Engin mannréttindi? Sirrý Hallgrímsdóttir skrifar 3. júní 2017 07:00 Klukkan er 10.30. Starfsmaður á mannréttindasviði Reykjavíkurborgar hallar sér fram, horfir út um gluggann og hugsar: „Ætli það verði framin einhver mannréttindabrot í dag?“ Hallar sér aftur, segir stundarhátt: „Það gerist nú ekkert fyrir hádegi, óhætt að drífa sig í mat.“ Hann er ekki einn á sviðinu, með honum vinna ellefu aðrir að því að tryggja mannréttindi Reykvíkinga. Munið þið hvernig þetta var áður en mannréttindasviðið var stofnað, hvernig komið var fyrir mannréttindum í Reykjavík? Þau voru jafn illa stödd og mannréttindin í Kópavogi, Hafnarfirði, Mosfellsbæ, Egilsstöðum, uppsveitum Árnessýslu, á Ísafirði og Höfn í Hornafirði. Á engum þessara staða, og reyndar í engu sveitarfélagi á Íslandi, er rekið sérstakt mannréttindasvið. Aðrir íbúar landsins verða að láta sér nægja þau mannréttindi sem tryggð eru í stjórnarskránni og varin eru af dómstólum. Það er ótrúlegt að önnur sveitarfélög í landinu skuli bjóða íbúunum upp á þessi skertu mannréttindi. Auðvitað þarf ekkert mannréttindasvið hjá Reykjavíkurborg, enda alkunna að sviðið varð til í stjórnarmyndunarviðræðum Dags og félaga. En það kostar um 160 milljónir á ári. Á sama tíma eru yfir 600 börn á biðlista til að fá þjónustu frá borginni vegna greininga. Velferð þeirra veltur á því að þau þurfi ekki að bíða heldur fái þjónustu strax. Leggjum mannréttindasviðið niður og notum 160 milljónirnar til að stytta biðlistana fyrir börnin. Við fullorðna fólkið í Reykjavík byggjum þá við sömu mannréttindi og aðrir Íslendingar, en börnin í Reykjavík þyrftu ekki að bíða svona lengi eftir þjónustu sem getur skipt öllu fyrir þroska þeirra og velferð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sirrý Hallgrímsdóttir Mest lesið Halldór 19.10.24 Halldór Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun Ekki lofa einhverju sem þú ætlar ekki að standa við. Ágústa Árnadóttir Skoðun Kæru vinir og stuðningsfólk Halla Hrund Logadóttir Skoðun Að taka réttindi af einum til að selja öðrum Vala Árnadóttir Skoðun Goðsögnin um að fara áfram Matthildur Björnsdóttir Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun Kennarastarfið Ragnheiður Lilja Bjarnadóttir Skoðun Að halda niðri launum og lifa á loftinu Þóranna Rósa Ólafsdóttir Skoðun Yfirlýsing kennara eftir fund með borgarstjóra Andrea Sigurjónsdóttir,Eygló Friðriksdóttir,Guðrún Gunnarsdóttir,Jónína Einarsdóttir,Kristín Björnsdóttir,Lilja Margrét Möller,Linda Ósk Sigurðardóttir,Þóranna Rósa Ólafsdóttir Skoðun
Klukkan er 10.30. Starfsmaður á mannréttindasviði Reykjavíkurborgar hallar sér fram, horfir út um gluggann og hugsar: „Ætli það verði framin einhver mannréttindabrot í dag?“ Hallar sér aftur, segir stundarhátt: „Það gerist nú ekkert fyrir hádegi, óhætt að drífa sig í mat.“ Hann er ekki einn á sviðinu, með honum vinna ellefu aðrir að því að tryggja mannréttindi Reykvíkinga. Munið þið hvernig þetta var áður en mannréttindasviðið var stofnað, hvernig komið var fyrir mannréttindum í Reykjavík? Þau voru jafn illa stödd og mannréttindin í Kópavogi, Hafnarfirði, Mosfellsbæ, Egilsstöðum, uppsveitum Árnessýslu, á Ísafirði og Höfn í Hornafirði. Á engum þessara staða, og reyndar í engu sveitarfélagi á Íslandi, er rekið sérstakt mannréttindasvið. Aðrir íbúar landsins verða að láta sér nægja þau mannréttindi sem tryggð eru í stjórnarskránni og varin eru af dómstólum. Það er ótrúlegt að önnur sveitarfélög í landinu skuli bjóða íbúunum upp á þessi skertu mannréttindi. Auðvitað þarf ekkert mannréttindasvið hjá Reykjavíkurborg, enda alkunna að sviðið varð til í stjórnarmyndunarviðræðum Dags og félaga. En það kostar um 160 milljónir á ári. Á sama tíma eru yfir 600 börn á biðlista til að fá þjónustu frá borginni vegna greininga. Velferð þeirra veltur á því að þau þurfi ekki að bíða heldur fái þjónustu strax. Leggjum mannréttindasviðið niður og notum 160 milljónirnar til að stytta biðlistana fyrir börnin. Við fullorðna fólkið í Reykjavík byggjum þá við sömu mannréttindi og aðrir Íslendingar, en börnin í Reykjavík þyrftu ekki að bíða svona lengi eftir þjónustu sem getur skipt öllu fyrir þroska þeirra og velferð.
Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun
Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun
Yfirlýsing kennara eftir fund með borgarstjóra Andrea Sigurjónsdóttir,Eygló Friðriksdóttir,Guðrún Gunnarsdóttir,Jónína Einarsdóttir,Kristín Björnsdóttir,Lilja Margrét Möller,Linda Ósk Sigurðardóttir,Þóranna Rósa Ólafsdóttir Skoðun
Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun
Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun
Yfirlýsing kennara eftir fund með borgarstjóra Andrea Sigurjónsdóttir,Eygló Friðriksdóttir,Guðrún Gunnarsdóttir,Jónína Einarsdóttir,Kristín Björnsdóttir,Lilja Margrét Möller,Linda Ósk Sigurðardóttir,Þóranna Rósa Ólafsdóttir Skoðun