Ég er líka til Bríet Finnsdóttir skrifar 3. mars 2017 09:36 Intersex er regnhlífarhugtak og þótt að fáir hafi heyrt um það er það alls ekki sjaldgæft. Talið hefur verið 1.7 % heimsins falli undir það regnhlífarhugtak, nýjar rannsóknir sýna að þær tölur eru líklega vanmetnar. Undir regnhlífinni er fjölbreyttur hópur fólks sem á það sameiginlegt að líffræðin þeirra eða kyneinkenni eru aðeins öðruvísi en hjá flestu fólki. Þetta getur tengst kynfærum eða æxlunarfærum, hórmónaframleiðslu eða hormóna upptöku, litningum og öllum þeim kyneinkennum sem koma fram við kynþroska.Að vera Intersex er líffræðilegt og tengist ekki kynvitund eða kynhneigð. Intersex einstaklingar eru ósýnilegir í samfélaginu, lifa oft með leyndarmálið sitt, þora ekki að segja frá því og hafa sjaldnast haft stjórn á því hvaða aðgerðir og meðhöndlun hafa verð framkvæmdar á þeim. Upplifun þessa hóps er á margan hátt sú sama og Hinsegins fólks og vegna þess hefur intersex fólk oft gengið til liðs við hinsegin samtök.Baráttumál Intersex fólks eru viðurkenning á tilvist sinni og líkamleg friðhelgi.Viðhorf læknastéttarinnarMín reynsla er sú að viðhorf læknastéttarinnar hefur aðallega verið tvenns konar, annað hvort hitti ég lækna sem vita ekki hvað Intersex er, eða lækna sem telja að Intersex sé vandamál sem þurfi að vinna saman til að leysa. Oft er litið á Intersex sem persónulegt vandamál og að því skuli vera haldið innan nánustu fjölskyldu eða jafnvel algjöru leyndarmáli. Þetta finnst mér mjög sorglegt viðhorf þar sem Intersex er ekki vandamál að mínu mati, heldur náttúrulegur fjölbreytileiki sem finnst alls staðar í náttúrunni. Sérstaklega finnst mér sorglegt þegar gengið er svo langt í að viðhalda leyndarmálinu að aðgerðir séu framkvæmdar á Intersex börnum, allt niður í ungabörn til að viðhalda leyndinni. Aðgerðir sem eru í svo miklum meirihluta, einungis útlitslegar og að algjöru óþarfar. Í raun og veru eru aðgerðirnar meira en bara óþarfar, því að eftir þær er Intersex fólk oft háð heilbrigðiskerfinu allt sitt líf.Baráttan við leyndarmáliðÞarna kemur vandamálið varðandi það að vera háður heilbrigðiskerfi sem er að stórum hluta ómeðvitað um tilvist mína. Oft eyði ég læknatímum hjá nýjum læknum í að útskýra hvað intersex er og fæ þá útskýringar læknisins að hann muni eitthvað eftir að hafa lesið eitthvað um þetta í náminu en viti í raun ekkert. Vegna þess að svo fáir læknar vita hvernig ég er og hvernig skuli meðhöndla mig týndist ég í kerfinu. Í tvö ár hafði ég ekki aðgang að þeirri þjónustu sem ég þurfti. Enginn læknir vildi taka við mér þar sem þeir höfðu ekki reynslu og enn færri höfðu tíma til að lesa sér til um litla “leyndarmálið“ mitt. Að lokum komst ég þó til læknis eftir krókaleiðum og gat þá byrjað að glíma við veikindin sem höfðu hrúgast upp allan tímann sem ég var án læknisaðstoðar, Veikindi sem eru afleiðing aðgerðar sem ég þurfti ekki, en var framkvæmd á mér þegar ég var ungabarn.Ósk til heilbrigðiskerfisinsÞessi pistill er ekki hugsaður sem skammarbréf. Heilbrigðiskerfið er stútfullt af fólki sem hefur helgað líf sitt að hjálpa öðrum og ég dáist að því, ég vildi bara óska mér þess að viðhorf kerfisins breytist því ég er ekki lítið leyndarmál sem þarf að laga. Ég er bara manneskja sem dreymir um jafnrétti og að fá að lifa opinská með mitt líf. Að fá að vera heilbrigð og ég sjálf, og að komandi kynslóðir lendi ekki í sömu sporum og ég.Greinin er hluti af greinaskriftaátaki Jafnréttisnefndar Stúdentaráðs Háskóla Íslands, í tilefni Litlu jafnréttisdaga jafnréttisnefndar SHÍ sem standa yfir dagana 27. febrúar. - 3. mars. Dagskrá má finnahér. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Tengdar fréttir Gott aðgengi er ekki kók í gleri Og alls ekki geimvísindi. 28. febrúar 2017 09:58 Við þurfum öll að pissa Kannski ættum við að hætta þessari þrálátu kynjaskiptingu og skipta frekar upp í klósett þar sem fólk fær að pissa í friði og klósett þar sem fólk getur áreitt hvort annað? 27. febrúar 2017 10:26 Að sætta sig við það að maður muni kannski aldrei „læknast“ Ég var reitt barn. Reið út í heiminn, reið út í fólkið sem gerði mér illt og reið út í sjálfa mig fyrir að geta ekki verið eðlileg. 1. mars 2017 10:23 Aðgengilegt nám Auðvitað á að taka upp fyrirlestra í Háskóla Íslands. 2. mars 2017 10:36 Mest lesið Þarf háskólamenntað fólk til að kenna litlum börnum? Aldís Björk Óskarsdóttir Skoðun Öðruvísi Íslendingar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Halldór 19.10.24 Halldór Ekki lofa einhverju sem þú ætlar ekki að standa við Ágústa Árnadóttir Skoðun Sögur ísraelska hermannsins Hjálmtýr Heiðdal Skoðun Að taka réttindi af einum til að selja öðrum Vala Árnadóttir Skoðun Kæru vinir og stuðningsfólk Halla Hrund Logadóttir Skoðun Háskóli Íslands styður þjóðarmorð Elí Hörpu og Önundarbur Skoðun Kennarastarfið Ragnheiður Lilja Bjarnadóttir Skoðun Vá! Benedikta Guðrún Svavarsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Öðruvísi Íslendingar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir skrifar Skoðun Þarf háskólamenntað fólk til að kenna litlum börnum? Aldís Björk Óskarsdóttir skrifar Skoðun Opið bréf til ríkissaksóknara og forseta Hæstaréttar Guðbjörn Jónsson skrifar Skoðun Það er komið nóg Bozena Raczkowska skrifar Skoðun Sögur ísraelska hermannsins Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Að taka réttindi af einum til að selja öðrum Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Kæru vinir og stuðningsfólk Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Goðsögnin um að fara áfram Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Ekki lofa einhverju sem þú ætlar ekki að standa við Ágústa Árnadóttir skrifar Skoðun Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Yfirlýsing kennara eftir fund með borgarstjóra Andrea Sigurjónsdóttir,Eygló Friðriksdóttir,Guðrún Gunnarsdóttir,Jónína Einarsdóttir,Kristín Björnsdóttir,Lilja Margrét Möller,Linda Ósk Sigurðardóttir,Þóranna Rósa Ólafsdóttir skrifar Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon skrifar Skoðun Kennarastarfið Ragnheiður Lilja Bjarnadóttir skrifar Skoðun Fullveldi Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Að halda niðri launum og lifa á loftinu Þóranna Rósa Ólafsdóttir skrifar Skoðun Vá! Benedikta Guðrún Svavarsdóttir skrifar Skoðun „Hver sagði þér að heimurinn væri réttlátur?“ Davíð Bergmann skrifar Skoðun Í upphafi kosningabaráttu Heimir Pálsson skrifar Skoðun Ert þú ég eða verð ég þú Júlíus Birgir Jóhannsson skrifar Skoðun Ákall um annars konar hagkerfi Gísli Rafn Ólafsson skrifar Skoðun Lögbrot íslenskrar stjórnsýslu og dómstóla Huginn Þór Grétarsson skrifar Skoðun Háskóli Íslands styður þjóðarmorð Elí Hörpu og Önundarbur skrifar Skoðun Stjórnvöld bregðist við eggjaskorti með afnámi tolla Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Í hvernig samfélagi viljum við búa í? Ólafur H. Ólafsson skrifar Skoðun Endurhugsum íslenskt skólakerfi: Ný sýn á nám og kennslu Inga Sigrún Atladóttir skrifar Skoðun Þankar um framtíð landsins okkar Árný Björg Blandon skrifar Skoðun Er Landsvirkjun til sölu? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Þegar pólitík hindrar framför Hjörtur Sveinsson skrifar Skoðun Nú á lýðræðið næsta leik Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Skólinn, sem við kjósum að muna. Samfélagsrýni með rjómabragði Ragnar Þór Pétursson skrifar Sjá meira
Intersex er regnhlífarhugtak og þótt að fáir hafi heyrt um það er það alls ekki sjaldgæft. Talið hefur verið 1.7 % heimsins falli undir það regnhlífarhugtak, nýjar rannsóknir sýna að þær tölur eru líklega vanmetnar. Undir regnhlífinni er fjölbreyttur hópur fólks sem á það sameiginlegt að líffræðin þeirra eða kyneinkenni eru aðeins öðruvísi en hjá flestu fólki. Þetta getur tengst kynfærum eða æxlunarfærum, hórmónaframleiðslu eða hormóna upptöku, litningum og öllum þeim kyneinkennum sem koma fram við kynþroska.Að vera Intersex er líffræðilegt og tengist ekki kynvitund eða kynhneigð. Intersex einstaklingar eru ósýnilegir í samfélaginu, lifa oft með leyndarmálið sitt, þora ekki að segja frá því og hafa sjaldnast haft stjórn á því hvaða aðgerðir og meðhöndlun hafa verð framkvæmdar á þeim. Upplifun þessa hóps er á margan hátt sú sama og Hinsegins fólks og vegna þess hefur intersex fólk oft gengið til liðs við hinsegin samtök.Baráttumál Intersex fólks eru viðurkenning á tilvist sinni og líkamleg friðhelgi.Viðhorf læknastéttarinnarMín reynsla er sú að viðhorf læknastéttarinnar hefur aðallega verið tvenns konar, annað hvort hitti ég lækna sem vita ekki hvað Intersex er, eða lækna sem telja að Intersex sé vandamál sem þurfi að vinna saman til að leysa. Oft er litið á Intersex sem persónulegt vandamál og að því skuli vera haldið innan nánustu fjölskyldu eða jafnvel algjöru leyndarmáli. Þetta finnst mér mjög sorglegt viðhorf þar sem Intersex er ekki vandamál að mínu mati, heldur náttúrulegur fjölbreytileiki sem finnst alls staðar í náttúrunni. Sérstaklega finnst mér sorglegt þegar gengið er svo langt í að viðhalda leyndarmálinu að aðgerðir séu framkvæmdar á Intersex börnum, allt niður í ungabörn til að viðhalda leyndinni. Aðgerðir sem eru í svo miklum meirihluta, einungis útlitslegar og að algjöru óþarfar. Í raun og veru eru aðgerðirnar meira en bara óþarfar, því að eftir þær er Intersex fólk oft háð heilbrigðiskerfinu allt sitt líf.Baráttan við leyndarmáliðÞarna kemur vandamálið varðandi það að vera háður heilbrigðiskerfi sem er að stórum hluta ómeðvitað um tilvist mína. Oft eyði ég læknatímum hjá nýjum læknum í að útskýra hvað intersex er og fæ þá útskýringar læknisins að hann muni eitthvað eftir að hafa lesið eitthvað um þetta í náminu en viti í raun ekkert. Vegna þess að svo fáir læknar vita hvernig ég er og hvernig skuli meðhöndla mig týndist ég í kerfinu. Í tvö ár hafði ég ekki aðgang að þeirri þjónustu sem ég þurfti. Enginn læknir vildi taka við mér þar sem þeir höfðu ekki reynslu og enn færri höfðu tíma til að lesa sér til um litla “leyndarmálið“ mitt. Að lokum komst ég þó til læknis eftir krókaleiðum og gat þá byrjað að glíma við veikindin sem höfðu hrúgast upp allan tímann sem ég var án læknisaðstoðar, Veikindi sem eru afleiðing aðgerðar sem ég þurfti ekki, en var framkvæmd á mér þegar ég var ungabarn.Ósk til heilbrigðiskerfisinsÞessi pistill er ekki hugsaður sem skammarbréf. Heilbrigðiskerfið er stútfullt af fólki sem hefur helgað líf sitt að hjálpa öðrum og ég dáist að því, ég vildi bara óska mér þess að viðhorf kerfisins breytist því ég er ekki lítið leyndarmál sem þarf að laga. Ég er bara manneskja sem dreymir um jafnrétti og að fá að lifa opinská með mitt líf. Að fá að vera heilbrigð og ég sjálf, og að komandi kynslóðir lendi ekki í sömu sporum og ég.Greinin er hluti af greinaskriftaátaki Jafnréttisnefndar Stúdentaráðs Háskóla Íslands, í tilefni Litlu jafnréttisdaga jafnréttisnefndar SHÍ sem standa yfir dagana 27. febrúar. - 3. mars. Dagskrá má finnahér.
Við þurfum öll að pissa Kannski ættum við að hætta þessari þrálátu kynjaskiptingu og skipta frekar upp í klósett þar sem fólk fær að pissa í friði og klósett þar sem fólk getur áreitt hvort annað? 27. febrúar 2017 10:26
Að sætta sig við það að maður muni kannski aldrei „læknast“ Ég var reitt barn. Reið út í heiminn, reið út í fólkið sem gerði mér illt og reið út í sjálfa mig fyrir að geta ekki verið eðlileg. 1. mars 2017 10:23
Skoðun Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Yfirlýsing kennara eftir fund með borgarstjóra Andrea Sigurjónsdóttir,Eygló Friðriksdóttir,Guðrún Gunnarsdóttir,Jónína Einarsdóttir,Kristín Björnsdóttir,Lilja Margrét Möller,Linda Ósk Sigurðardóttir,Þóranna Rósa Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon skrifar
Skoðun Skólinn, sem við kjósum að muna. Samfélagsrýni með rjómabragði Ragnar Þór Pétursson skrifar