Skoðun

Þegar réttrúnaðurinn hitti ömmu sína

Ívar Halldórsson skrifar
Það er mjög pirrandi að heyra bara aðra hliðina á mikilvægum málum í fjölmiðlum. Ég vil heyra báðar hliðar, bæði með og á móti, og mynda síðan mína eigin afstöðu í kjölfarið.

Þegar kemur að umræðum um bandarísku forsetakosningarnar fær maður yfirleitt aðeins að heyra aðra hlið málsins í fjölmiðlum. Hér þykir sjálfsagður hlutur að vera á móti Trump og öllu því sem hann stendur fyrir. Það er búið að ákveða að hann sé gjörsamlega óhæfur og á óbeinan hátt er öllum skylt að hafa þá skoðun.

Þessi pólitíska rétttrúnaðarhugsun er orðin pínu þreytt. Fólk á ekki að þurfa að ganga meðfram veggjum með skoðnir sína á erlendum forsetakosningum. Pólitískur heilaþvottur fjölmiðla áorkar litlu í þessum efnum nema þá að mynda eins kona míkró-múgæsingu og andúð á persónu sem við höfum aldrei hitt persónulega. Enn einu sinni er skoðun margra þögguð niður. Þessu hef ég sjálfur orðið vitni að á kaffistofunni eins og margir aðrir. Þessi skoðanakúgun veit ekki á fagleg vinnubrögð þeirra sem eru ábyrgir fyrir að færa okkur fréttir án þess að menga þær með skoðunum og einhvers konar pólitískum rétttrúnaði.

Það getur vel verið að Hillary sé betri kostur en Trump. Ekki ætla ég að fullyrða neitt um það, enda ekki mitt að vita. En hvernig væri að fá pínulítið jafnvægi í umræðuna? Ef tveir eða fleiri eru fengnir til að tjá sig um þessar kosningar í einhverjum fjölmiðlinum, þá eru yfirleitt allir á móti Trump. Enginn ver málsstað Trump, heldur hjálpast allir að við að finna honum flest til foráttu, flaggandi faglegum menntatitlum sínum til að dulbúa ósanngjarna afgreiðsluna. Því miður er staðan orðin sú að fólk þorir ekki að standa með Trump opinberlega hér heima. Ég er viss um að það eru fjölmargir sem segjast styðja Hillary eingöngu vegna þess að það þorir ekki að viðra sínar efasemdir um hana.

Þegar maður fylgist með faglegum umræðum erlendis um Hillary og Trump, heyri ég jafnvel hina hörðustu opinberu gagnrýnendur Trump megna að telja upp kosti hans sem gagnast gætu bandarísku þjóðinni. Þennan þroska sé ég ekki í umræðunni hér heima. Umræðurnar hér eru að mínu mati á lægra plani.

Staðreyndin er sú að allir þeir tugir milljóna sem kusu Trump hafa séð eitthvað jákvætt við hans framboð og eru sannfærðir um að hann sé betri kostur en Hillary. Rúmur helmingur kjósenda kusu ekki Hillary – og ólíklegt er að það hafi verið í einhverri meðvirkni, þar sem það virðist vera vinsælla að standa með Hillary. Eða er kannski allur þessi fjöldi sem kaus Trump bara samansafn af vitgrönnum  kjósendum? Er íslenska þjóðin með allt miklu meira á hreinu en bandaríska þjóðin hvað sé best fyrir bandarískan almenning? Okkar rúmlega 330.000 á móti 62.900.000 manns sem kusu "ómerkinginn"? Ætlum við að fullyrða að tugir milljónir kjósenda hafi rangt fyrir sér eingöngu vegna þess að við hérna örfá á eyju metum svo vera? Mér finnst jákvætt og eðlilegt að lagi fólk standi með Hillary og verðskuldar hún svo sannarlega lof fyrir allt það góða sem hún stendur fyrir. En þetta þarf auðvitað að ganga á báða bóga.

Ég er Íslendingur og get ekki kosið sem Bandaríkjamaður. Ég þarf ekki að standa með Trump eða Hillary. Ég þarf einfaldlega ekki að hafa skoðun á þessu. En ég stend með jafnvægi í umræðum. Ég stend með sanngirni í umfjöllun um það sem fréttnæmt þykir. Ég stend með faglegri umræðu, þar sem enginn er niðurlægður eða lagður í umræðueinelti af fjölmiðlafólki.

Auðvitað skil ég að það hljóti að hafa komið flatt upp á þá sem töldu sig vera í meirihluta gegn Trump að vakna upp við það að þurfa að sætta sig við að vera í minnihluta með Hillary. Fyrir þá sem voru vanir að fylgja meirihlutanum í hefðbundinni meðvirkni var eflaust skrýtið að þurfa allt í einu að fara að halda með Trump til að vera samkvæmir sjálfum sér. Fyrir mörgum var morguninn eftirminnilegi; þegar úrslit bandarísku kosninganna var ljós, dagurinn þegar rétttrúnaðurinn hitti ömmu sína.

 




Skoðun

Sjá meira


×