfið Kolbrún Þ. Pálsdóttir skrifar Skoðun Kæra sig ekki um evruna Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjölmiðla Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Horfið á möguleikana í samfélagslegri ábyrgð Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir skrifar Sjá meira
Borgarstjórn lýsti yfir fyrirhuguðu innkaupabanni á Ísrael. Ástæðan var að brýnt þótti að senda skýr skilaboð um að borgarráð fordæmdi meint hernám Ísraels á Vesturbakkanum. Skilaboðin ferðuðust á ljóshraða um heimsbyggðina. Aðgerðirnar virðast málefnalegar á yfirborðinu, en undir niðri leynist óhugguleg ormagryfja. Ætla mætti að í undanfara slíkrar ákvörðunar liggi mikil rannsóknarvinna að baki – eða hvað? Hvert sækir borgarstjórn sínar upplýsingar um meint mannréttindabrot lýðræðisríkisins Ísrael? Miðað við þann skammarlega litla undirbúning sem fór í útfærslu viðskiptabannsins er óhætt að halda því fram að upplýsingaveita borgarstjórnar hefur einskorðast við fjölmiðlaflutning og hlutdræga ráðgjöf innanborðsaðila, sem hampa málstað róttækra félagasamtaka hérlendis; sem hafa með missnyrtilegum hætti málað dökka mynd af mannréttindaríkinu Ísrael í huga Íslendinga. Fjölmiðlaumfjöllunin um Ísrael er í besta falli grunsamleg. Þó kannski ekki skrýtið í ljósi þess að Hamas stýrir fjölmiðlaumfjöllun á Vesturbakkanum. Tugir fjölmiðlamanna þar eystra hafa verið teknir af lífi eða þeim rænt fyrir að gefa „rangar“ upplýsingar um atburði þar í landi. Donatella Rovera, rannsóknarmaður hjá Amnesty International, viðurkennir að palestínskir sjónarvottar ljúga oft til um atburði af ótta við að vera líflátið. Þá má geta að samkvæmt breska fjölmiðlinum al-Araby hafa auk þess 72 blaðamenn verið líflátnir af Islamic State síðan 14. júní, 2014. Nágrannar Ísraels eru herskáir, fjölmiðlakúgun ríkir, en fáir gagnrýna fréttir fjölmiðla frá þessum slóðum. Arabar hafa verið ósáttir við tilvist Ísrael frá því elstu menn muna og hafa aldrei verið friðsamlegir í hennar garð. Hryðjuverkasamtök og öfgaíslamistar eins og Hamas og Hezbollah (eða flokkur Allah), hafa tögl og haldir í stjórnmálum í Mið-Austurlöndum. Mannréttindabrot, kvenfyrirlitning og virðingarleysi fyrir mannslífi eru daglegt brauð palestínska borgara undir stjórn Hamas. Saklausir borgarar hafa kvartað meira undan kúgun hryðjuverkastjórna en undan því að Ísrael gefi ekki eftir landamæri. Venjulegir borgarar vilja bara öryggi; á meðan stjórnvöld þeirra girnast land. Það er því einkennilegt að hryðjuverkahópar, sem ekki hafa tekið sér mannréttindi og lýðræði Vesturlanda til fyrirmyndar, njóti vafans hjá borgarstjórn þegar kemur að mati á mannréttindabrotum. Ísrael, eina lýðræðisríkið í Mið-Austurlöndum sem virðir réttindi kvenna, samkynhneigðra og mismunar ekki fólki eftir kynþætti, fær fleiri strik í kladdann en nokkur önnur þjóð í heiminum. Er þetta ekki hræsni? Borgin okkar sammælist um að refsa ríki sem á í fullu fangi með að verja fjölskyldur sínar fyrir öfgahópum sem hafa svarið þess eið að útrýma Ísrael, með aðgerðarfræði sem á, ef vel er að gáð, rætur að rekja til anti-semetisma. Ég heyrði upphafsmann BDS segja að hann aðhylltist síður tveggja ríkja lausn, og því er ljóst að markmiðið er að mjaka Ísrael út af kortinu smátt og smátt með viðskiptabönnum. Ákall þetta bergmálast í opinberum mótmælum BDS-samtakanna víða um heim. Klókir sjá að ef Ísrael gefur eftir landamæri sín er þjóðin hernaðarlega að kveða upp sinn eigin dauðadóm. Viljum við vera þátttakendur í þjóðarmorði? Sú var tíðin að áhyggjulaust mátti vitna í niðurstöður Sameinuðu þjóðanna í mannréttindamálum, en nú í seinni tíð hefur Mannréttindaráð S.Þ. sætt mikilli gagnrýni fyrir anti-semetísk viðhorf. Það er kannski ekki að undra þegar vægi þeirra sem kalla á eyðingu Ísrael verður stöðugt meira. Saudi-Arabía, sem er ekki beint fyrirmynd mannréttinda í dag, er nú farin að gegna lykilhlutverki í ráðinu. Samkvæmt Human Rights Watch voru a.m.k. nítján teknir af lífi í Saudi Arabíu fyrir minniháttar glæpi; þar af einn fyrir galdra. Þá er tjáningarfrelsið ekki meira en það að fólk er húðstrýkt fyrir að tjá sig um hluti sem samræmast ekki stefnu stjórnvalda. Þegar teknar eru ákvarðanir sem hafa víðtæk og neikvæð áhrif á orðspor landsins okkar er nauðsynlegt að ákvörðunarvöld komi vel upplýst að fundarborðum. Því miður nægir ekki að lesa dagblöðin í þessu tilviki eða lesa yfirlýsingar S.Þ. – hvað þá sækja rök í búðir félagasamtaka sem nota vafasama aðgerðafræði í umdeildum atlögum sínum gegn Ísrael. Borgarstjórn á ekki að leika sér með fjöregg okkar Íslendinga, illa upplýst.
Tvö útspil Pírata fyrir notendur heilbrigðiskerfisins Halldóra Mogensen,Eva Sjöfn Helgadóttir Skoðun
Skoðun Tvö útspil Pírata fyrir notendur heilbrigðiskerfisins Halldóra Mogensen,Eva Sjöfn Helgadóttir skrifar
Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar
Tvö útspil Pírata fyrir notendur heilbrigðiskerfisins Halldóra Mogensen,Eva Sjöfn Helgadóttir Skoðun