Framtíð hugvísindanemans Díana Sjöfn Jóhannsdóttir skrifar 5. desember 2016 12:44 Ég er bókmenntafræðingur og mastersnemi í menningarfræði við Háskóla Íslands. Hvað það þýðir virðist enginn vita og ég viðurkenni að efi samfélagsins um nám mitt hefur oftar en einu sinni borað sig inn að beini hjá mér sjálfri. Ég er kannski að ýkja þegar ég segi að ég hafi nokkrum sinnum hugleitt það alvarlega að gerast rándýr fylgdarþjónusta eða reyna fyrir mér sem frægur snappari og fá greitt fyrir að deila myndum á Instagram. Sá möguleiki að finna mér eitt stykki Hugh Hefner hefur einnig hvarflað að mér. Samt kannski ekki fyrir alvöru, nema samt stundum. Aftur á móti virðist samfélagið halda að ég ætli mér að vinna á bókasafni. Já, þá spurningu þekkja nú flestir bókmenntafræðinemar vel. En ég ætla ekki að gerast svo djörf að ræna vinnunni af bókasafnsfræðingum framtíðarinnar né að gera eitthvert grín að þeirri starfsstétt. Eftir að ég valdi mastersnám mitt varð líf mitt ekkert skýrara fyrir fólki og núna virðist enginn hafa einustu hugmynd um hvað ég ætla af mér að gera, enda menningarfræði eitt torræðasta nám fyrir flest eyru. Það sem ég glími við er að ég er nemi á hugvísindasviði Háskóla Íslands. Það ætti nú ekki að vera svo slæmt í sjálfu sér, háskólanám er alltaf í hávegum haft hér á landi og þá sérstaklega eitt stykki mastersgráða til að hafa upp í höndina. Þessi efi í garð náms á hugvísindasviði er þó svo rótgróin í samfélagi okkar að ég fæ reglulega kvíðakast við að hugsa út í hvað ég ætli mér eiginlega að gera við þetta plagg í framtíðinni. Afhverju valdi ég ekki bara lögfræði eða tölvunarfræði til þess að geta örugglega verið vel stæð og þurfa ekki sífellt að hafa áhyggjur af að neyðast til að lifa í foreldrahúsum til fimmtugs. Deildir innan hugvísindasviðs hafa lagst niður vegna þess að ekki var hægt að halda þeim uppi sökum skorts á fjármagni. Það eru einfaldlega ekki nógu margir sem kjósa að læra norsku eða finnsku í háskóla hér á landi. Þessir fordómar í garð hugvísinda byrja mjög snemma enda þekkist málabraut menntaskólanna víða sem „rennibrautin“ vegna þess hversu auðveld hún á að vera. Ég veit ekki hversu oft það hefur verið reynt að troða því í hausinn á mér að ef ég er léleg í raungreinunum sé ég heimsk en ég tel að það hafi byrjað í grunnskóla. Ég ákvað hinsvegar að hlusta ekki á slíkt og er nú komin í mastersnám í Háskóla Íslands og ekki nóg með það heldur er ég að skemmta mér konunglega! Því viti menn, ef maður velur nám sem hentar manni og sem liggur á áhugasviði manns þá skapast eitthvað skemmtilegt út úr því. Nú er einmitt prófatíð og flestir háskólanemar sitja sveittir við bækurnar, að læra upp glósur eins og páfagaukar, þylja upp önnina fyrir sér heilu sólarhringana og bíða í ofvæni eftir að þeir klári sem fyrst. Ég valdi mér nám sem mér finnst mjög fræðandi og skemmtilegt og er því langt frá því að vera orðin þreytt eða leið. Nám á hugvísindasviði er vissulega krefjandi og það snertir á svo miklu meira í samfélaginu heldur en flestir gera sér grein fyrir. Viðhorfið sem við í samfélaginu höfum, þessi rótgróna íslenska þrjóska fyrir flottu starfi og peningum, er hinsvegar að gera okkur afsnúin hlutum sem bæta samfélagið. Allir vilja skara fram úr og vera besta útgáfan af sjálfum sér og ég veit um marga sem velja nám einungis út frá því hvar þeir telja að peningarnir liggi - en er þetta svo einfalt? Ég efast um að það sé einhver ein uppskrift að velgengni. Við þurfum fjölbreytni í samfélagið og hana fáum við einungis ef við erum með fólk sem hefur víðteka menntun. Allir þeir sem ég hef kynnst í gegnum nám mitt eru með mjög ólíkar skoðanir á því hvað þeir ætli síðan að gera við það í framtíðinni enda ætti námsbraut ekki að vera framleiðslutæki fyrir eina gerð af vinnumaur til að skella sem fyrst út á vinnumarkaðinn. Hver veit, kannski enda ég sem súludansmær í Slóvakía með ágætt vit á verkum Arthur Rimbaud og Chaucer sem ég get þulið upp fyrir kúnna. Það verður þó líklegast ekkert úr því þar sem ég er afleitur dansari. Eða kannski verð ég starfsmaður á bókasafni með brennandi áhuga á popp-kúltúr samfélagsins og tuttugu óbirt skúffu-verk í hrjáslagalegri íbúðarkytru. Ég er einnig ennþá mjög opin fyrir að verða fræg samfélagsmiðlastjarna. Hin ókomna tíð er opin bók. Það sem ég vil þó trúa á og vona er að skemmtilegt nám leiði að einhverju skemmtilegu í framtíðinni - og svarið við því afhverju ég valdi ekki eitthvað annað nám sem myndi bókað gefa mér öruggari atvinnumöguleika? Ég held bara að það yrði svo leiðinlegt.Þessi grein er liður í greinaskriftarátaki Hugvísindasviðs Háskóla Íslands sem er ætlað að vekja athygli á mikilvægi hugvísinda. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt Skoðun Munurinn á þjóðerniskennd versus sálernis þarfar upplifun Matthildur Björnsdóttir Skoðun Linnulaus þjáning íbúa á Gaza Hrafnhildur Sverrisdóttir Skoðun Verða rangfærslur að sannleika, ef þær eru endurteknar nógu oft!? Ole Anton Bieltvedt Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson Skoðun Forseti ÍSÍ hvattur til að hefja tiltektina í eigin starfsemi Sigurður G. Guðjónsson Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Snjallsímar og geðveiki meðal barna og unglinga Atli Harðarson Skoðun Svifhrifavaldar Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Foreldrar á 4. vaktinni Sara Rós Kristinsdóttir,Lóa Ólafsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Linnulaus þjáning íbúa á Gaza Hrafnhildur Sverrisdóttir skrifar Skoðun Munurinn á þjóðerniskennd versus sálernis þarfar upplifun Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Verða rangfærslur að sannleika, ef þær eru endurteknar nógu oft!? Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Svifhrifavaldar Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Forseti ÍSÍ hvattur til að hefja tiltektina í eigin starfsemi Sigurður G. Guðjónsson skrifar Skoðun Hvernig og hvenær en ekki hvort Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Það er víst hægt að semja um aðildarskilmála! Mörg dæmi sanna það! Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Orðatónar: Aukinn orðaforði og lesskilningur barna með íslenskri tónlist Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Tilfinningalegur athyglisbrestur og heilbrigt tilfinningalíf Jón Þór Ólafsson skrifar Skoðun Reglurnar eru óumsemjanlegar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Ber endurhæfing ávöxt? skrifar Skoðun Heimur á heljarþröm skrifar Skoðun Foreldrar á 4. vaktinni Sara Rós Kristinsdóttir,Lóa Ólafsdóttir skrifar Skoðun Norður-Kórea er víða Ingvar Smári Birgisson skrifar Skoðun Það getur verið gott að búa til steind Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Uppskeruhátíð öldrunarfræða á Norðurlöndum Sirrý Sif Sigurlaugardóttir skrifar Skoðun Gullverðlaun í mengun Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Gen og glæpir Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun 10 tæknilegir yfirburðir rafbíla Sigurður Ingi Friðleifsson skrifar Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Land, borgir og samgöngur Guðjón Sigurbjartsson skrifar Skoðun Coda Terminal: Verndum náttúru, umhverfi og leiðréttum mýtur Edda Sif Aradóttir skrifar Skoðun Kveikjum áhugann – Kveikjum neistann Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir skrifar Skoðun Ekki gera þessi mistök í sumarfríinu! Ólafía Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Þau vilja ekki leysa vandann Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Mengum minna Ólafur Teitur Guðnason skrifar Skoðun Afnám verndartolla í kjölfar breytinga á búvörulögum Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Ráðningar og arftakaáætlanir Andrés Jónsson ,Eva Ingólfsdóttir skrifar Sjá meira
Ég er bókmenntafræðingur og mastersnemi í menningarfræði við Háskóla Íslands. Hvað það þýðir virðist enginn vita og ég viðurkenni að efi samfélagsins um nám mitt hefur oftar en einu sinni borað sig inn að beini hjá mér sjálfri. Ég er kannski að ýkja þegar ég segi að ég hafi nokkrum sinnum hugleitt það alvarlega að gerast rándýr fylgdarþjónusta eða reyna fyrir mér sem frægur snappari og fá greitt fyrir að deila myndum á Instagram. Sá möguleiki að finna mér eitt stykki Hugh Hefner hefur einnig hvarflað að mér. Samt kannski ekki fyrir alvöru, nema samt stundum. Aftur á móti virðist samfélagið halda að ég ætli mér að vinna á bókasafni. Já, þá spurningu þekkja nú flestir bókmenntafræðinemar vel. En ég ætla ekki að gerast svo djörf að ræna vinnunni af bókasafnsfræðingum framtíðarinnar né að gera eitthvert grín að þeirri starfsstétt. Eftir að ég valdi mastersnám mitt varð líf mitt ekkert skýrara fyrir fólki og núna virðist enginn hafa einustu hugmynd um hvað ég ætla af mér að gera, enda menningarfræði eitt torræðasta nám fyrir flest eyru. Það sem ég glími við er að ég er nemi á hugvísindasviði Háskóla Íslands. Það ætti nú ekki að vera svo slæmt í sjálfu sér, háskólanám er alltaf í hávegum haft hér á landi og þá sérstaklega eitt stykki mastersgráða til að hafa upp í höndina. Þessi efi í garð náms á hugvísindasviði er þó svo rótgróin í samfélagi okkar að ég fæ reglulega kvíðakast við að hugsa út í hvað ég ætli mér eiginlega að gera við þetta plagg í framtíðinni. Afhverju valdi ég ekki bara lögfræði eða tölvunarfræði til þess að geta örugglega verið vel stæð og þurfa ekki sífellt að hafa áhyggjur af að neyðast til að lifa í foreldrahúsum til fimmtugs. Deildir innan hugvísindasviðs hafa lagst niður vegna þess að ekki var hægt að halda þeim uppi sökum skorts á fjármagni. Það eru einfaldlega ekki nógu margir sem kjósa að læra norsku eða finnsku í háskóla hér á landi. Þessir fordómar í garð hugvísinda byrja mjög snemma enda þekkist málabraut menntaskólanna víða sem „rennibrautin“ vegna þess hversu auðveld hún á að vera. Ég veit ekki hversu oft það hefur verið reynt að troða því í hausinn á mér að ef ég er léleg í raungreinunum sé ég heimsk en ég tel að það hafi byrjað í grunnskóla. Ég ákvað hinsvegar að hlusta ekki á slíkt og er nú komin í mastersnám í Háskóla Íslands og ekki nóg með það heldur er ég að skemmta mér konunglega! Því viti menn, ef maður velur nám sem hentar manni og sem liggur á áhugasviði manns þá skapast eitthvað skemmtilegt út úr því. Nú er einmitt prófatíð og flestir háskólanemar sitja sveittir við bækurnar, að læra upp glósur eins og páfagaukar, þylja upp önnina fyrir sér heilu sólarhringana og bíða í ofvæni eftir að þeir klári sem fyrst. Ég valdi mér nám sem mér finnst mjög fræðandi og skemmtilegt og er því langt frá því að vera orðin þreytt eða leið. Nám á hugvísindasviði er vissulega krefjandi og það snertir á svo miklu meira í samfélaginu heldur en flestir gera sér grein fyrir. Viðhorfið sem við í samfélaginu höfum, þessi rótgróna íslenska þrjóska fyrir flottu starfi og peningum, er hinsvegar að gera okkur afsnúin hlutum sem bæta samfélagið. Allir vilja skara fram úr og vera besta útgáfan af sjálfum sér og ég veit um marga sem velja nám einungis út frá því hvar þeir telja að peningarnir liggi - en er þetta svo einfalt? Ég efast um að það sé einhver ein uppskrift að velgengni. Við þurfum fjölbreytni í samfélagið og hana fáum við einungis ef við erum með fólk sem hefur víðteka menntun. Allir þeir sem ég hef kynnst í gegnum nám mitt eru með mjög ólíkar skoðanir á því hvað þeir ætli síðan að gera við það í framtíðinni enda ætti námsbraut ekki að vera framleiðslutæki fyrir eina gerð af vinnumaur til að skella sem fyrst út á vinnumarkaðinn. Hver veit, kannski enda ég sem súludansmær í Slóvakía með ágætt vit á verkum Arthur Rimbaud og Chaucer sem ég get þulið upp fyrir kúnna. Það verður þó líklegast ekkert úr því þar sem ég er afleitur dansari. Eða kannski verð ég starfsmaður á bókasafni með brennandi áhuga á popp-kúltúr samfélagsins og tuttugu óbirt skúffu-verk í hrjáslagalegri íbúðarkytru. Ég er einnig ennþá mjög opin fyrir að verða fræg samfélagsmiðlastjarna. Hin ókomna tíð er opin bók. Það sem ég vil þó trúa á og vona er að skemmtilegt nám leiði að einhverju skemmtilegu í framtíðinni - og svarið við því afhverju ég valdi ekki eitthvað annað nám sem myndi bókað gefa mér öruggari atvinnumöguleika? Ég held bara að það yrði svo leiðinlegt.Þessi grein er liður í greinaskriftarátaki Hugvísindasviðs Háskóla Íslands sem er ætlað að vekja athygli á mikilvægi hugvísinda.
Skoðun Verða rangfærslur að sannleika, ef þær eru endurteknar nógu oft!? Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Forseti ÍSÍ hvattur til að hefja tiltektina í eigin starfsemi Sigurður G. Guðjónsson skrifar
Skoðun Það er víst hægt að semja um aðildarskilmála! Mörg dæmi sanna það! Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Orðatónar: Aukinn orðaforði og lesskilningur barna með íslenskri tónlist Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar