„Sá mig sjálfa skaða barnið mitt eða sjálfa mig“

„Mig langar að segja ykkur sögu, sögu af mér, litlu mér sem dreymdi ekkert heitar en að verða mamma þegar ég var lítil stelpa. Hlutverkið heillaði mig uppúr skónum – að eiga afkvæmi sem ég myndi elska heitar en allt annað í heiminum og það myndi elska mig líka.“

Svona hefst færsla frá Ernu Hrund Hermannsdóttur, stjörnubloggari og samfélagsmiðlaráðgjafi, á síðunni Trendnet, en þar tjáir hún sig um fæðingarþunglyndi og móðurhlutverkið. Erna hefur lengi bloggað á síðunni og er hún einn vinsælasti bloggari landsins. Umrædd færsla hefur aftur á móti vakið mikla athygli og fengið góð viðbrögð.

„Sá draumur rættist ekki þegar úr varð að fósturvísirinn hvarf að mér fannst jafn hratt og hann varð til. Sár grátur vegna brotinna drauma einkenndi næstu daga, líkamlegur og andlegur sársauki var meiri en ég hefði nokkur tíman geta ímyndað mér.“

Það fallegasta

Árið 2012 fæddi hún Tinna Snæ þann 30. desember og lýsir hún því sem því fallegasta sem hún hafi á ævinni gert.

„Vegna fósturlátsins var meðgangan erfið, ég setti upp þykka brynju og bar mig vel útá við en inní mér var mikill ótti, ótti við að missa aftur. Ég sagði sjálfri mér að ég gæti fundið hjartsláttinn hans í gegnum magann ef ég legði hendurnar nógu þétt uppvið magann. Það róaði mig niður, ég fann einhvern slátt, ég get ekki útskýrt það en ætli þetta hafi ekki verið mín leið til að komast í gegnum meðgönguna.“

Hún segist hafa stundum haldið niðri í sér andanum á milli þess sem hún fann ekki barnið hreyfa sig.

„Ég var svo hrædd, en ég sagði það engum. Ég var enn að syrgja hinn drauminn og hafði ekki gefið sjálfri mér nægan tíma til að gera það því ég var bara svo hrædd. Hræðslan breyttist í mikinn kvíða, mikil kvíðaköst sem ég átti bara sjálf inní mér einni. Stundum langaði mig bara til að vera ein, loka mig einhvers staðar inni og halda utan um kúluna mína og bara bíða þar til drengurinn væri kominn í hendurnar á mér, þá myndi ég sko njóta og vera glöð.“

Hún segist hafa orðið ótrúlega glöð þegar Tinni kom í heiminn.

„Ég varð svo hamingjusöm og svo ástfangin af þessum fallega dreng sem gerði líf okkar svo miklu betra en áður. En kvíðin var enn til staðar, ég var svo hrædd um að missa hann. Ég svaf ekki af ótta við að einhver myndi koma og taka hann af mér, að það yrði brotist inn og hann væri tekinn. Ég fór að upplifa þessar aðstæður mjög raunverulega og alltaf gekk hausinn minn lengra og lengra þar til allt í einu ég varð gerandinn og ég sá mig sjálfa skaða barnið mitt eða sjálfa mig. Ég hágrét og sagði engum. Ég þorði ekki að segja neinum því mér fannst eitthvað vera að mér. Ég lokaði mig af og vildi engan hitta og engan sjá, ég sökkti mér í vinnu, verkefni og bloggfærslur því allt skyldi jú fullkomið vera á yfirborðinu því það var þannig hjá öllum öðrum.“

Allt of miklar kröfur

Hún segist hafa gert of miklar kröfur á sjálfa sig og ef eitthvað tókst ekki dæmi hún sig mjög harkalega. Erna lýsir fyrstu vikunum í lífi Tinna á þá leið að hún muni í raun lítið eftir þeim tíma og allt hafi þetta runnið saman í eitt.

 

„Ég grét og reifst og skammaðist við minn nánasta og gekk svo langt að ég ætlaði á tímabili bara að labba út. Mér leið svo illa og ég gat ekki útskýrt af hverju – ég vissi eiginlega ekki sjálf hvað var að gerast fyrir mig af því ég sá það ekki sjálf, fyrir mér var þetta raunveruleikinn. En ég man hvernig ég passaði alveg ofboðslega vel uppá að engan myndi gruna að neitt væri að. Ég held það hafi líka verið af því ég hélt að svona ætti þetta bara að vera og svona myndi þetta bara alltaf verða og enginn mátti fá að sjá sársaukann sem var innra með mér.“

Að lokum tók hún þá ákvörðun að þiggja hjálp.

„Stundum hugsa ég tilbaka og skamma sjálfa mig fyrir að hafa séð þetta alltof seint en þá stoppa ég og man hvað ég er bara heppin að hafa fengið hjálp og vera búin að fá hana. Ég hef verið í meðferð hjá yndislegum þerapista og yndislegum geðlækni sem hafa hjálpað mér við að átta mig á því almennilega hvað gekk á og hjálpa mér að rekja óttann og kvíðann til upprunans. Þær eru enn að hjálpa mér og þó ég taki smá pásur af og til þá er ég ekki enn tilbúin til að sleppa takinu.“

Missti aftur fóstur

Í dag á Erna tvö börn með eiginmanni sínum og heitir sá síðari Tumi.

„Þegar ég varð ólétt af Tuma þá tók ég mjög stóra ákvörðun, ég skyldi ekki vera eins og áður. Tæpu ári áður en ég varð ólétt af Tuma missti ég aftur fóstur, við vissum hvorugt af því að það væri og grunaði ekki einu sinni. En þá gat ég andað inn og andað út, ég gat sagt sjálfri mér rólega hvað hafði gerst og ég leyfði sjálfri mér að syrgja, mér þótti það gott þó ég hafi ekki vitað af því þá var þetta að sjálfsögðu smá áfall, að fá eitthvað og missa það bara á sama augnabliki.“

Hún segir að meðgangan með Tuma hafi langt í frá gengið áfallalaust fyrir sig.

„Um leið og ég fann að ég var að detta í sama far og áður þá kallaði ég á hjálp og ég fékk hana. Ég var opin fyrir hjálpinni því ég ætlaði svo sannarlega ekki að upplifa þennan sársauka aftur. Meðgangan var mjög erfið, þá helst líkamlega sem hafði auðvitað áhrif á andlegu hliðina en ég komst í gegnum hana einhvern vegin og ég held að með hjálp frá góðu fólki, ljósmæðrum, þerapista og fjölmörgum læknum að ógleymdum klettinum mínum, eiginmanninum þá hafi þetta farið á góða veginn.“

Hjartað fullt af ást

Erna segir að í dag sé hjartað hennar uppfullt af ást. Hún sé að ná að tengjast Tuma vel enda hafi hún fengið aðstoð og lært að tengjast börnunum sínum.

„Að vera með nýfætt barn og fæðingarþunglyndi var ofboðslega undarleg upplifun, ég var svo dofin og ekki í sambandi einhvern vegin en ég náði að fela það alveg ofboðslega vel. Að vera með nýfætt barn og ekki fæðingarþunglyndi er það besta í heimi, ég svíf um á bleiku skýi.“

Hún hvetur foreldra, mæður og feður að leita sér strax aðstoðar ef þessar tilfinningar koma fram.

„Það er svo lítið mál að biðja um hjálp, það er minna mál en mig óraði nokkur tíman fyrir. Að verða foreldri er það besta sem hefur komið fyrir mig, að fá að upplifa þennan ómetanlega tíma sem fyrstu vikur í lífi barns eru án þess að vakna full af kvíða, sofa ekki útaf áhyggjum og að upplifa það að maður sé að tengjast þessum pínulitla einstaklingi órjúfanlegum böndum er magnað.“