Strákarnir Stefán Gunnar Sigurðsson skrifar 8. október 2015 14:09 Ég var í sjöunda bekk í Melaskóla. Amma kom alltaf að sækja mig og lagði alltaf á sama stað. Hún hafði verið lögð á sama staðnum síðan hún byrjaði að sækja mig í fyrsta bekk. Ég rölti kátur og sæll eftir skóladaginn fullur tilhlökkunar að fara að stússast með ömmu. En þennan dag, man ekki nákvæma dagsetningu svosem, þá var amma ekki á sínum stað. Það var eins og eitthvað hefði smollið í hausnum á mér, eins og einhver hefði kveikt á ljósrofa í hausnum á mér. Tárin byrjuðu að streyma og mér varð samstundis óglatt og vissi ekkert hvernig ég átti að hegða mér. Ég hljóp inn. Á leiðinni sá ég fullt af krökkum og mér fannst mjög óþægilegt að þau væru að sjá mig gráta, ég man eftir því reyndar að einhver yngri strákur spurði hvort það væri ekki í lagi en ég þaut inn og það voru flestir farnir nema einn gangavörður sem ég hljóp að og sagði að amma mín væri ekki komin að sækja mig. Svo í sömu andrá kemur amma inn og segir mér að hún hefði verið hinum megin við götuna og huggar mig. Þetta var upphafið. Upphafið á mínum kvíðaferli. Dagana eftir hafði ég enga löngun til þess að leika við vini mína úti. Það var vetur og fátt skemmtilegra en að hópast saman strákarnir í hverfinu og fara í snjóstríð eða renna sér á snjóþotu. Ég vildi bara vera sem allra næst mömmu og pabba. Ég átti erfitt með að fara í skólann, fór jafnvel ekki neitt. Mamma pantaði tíma hjá geðlækni. Ég fer til hans og hann greinir mig með aðskilnaðarkvíða, ofsakvíða og félagsfælni. Hann bendir okkur á sálfræðing sem ég var hjá svo hjá næstu 7-8 árin eða svo. Í kjölfarið fer ég einnig á kvíðastillandi lyf sem ég tek enn þann dag í dag. Ég vil svosem ekkert endilega einblína neitt á mína sögu sem kvíðasjúklingur en mér líður allavega vel í dag og hitti bæði sálfræðing og geðlækni reglulega.Það sem ég hinsvegar vil tala um eru þeir veggir sem samfélagið hefur stillt upp í kringum stráka sem þjást af kvíða og þunglyndi. Ég veit að það eru líka allskyns tabú og fordómar sem snúa að stelpum en þar sem ég hef ekki reynslu af því þykir mér erfitt að tala fyrir því. Ég hef alltaf verið frekar opinn með mín mál og er ekki hræddur við það að tala um mín veikindi. En það eru það alls ekki allir. Margir strákar upplifa það að vera með kvíða eða þunglyndi sem einhverskonar aumingjaskap, þeir eru ekki nóg miklir karlar, þeir eru bara einhverjir fokking aumingjar. Hvaðan kemur þetta? Hvar á lífsleiðinni byrja drengir að fá það stillt inná sig að þeir eigi ekki að tjá tilfinningar sínar? Að þeir eigi ekki að segja hvernig þeim líði? Ég er ekkert að tala um að allir eigi bara að vera hrópa yfir alla hvernig þeim líði alltaf, en það á að vera grunngeta að geta leitað hjálpar þegar manni líður illa. Það má heldur ekki misskilja það að finna fyrir vanlíðan. Að líða illa er líka eðlileg tilfinning eins og að líða vel, við verðum að bera virðingu fyrir tilfinningum okkar. Það er ekkert í genum drengja, þó svo ég sé enginn Kári Stefánsson, sem segir að þeir séu einhverjar minni tilfinningaverur heldur en stelpur. Það er ekki aumingjaskapur að gráta, það er ekki aumingjaskapur að liða illa og það er ekki aumingjaskapur að leita sér hjálpar. Í sameiningu, með því að sýna umburðarlyndi og þolinmæði brjótum við þessa veggi sem samfélagið hefur byggt.Þessi grein er skrifuð sem hluti af greinarskriftarátaki Jafnréttisnefndar SHÍ fyrir Jafnréttisdaga 2015. Dagskrá má finna hér. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Tengdar fréttir Fordómum verður ekki útrýmt án áheyrnar Við þurfum ekki nema að líta í kringum okkur og skoða okkar eigin lifnaðarhætti til að átta okkur á því að það er stöðugt flæði sem á sér stað þvert yfir landamæri. 7. október 2015 11:49 Íslamd Ég labba inn í Bónus í lopapeysu og gúmmítúttunum. Ég mæti fyrsta athugula augnaráðinu við flatkökuhilluna. 6. október 2015 09:33 Miðbær Reykjavíkur er bara fyrir suma Þessi grein er í raun ákall. Ákall eftir réttlæti. Réttlætið snýst um að allir eigi sama rétt á að njóta skemmtanalífs. Að þeir sem það vilji, fái að upplifa djammið, djúsið og allt sem því fylgir. 5. október 2015 10:11 Óeðlileg ást? Oft heyrir maður talað um það hversu langt Ísland er komið í réttindabaráttu hinsegin fólks og að hér á landi ríki meira umburðarlyndi en í nokkru öðru ríki. 5. október 2015 13:00 Mest lesið Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Nýbygging þýðir ekki gallalaus eign Annþór Kristján Karlsson Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann Skoðun Skoðun Skoðun Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens skrifar Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson skrifar Skoðun Hvernig gerum við Grundarhverfi enn betra? Ævar Harðarson skrifar Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson skrifar Skoðun Lausnin liggur fyrir – Landspítali þarf að stíga skrefið Sandra B. Franks skrifar Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson skrifar Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun „Er stjúpmamma þín vond eins og í Öskubusku?“ Hafdís Bára Ólafsdóttir skrifar Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson skrifar Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Valdið og samvinnuhugsjónin Kjartan Helgi Ólafsson skrifar Skoðun NPA breytti lífinu mínu Sveinbjörn Eggertsson skrifar Skoðun Hefur þú tilkynnt um ofbeldi gegn barni? Alfa Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Gildi kærleika og mannúðar Toshiki Toma skrifar Skoðun Hvernig tryggjum við samkeppnishæfni þjóðar? Jón Skafti Gestsson skrifar Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Flottu kjötauglýsingarnar í blöðunum... Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Grafarvogsgremjan Þorlákur Axel Jónsson skrifar Skoðun Er ég að svindla? – Um sambýli manns og gervigreindar í sköpun og þekkingu Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Fjármögnuðu stríðsvél Rússlands Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugleiðingar á páskum Ámundi Loftsson skrifar Skoðun Gremjan í Grafarvogi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Samlokan á borðinu: Hugleiðingar á föstudeginn langaum sjónvarpsþættina Adolescence Skúli Ólafsson skrifar Skoðun Móttaka skemmtiferðaskipa - hlustað á íbúa Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Sjá meira
Ég var í sjöunda bekk í Melaskóla. Amma kom alltaf að sækja mig og lagði alltaf á sama stað. Hún hafði verið lögð á sama staðnum síðan hún byrjaði að sækja mig í fyrsta bekk. Ég rölti kátur og sæll eftir skóladaginn fullur tilhlökkunar að fara að stússast með ömmu. En þennan dag, man ekki nákvæma dagsetningu svosem, þá var amma ekki á sínum stað. Það var eins og eitthvað hefði smollið í hausnum á mér, eins og einhver hefði kveikt á ljósrofa í hausnum á mér. Tárin byrjuðu að streyma og mér varð samstundis óglatt og vissi ekkert hvernig ég átti að hegða mér. Ég hljóp inn. Á leiðinni sá ég fullt af krökkum og mér fannst mjög óþægilegt að þau væru að sjá mig gráta, ég man eftir því reyndar að einhver yngri strákur spurði hvort það væri ekki í lagi en ég þaut inn og það voru flestir farnir nema einn gangavörður sem ég hljóp að og sagði að amma mín væri ekki komin að sækja mig. Svo í sömu andrá kemur amma inn og segir mér að hún hefði verið hinum megin við götuna og huggar mig. Þetta var upphafið. Upphafið á mínum kvíðaferli. Dagana eftir hafði ég enga löngun til þess að leika við vini mína úti. Það var vetur og fátt skemmtilegra en að hópast saman strákarnir í hverfinu og fara í snjóstríð eða renna sér á snjóþotu. Ég vildi bara vera sem allra næst mömmu og pabba. Ég átti erfitt með að fara í skólann, fór jafnvel ekki neitt. Mamma pantaði tíma hjá geðlækni. Ég fer til hans og hann greinir mig með aðskilnaðarkvíða, ofsakvíða og félagsfælni. Hann bendir okkur á sálfræðing sem ég var hjá svo hjá næstu 7-8 árin eða svo. Í kjölfarið fer ég einnig á kvíðastillandi lyf sem ég tek enn þann dag í dag. Ég vil svosem ekkert endilega einblína neitt á mína sögu sem kvíðasjúklingur en mér líður allavega vel í dag og hitti bæði sálfræðing og geðlækni reglulega.Það sem ég hinsvegar vil tala um eru þeir veggir sem samfélagið hefur stillt upp í kringum stráka sem þjást af kvíða og þunglyndi. Ég veit að það eru líka allskyns tabú og fordómar sem snúa að stelpum en þar sem ég hef ekki reynslu af því þykir mér erfitt að tala fyrir því. Ég hef alltaf verið frekar opinn með mín mál og er ekki hræddur við það að tala um mín veikindi. En það eru það alls ekki allir. Margir strákar upplifa það að vera með kvíða eða þunglyndi sem einhverskonar aumingjaskap, þeir eru ekki nóg miklir karlar, þeir eru bara einhverjir fokking aumingjar. Hvaðan kemur þetta? Hvar á lífsleiðinni byrja drengir að fá það stillt inná sig að þeir eigi ekki að tjá tilfinningar sínar? Að þeir eigi ekki að segja hvernig þeim líði? Ég er ekkert að tala um að allir eigi bara að vera hrópa yfir alla hvernig þeim líði alltaf, en það á að vera grunngeta að geta leitað hjálpar þegar manni líður illa. Það má heldur ekki misskilja það að finna fyrir vanlíðan. Að líða illa er líka eðlileg tilfinning eins og að líða vel, við verðum að bera virðingu fyrir tilfinningum okkar. Það er ekkert í genum drengja, þó svo ég sé enginn Kári Stefánsson, sem segir að þeir séu einhverjar minni tilfinningaverur heldur en stelpur. Það er ekki aumingjaskapur að gráta, það er ekki aumingjaskapur að liða illa og það er ekki aumingjaskapur að leita sér hjálpar. Í sameiningu, með því að sýna umburðarlyndi og þolinmæði brjótum við þessa veggi sem samfélagið hefur byggt.Þessi grein er skrifuð sem hluti af greinarskriftarátaki Jafnréttisnefndar SHÍ fyrir Jafnréttisdaga 2015. Dagskrá má finna hér.
Fordómum verður ekki útrýmt án áheyrnar Við þurfum ekki nema að líta í kringum okkur og skoða okkar eigin lifnaðarhætti til að átta okkur á því að það er stöðugt flæði sem á sér stað þvert yfir landamæri. 7. október 2015 11:49
Íslamd Ég labba inn í Bónus í lopapeysu og gúmmítúttunum. Ég mæti fyrsta athugula augnaráðinu við flatkökuhilluna. 6. október 2015 09:33
Miðbær Reykjavíkur er bara fyrir suma Þessi grein er í raun ákall. Ákall eftir réttlæti. Réttlætið snýst um að allir eigi sama rétt á að njóta skemmtanalífs. Að þeir sem það vilji, fái að upplifa djammið, djúsið og allt sem því fylgir. 5. október 2015 10:11
Óeðlileg ást? Oft heyrir maður talað um það hversu langt Ísland er komið í réttindabaráttu hinsegin fólks og að hér á landi ríki meira umburðarlyndi en í nokkru öðru ríki. 5. október 2015 13:00
Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar
Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar
Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar
Skoðun Er ég að svindla? – Um sambýli manns og gervigreindar í sköpun og þekkingu Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar
Skoðun Samlokan á borðinu: Hugleiðingar á föstudeginn langaum sjónvarpsþættina Adolescence Skúli Ólafsson skrifar