Hin heilaga pynting Hersir Aron Ólafsson skrifar 14. febrúar 2018 23:10 Þegar ég var pínulítill, aðeins nokkurra vikna gamall, var ég barinn þéttingsfast í höfuðið með kylfu. Ég man reyndar ekki eftir atvikinu, en skilst á viðstöddum – sem voru fjölmargir – að ég hafi háskælt og það nokkuð lengi. Höfuðhöggið hefur blessunarlega heldur ekki skaddað mig til langframa, fyrir utan litla dæld sem ég er með hægra megin á höfðinu og mun kannski sjást lítillega kjósi ég einn daginn að raka af mér hárið. Þetta var hins vegar stór dagur og tvímælalaust þess virði. Fjölskyldan öll og fleiri til voru saman komin að fylgjast með þessari stóru stund, þegar kylfan var reidd til höggs og látin gossa í höfuðið á litla krílinu. Heilagur andi sveif yfir vötnum. Undanfarið hefur frumvarp þingmannsins Silju Daggar Gunnarsdóttur verið á allra vörum. Þar leggur hún til, ásamt hópi þingmanna, að gert verði refsivert að taka kornunga og varnarlausa drengi og skera burt hluta af typpum þeirra. Fara síkar aðgerðir auðvitað fram að þeim forspurðum og án nokkurrar læknisfræðilegrar þarfar. Skiptar skoðanir eru um frumvarpið, þó því virðist víðast hvar vel tekið. Á stöku stað má þó heyra gagnrýnisraddir. Umskurður af trúarlegum ástæðum sé rótgróin hefð í ýmsum menningarsamfélögum og siðurinn sé fólki mikilvægur. Þá lagði prestur í Fríkirkjunni orð í belg og benti á að umskurður varðaði „ævaforna siði“, „heiður“ og „hreinlæti“. Síðastnefnda mýtan hefur verið hrakin svo oft að hana þarf varla að nefna. Hinar þarfnast aftur á móti nánari skoðunar, enda er það umhugsunarefni hvernig virðing fyrir fornum siðum og „heiðri“ réttlæta slíka aðgerð. Í hegningarlögum okkar Íslendinga, og raunar flestra þjóða heims, er lögð refsing við því að beita annan mann ofbeldi. Auk þess erum við aðilar að mannréttindasáttmálum sem leggja blátt bann við pyntingum og ómannúðlegri meðferð. Oftast er það litið sérstaklega alvarlegum augum ef aðferðin sem beitt er við hið líkamlega ofbeldi þykir sérlega hættuleg eða hættulegu áhaldi beitt. Þannig eru til fjölmörg dæmi hérlendis um þunga refsidóma yfir einstaklingum sem hafa lagt til annars með hnífum, jafnvel þótt afleiðingarnar séu ekki stórfelldar. Ætla má að flestum þyki rétt að refsa fyrir slíka glæpi, enda ekki æskileg hegðun í samfélagi manna að gera atlögu að fólki með hnífum. Af einhverjum ástæðum virðist þó sem mörgum gagnrýnendum fyrrnefnds frumvarps, bæði hér á landi og í nágrannalöndum okkar, þyki atlögur með hnífum í lagi ef þær eru gerðar að litlum varnarlausum börnum. Sársaukinn og samþykkisskorturinn af hálfu barnsins er þá aukaatriði, svo lengi sem pyntingarnar fara fram í nafni trúarinnar. Hér verður ekki reynt að gera lítið úr trúarbrögðunum sem slíkum, enda mynda hin ýmsu trúarbrögð hryggjarstykkið í lífshlaupi tug milljóna manna um allan heim. Alltént er ljóst að þegar trúarbrögðin krefjast þess að ómálga börn sæti pyntingum þá er mál að linni. Það er nefnilega sama hvernig umræðunni er velt og snúið, það er einfaldlega ómögulegt að komast að þeirri niðurstöðu að fullorðinn maður eigi rétt á að skera í typpið á litlu barni. Frásögnin í upphafi þessarar greinar var blessunarlega grín. Ég aldrei verið barinn í höfuðið með kylfu og það hefur aldrei verið skorið í typpið á mér með hníf. Raunar hef ég einfaldlega aldrei orðið fyrir grófri líkamsárás af neinu tagi, sem betur fer. Fyrir það er ég þakklátur og finnst ég afar heppinn. Ég vona að löggjafinn sjái sóma sinn í því að taka skynsamlegu frumvarpi þingmannanna vel og tryggja að allir hvítvoðungar framtíðarinnar verði jafn heppnir og ég.Höfundur er sjónvarpsfréttamaður og laganemi Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Halldór 19.10.24 Halldór Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun Ekki lofa einhverju sem þú ætlar ekki að standa við. Ágústa Árnadóttir Skoðun Kæru vinir og stuðningsfólk Halla Hrund Logadóttir Skoðun Að taka réttindi af einum til að selja öðrum Vala Árnadóttir Skoðun Goðsögnin um að fara áfram Matthildur Björnsdóttir Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun Kennarastarfið Ragnheiður Lilja Bjarnadóttir Skoðun Að halda niðri launum og lifa á loftinu Þóranna Rósa Ólafsdóttir Skoðun Vá! Benedikta Guðrún Svavarsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Að taka réttindi af einum til að selja öðrum Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Kæru vinir og stuðningsfólk Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Goðsögnin um að fara áfram Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Ekki lofa einhverju sem þú ætlar ekki að standa við. Ágústa Árnadóttir skrifar Skoðun Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Yfirlýsing kennara eftir fund með borgarstjóra Andrea Sigurjónsdóttir,Eygló Friðriksdóttir,Guðrún Gunnarsdóttir,Jónína Einarsdóttir,Kristín Björnsdóttir,Lilja Margrét Möller,Linda Ósk Sigurðardóttir,Þóranna Rósa Ólafsdóttir skrifar Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon skrifar Skoðun Kennarastarfið Ragnheiður Lilja Bjarnadóttir skrifar Skoðun Fullveldi Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Að halda niðri launum og lifa á loftinu Þóranna Rósa Ólafsdóttir skrifar Skoðun Vá! Benedikta Guðrún Svavarsdóttir skrifar Skoðun „Hver sagði þér að heimurinn væri réttlátur?“ Davíð Bergmann skrifar Skoðun Ert þú ég eða verð ég þú Júlíus Birgir Jóhannsson skrifar Skoðun Ákall um annars konar hagkerfi Gísli Rafn Ólafsson skrifar Skoðun Lögbrot íslenskrar stjórnsýslu og dómstóla Huginn Þór Grétarsson skrifar Skoðun Háskóli Íslands styður þjóðarmorð Elí Hörpu og Önundarbur skrifar Skoðun Stjórnvöld bregðist við eggjaskorti með afnámi tolla Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Í hvernig samfélagi viljum við búa í? Ólafur H. Ólafsson skrifar Skoðun Endurhugsum íslenskt skólakerfi: Ný sýn á nám og kennslu Inga Sigrún Atladóttir skrifar Skoðun Þankar um framtíð landsins okkar Árný Björg Blandon skrifar Skoðun Er Landsvirkjun til sölu? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Þegar pólitík hindrar framför Hjörtur Sveinsson skrifar Skoðun Nú á lýðræðið næsta leik Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Skólinn, sem við kjósum að muna. Samfélagsrýni með rjómabragði Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Fær þitt barn kennslu í fjármálalæsi? Heiðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Dagur í grunnskóla Hulda María Magnúsdóttir skrifar Skoðun Áskorun - Þingmenn, sýnið kjósendum stórhug skrifar Skoðun TikTok, upplýsingaóreiða og stjórnvöld Jóhann Óli Eiðsson skrifar Skoðun Taktu þátt í lýðræðinu með okkur Þórhildur Sunna Ævarsdóttir skrifar Skoðun Neyðarmóttakan; fyrir þolendur framhjáhalds Guðný S. Bjarnadóttir skrifar Sjá meira
Þegar ég var pínulítill, aðeins nokkurra vikna gamall, var ég barinn þéttingsfast í höfuðið með kylfu. Ég man reyndar ekki eftir atvikinu, en skilst á viðstöddum – sem voru fjölmargir – að ég hafi háskælt og það nokkuð lengi. Höfuðhöggið hefur blessunarlega heldur ekki skaddað mig til langframa, fyrir utan litla dæld sem ég er með hægra megin á höfðinu og mun kannski sjást lítillega kjósi ég einn daginn að raka af mér hárið. Þetta var hins vegar stór dagur og tvímælalaust þess virði. Fjölskyldan öll og fleiri til voru saman komin að fylgjast með þessari stóru stund, þegar kylfan var reidd til höggs og látin gossa í höfuðið á litla krílinu. Heilagur andi sveif yfir vötnum. Undanfarið hefur frumvarp þingmannsins Silju Daggar Gunnarsdóttur verið á allra vörum. Þar leggur hún til, ásamt hópi þingmanna, að gert verði refsivert að taka kornunga og varnarlausa drengi og skera burt hluta af typpum þeirra. Fara síkar aðgerðir auðvitað fram að þeim forspurðum og án nokkurrar læknisfræðilegrar þarfar. Skiptar skoðanir eru um frumvarpið, þó því virðist víðast hvar vel tekið. Á stöku stað má þó heyra gagnrýnisraddir. Umskurður af trúarlegum ástæðum sé rótgróin hefð í ýmsum menningarsamfélögum og siðurinn sé fólki mikilvægur. Þá lagði prestur í Fríkirkjunni orð í belg og benti á að umskurður varðaði „ævaforna siði“, „heiður“ og „hreinlæti“. Síðastnefnda mýtan hefur verið hrakin svo oft að hana þarf varla að nefna. Hinar þarfnast aftur á móti nánari skoðunar, enda er það umhugsunarefni hvernig virðing fyrir fornum siðum og „heiðri“ réttlæta slíka aðgerð. Í hegningarlögum okkar Íslendinga, og raunar flestra þjóða heims, er lögð refsing við því að beita annan mann ofbeldi. Auk þess erum við aðilar að mannréttindasáttmálum sem leggja blátt bann við pyntingum og ómannúðlegri meðferð. Oftast er það litið sérstaklega alvarlegum augum ef aðferðin sem beitt er við hið líkamlega ofbeldi þykir sérlega hættuleg eða hættulegu áhaldi beitt. Þannig eru til fjölmörg dæmi hérlendis um þunga refsidóma yfir einstaklingum sem hafa lagt til annars með hnífum, jafnvel þótt afleiðingarnar séu ekki stórfelldar. Ætla má að flestum þyki rétt að refsa fyrir slíka glæpi, enda ekki æskileg hegðun í samfélagi manna að gera atlögu að fólki með hnífum. Af einhverjum ástæðum virðist þó sem mörgum gagnrýnendum fyrrnefnds frumvarps, bæði hér á landi og í nágrannalöndum okkar, þyki atlögur með hnífum í lagi ef þær eru gerðar að litlum varnarlausum börnum. Sársaukinn og samþykkisskorturinn af hálfu barnsins er þá aukaatriði, svo lengi sem pyntingarnar fara fram í nafni trúarinnar. Hér verður ekki reynt að gera lítið úr trúarbrögðunum sem slíkum, enda mynda hin ýmsu trúarbrögð hryggjarstykkið í lífshlaupi tug milljóna manna um allan heim. Alltént er ljóst að þegar trúarbrögðin krefjast þess að ómálga börn sæti pyntingum þá er mál að linni. Það er nefnilega sama hvernig umræðunni er velt og snúið, það er einfaldlega ómögulegt að komast að þeirri niðurstöðu að fullorðinn maður eigi rétt á að skera í typpið á litlu barni. Frásögnin í upphafi þessarar greinar var blessunarlega grín. Ég aldrei verið barinn í höfuðið með kylfu og það hefur aldrei verið skorið í typpið á mér með hníf. Raunar hef ég einfaldlega aldrei orðið fyrir grófri líkamsárás af neinu tagi, sem betur fer. Fyrir það er ég þakklátur og finnst ég afar heppinn. Ég vona að löggjafinn sjái sóma sinn í því að taka skynsamlegu frumvarpi þingmannanna vel og tryggja að allir hvítvoðungar framtíðarinnar verði jafn heppnir og ég.Höfundur er sjónvarpsfréttamaður og laganemi
Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun
Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun
Skoðun Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Yfirlýsing kennara eftir fund með borgarstjóra Andrea Sigurjónsdóttir,Eygló Friðriksdóttir,Guðrún Gunnarsdóttir,Jónína Einarsdóttir,Kristín Björnsdóttir,Lilja Margrét Möller,Linda Ósk Sigurðardóttir,Þóranna Rósa Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon skrifar
Skoðun Skólinn, sem við kjósum að muna. Samfélagsrýni með rjómabragði Ragnar Þór Pétursson skrifar
Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun
Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun