Fjör og fútt í Fjarskalandi

Leikhús

Fjarskaland

Höfundur: Guðjón Davíð Karlsson

Leikstjórn: Selma Björnsdóttir

Leikarar: Baldur Trausti Hreinsson, Edda Arnljótsdóttir, Gunnar Jónsson (Gussi), Hallgrímur Ólafsson, Ísabella Rós Þorsteinsdóttir, Kolbrún María Másdóttir, Lilja Guðrún Þorvaldsdóttir, Oddur Júlíusson, Ragnheiður Steindórsdóttir, Rakel María Gísladóttir, Selma Rún Rúnarsdóttir, Sigurður Þór Óskarsson, Snæfríður Ingvarsdóttir og Þröstur Leó Gunnarsson

Dansarar: Bjartey Elín Hauksdóttir, Hólmgeir Gauti Agnarsson, Stefán Franz Guðnason og Viktor Máni Baldursson

Tónlist: Vignir Snær Vigfússon

Tónlistarfólk: Benedikt Brynleifsson, Ingvar Alfreðsson, Róbert Þórhallsson, Vignir Snær Vigfússon

Hljóðmynd: Elvar Geir Sævarsson

Leikmynd: Finnur Arnar Arnarson

Búningar: María Th. Ólafsdóttir

Lýsing: Ólafur Ágúst Stefánsson

Danshöfundur: Lára Stefánsdóttir



Áhorfendum Þjóðleikhússins var boðið til Fjarskalands síðastliðna helgi, þar sem ævintýrin gerast bókstaflega. Höfundur Fjarskalands er Guðjón Davíð Karlsson sem er auðvitað þjóðþekktur fyrir leiklistarstarf í þágu barna en þetta er í fyrsta sinn sem hann skrifar svona stórt verk fyrir sviðið.



Dóra og fjölskylda hennar ætla að eyða helginni uppi í sumarbústað til að flýja hið daglega amstur. Amma hennar ætlaði að taka á móti þeim en hana er hvergi að finna. En þegar Dóra fer upp á loft til að blaða í ævintýrabók ömmu sinnar hrekkur ævintýrapersónan Númenór upp úr bókinni og segir að vondi úlfurinn úr Rauðhettu hafi rænt henni.

Ástæðan er að amman úr sögunni er horfin og persónur ævintýrabókarinnar eru að hverfa ein af annarri vegna þess að börn eru hætt að lesa ævintýri og foreldrar gefa sér ekki tíma til að lesa fyrir þau. Sýningin hlýtur að hluta til að vera innblásin af kvikmyndinni Sagan endalausa sem byggð er á bók Michaels Ende og er frábær grunnur. Þó hefði mátt hnýta þessa tvo heima betur saman en handritið er örlítið endasleppt.



Snæfríður Ingvarsdóttir stígur hér sín fyrstu skref í burðarhlutverki og stendur sig með ágætum þó að tilfinningabreiddina mætti kannski bæta, það kemur með reynslunni. Hallgrímur Ólafsson leikur Núm­enór, leiðsögumann Dóru um Fjarskaland, af krafti og glaðværð. Þröstur Leó Gunnarsson er nánast óþekkjanlegur sem vondi úlfurinn en hann er fantagóður, eins og endranær.

Oddur Júlíusson fer algjörlega á kostum sem vonda nornin. Hann lifir sig algjörlega inn í hlutverkið, ýkir hressilega alla takta og er alveg með á nótunum. Sömuleiðis er Sigurður Þór Óskarsson í fínu formi og á flotta innkomu í hlutverki Haralds, hins fýlda bróður Dóru. Baldur Trausti Hreinsson og Edda Arnljótsdóttir njóta sín best í smærri hlutverkum innan Fjarskalands þar sem þau fá tauminn lausan: hún sem vonda stjúpan og hann í ónefndu hlutverki sem kemur skemmtilega á óvart.

Selma Björnsdóttir er hér algjörlega á heimavelli og gætir þess, með aðstoð Láru Stefánsdóttur danshöfundar, að sýningin fljúgi áfram. Leikhópurinn er gríðarstór og ákaflega ánægjulegt að sjá okkar yngstu leikara vinna svona vel. Þrátt fyrir fínustu spretti og glaðværa tónlist samda af Vigni Snæ Vigfússyni þá virðist einhver doði yfir söngleikjatónsmíðum á Íslandi. Úlfalagið ber af en hin lögin eru ansi keimlík og koma lítið á óvart, þó er söngurinn góður.

Leikmyndin er hugarsmíð Finns Arnars Arnarsonar og er virkilega vel heppnuð nánast í alla staði. Hringsviðið er hugvitssamlega notað og persónurnar þeysast um og þræða sviðið skemmtilega. Aftur á móti var lýsing Ólafs Ágústs Stefánssonar ekki nægilega góð. Sumir kaflarnir voru litríkir en grunnlýsingin allt of dimm. María Th. Ólafsdóttir skapar ævintýralega búninga af listfengi og ljósakjóll Dísu ljósálfs fær sérstakt hrós.

Á þessu leikári hafa barnasýningar Þjóðleikhússins verið með besta móti og Fjarskaland eftir Guðjón Davíð Karlsson er á sömu vegferð. Það á eftir að heilla áhorfendur með þeim töfrandi heimi sem Selma og Guðjón Davíð skapa. Gallar á handritinu gleymast og gleðin, sérstaklega hjá smærri áhorfendunum, er það sem situr eftir.

Niðurstaða: Heillandi fjölskyldusýning sem ætti að gleðja alla aldurshópa.

Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 26. janúar 2016.