Byggt á sannri sögu María Elísabet Bragadóttir skrifar 17. febrúar 2016 07:00 Sannsögulegar kvikmyndir höfða til mín. Fyllist lotningu við að horfa á Mark Zuckerberg strunsa um skólalóð Harvard í óða önn að spora út blauta steypu mannkynssögunnar. Stuðandi að sjá Jordan Belfort vaða uppi með sitt snarbilaða gildismat og fleygja sér fram af siðferðilegum hengiflugum. Verð angurvær að fylgjast með Stephen Hawking glíma við ráðgátur tímans. Vöknar um augu þegar þrællinn Solomon Northup heyr lífsbaráttu sína á hvíta tjaldinu. Það er þó niðurdrepandi hve lítið er um bitastæð kvenhlutverk í sannsögulegu ræmunum. En málið er að þær eru sannsögulegar. Þar stendur hnífurinn í kúnni. Mark Zuckerberg var og er karl og Stephen Hawking líka. Samt urðu konur á vegi Mark Zuckerbergs og sömuleiðis Hawkings. Enda hafa konur jú löngum verið til, lifað og dáið, dregið andann, hugsað og pælt. Svo sannarlega gerðu þær það árið 2004 þegar Zuckerberg stakk Facebook í samband. Það sem truflar mig er hvernig hlutverk kvenna í sannsögulegu myndunum eru skrifuð. Höfðu konur sem lituðu heimsmynd Zuckerbergs og sambærilegra karlhetja engin önnur áhrif en að rómantísera líf þeirra? Ríkjandi hollywoodískt stef: Karl í aðalhlutverki, gjarnan sérvitringur eða með snilligáfu, hrúga af körlum í aukahlutverkum og einstaka kona í hlutverki ástkonu eða móður. Meiri karakterbreidd hefur konan sjaldnast. Tímans tönn er miskunnarlaus hakkavél sem virðist leika konur grátt. Bíómynd er byggð á sannri sögu. Kvikmyndahandritið skrifaði sig þó ekki sjálft enda hönnuð, einfölduð framsetning á margbrotnum veruleika. Spurningin er því alltaf: Hver matreiðir ofan í okkur söguna? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein María Elísabet Bragadóttir Mest lesið Riddarar kærleikans Halla Tómasdóttir Skoðun Það sem „gleymist“ að segja Sigmar Guðmundsson Skoðun Miðflokkurinn: fjarverandi í landi tækifæranna Lilja Hrund Lúðvíksdóttir Skoðun Þegar Joe Camel varð jafngóður vinur barnanna og Mikki mús Eyrún Magnúsdóttir Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Hvar er fótspor stjórnvalda gegn vinnumansali? Þorbjörrg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Við stöndum saman með réttindum táknmálsins! Mordekaí Elí Esrason Skoðun Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason Skoðun
Sannsögulegar kvikmyndir höfða til mín. Fyllist lotningu við að horfa á Mark Zuckerberg strunsa um skólalóð Harvard í óða önn að spora út blauta steypu mannkynssögunnar. Stuðandi að sjá Jordan Belfort vaða uppi með sitt snarbilaða gildismat og fleygja sér fram af siðferðilegum hengiflugum. Verð angurvær að fylgjast með Stephen Hawking glíma við ráðgátur tímans. Vöknar um augu þegar þrællinn Solomon Northup heyr lífsbaráttu sína á hvíta tjaldinu. Það er þó niðurdrepandi hve lítið er um bitastæð kvenhlutverk í sannsögulegu ræmunum. En málið er að þær eru sannsögulegar. Þar stendur hnífurinn í kúnni. Mark Zuckerberg var og er karl og Stephen Hawking líka. Samt urðu konur á vegi Mark Zuckerbergs og sömuleiðis Hawkings. Enda hafa konur jú löngum verið til, lifað og dáið, dregið andann, hugsað og pælt. Svo sannarlega gerðu þær það árið 2004 þegar Zuckerberg stakk Facebook í samband. Það sem truflar mig er hvernig hlutverk kvenna í sannsögulegu myndunum eru skrifuð. Höfðu konur sem lituðu heimsmynd Zuckerbergs og sambærilegra karlhetja engin önnur áhrif en að rómantísera líf þeirra? Ríkjandi hollywoodískt stef: Karl í aðalhlutverki, gjarnan sérvitringur eða með snilligáfu, hrúga af körlum í aukahlutverkum og einstaka kona í hlutverki ástkonu eða móður. Meiri karakterbreidd hefur konan sjaldnast. Tímans tönn er miskunnarlaus hakkavél sem virðist leika konur grátt. Bíómynd er byggð á sannri sögu. Kvikmyndahandritið skrifaði sig þó ekki sjálft enda hönnuð, einfölduð framsetning á margbrotnum veruleika. Spurningin er því alltaf: Hver matreiðir ofan í okkur söguna?