Sjókvíaeldi á Íslandi Tómas J. Knútsson skrifar 1. nóvember 2018 07:30 Undirritaður finnur sig knúinn til að setja niður á blað lífsreynslu sína af köfun í sjókvíaeldi við Ísland hér áður fyrr (1985-1991.) Á þessum árum kafaði ég fyrir nokkur fiskeldisfyrirtæki sem ætluðu sér stóra hluti í þessum iðnaði, m.a. Faxalax og Laxalón. Kvíaeldi Laxalóns var í Hvalfirði og Faxalax var fyrir utan Vogastapa. Reyndar voru mínar fyrstu kafanir í sjókvíum í Ósabotnum nokkrum árum áður en ekki margar. Fyrirtækið Faxalax sendi mig utan til að fá starfsþjálfun í sjókvíaeldisköfun og eftirlit með slíkum kvíum sem voru þær bestu sem völ var á og áttu að þola allt að 12 metra ölduhæð. Þær voru 18 metra djúpar og endurhönnun á netunum átti að tryggja að þær rifnuðu ekki við blýateininn sem var fyrir miðju pokans. Þessi búr voru gefin upp til að geta þolað yfir 100 tonn af fiski í þeim í eldi. Kvíarnar voru 4 og allt festingarkerfið fyrir þessar kvíar samanstóð af 12 sérsteyptum 10 tonna steypuklumpum og að auki voru sett 2 risaakkeri í norður vegna þess að steinarnir fóru á skrið á botninum sem snéru í norður eftir fyrstu bræluna. Dýpið undir kvíunum var 30 metrar. Strax í byrjun rak ég niður 4 metra langar stikur undir hverja kví til að geta fylgst með setinu og affallinu. Öll bólfærin fengu sína staðsetningarpunkta og allt skráð niður í plotter fóðurbátsins. Framleiðendur kvíanna(Bridgestone-Japan) lögðu mjög mikla áherslu á reglulegt eftirlit og köfun sem og tryggingarfyrirtækið á Íslandi. Öllum settum leikreglum var fylgt og bætt við ef eitthvað var enda mikið í húfi. Þegar líða tók á eldið, en þetta var svokallað skiptieldi(seiðin komu 400 - 500 g), fór að bera á alls kyns vandamálum, það herjuðu á kvíarnar skarfar sem átu göt á netin, mikill gróður myndaðist á sumrin sem íþyngdi kvíarnar, selir gerðu göt á selanæturnar sem og rekaviður, mikil ísing á veturna rifu fuglanetin í spað sem og hoppunetin ofan sjávarmáls og brutu upphengjurnar. Undir kvíunum myndaðist mikið affall frá kvíunum og var fyrsta árið yfir 10 sm lag af úrgangi undir kvíunum. Í þetta sóttu aðrar lífverur eins og alls kyns skeldýr og ígulker, síðan kom krossfiskur og át allan skelfiskinn og í restina var bara skeljaauðn undir búrunum. Nytjafiskur(þorskur,ýsa og ufsi) ólst upp við kvíarnar og lifði á fóðurleyfum og fóðri sem fór í gegn. Við veiddum okkur í soðið í byrjun en hættum því fljótlega þar sem að nytjafiskurinn var ekki ætur sökum fóðurbragðs. Smám saman dó síðan þetta fiskeldi og það sem drap það var lús, hreisturskemmdir eftir ofsaveðrin en þá minkaði rúmmálið í kvíunum umtalsvert, rifnar nætur vegna ánetjunar, peningaleysi, frosthörkur og afleitt veðurfar við Faxaflóann. Kafað var a.m.k. 700 sinnum á þessum 6 árum í þær kvíar sem fiskeldi var í hér á suðvesturhorninu og haldnar dagbækur um allar kafanir, skoðanir og skrifaðar skýrslur reglulega um athugasemdir sem upp komu. Í lokin fór fiskeldið á hausinn, enginn hugsaði um kvíarnar og mikill fiskur slapp út, líklega milli 60-80 tonn. Skiptastjórarnir höfðuðu mál og ætluðu að kreista út úr tryggingunum fé en töpuðu málinu eingöngu fyrir köfunar- og eftirlitsdagbókum kafarans sem voru útfylltar eftir ströngustu kröfum Lloyds. Það er mikill ábyrgðarhluti þeirra einstaklinga sem vilja stunda fiskeldi að gera það rétt og í sátt við umhverfið. Því miður er eina fiskeldið sem hægt er að treysta á að ekki skaði umhverfið í kringum sig fiskeldi á landi. Þriðja kynslóðin af fiskeldi í sjókvíum á Íslandi er dauðans alvara, ekki bara fyrir lífríki hafsins sem á að fá að vera í sínu náttúrulega umhverfi heldur einnig sú tálsýn sem hún er fyrir fjárfestum og komandi vinnuafli. Þetta mun aldrei ganga upp vegna legu landsins, en fyrst og fremst mun þetta aldrei ganga upp vegna þess að sjórinn við landið stýrir vexti fisksins og hann er umtalsvert lægri hér en í samkeppnislöndum þeim sem við erum að keppa við. Upp á land með eldið og notum affallið til áburðardreifingar með grasfræjum, hættum fiskeldi í sjó og leyfum náttúrunni að njóta vafans. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Skoðun Mest lesið Skaðinn í leyndri meðferð á heimilum Matthildur Björnsdóttir Skoðun Bóluefni eða veirur Ágúst Kvaran Skoðun Loftslagsávinningur Coda Terminal er gífurlegur Sigurður Loftur Thorlacius Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson Skoðun 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt Skoðun Af glyðrugangi eftirlitsstofnana Ester Hilmarsdóttir Skoðun Það er hægt Ragna Sigurðardóttir Skoðun Linnulaus þjáning íbúa á Gaza Hrafnhildur Sverrisdóttir Skoðun Snjallsímar og geðveiki meðal barna og unglinga Atli Harðarson Skoðun Halldór 13.07.2024 Halldór Baldursson Halldór Skoðun Skoðun Loftslagsávinningur Coda Terminal er gífurlegur Sigurður Loftur Thorlacius skrifar Skoðun Bóluefni eða veirur Ágúst Kvaran skrifar Skoðun Skaðinn í leyndri meðferð á heimilum Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Af glyðrugangi eftirlitsstofnana Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Linnulaus þjáning íbúa á Gaza Hrafnhildur Sverrisdóttir skrifar Skoðun Munurinn á þjóðerniskennd versus sálernis þarfar upplifun Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Verða rangfærslur að sannleika, ef þær eru endurteknar nógu oft!? Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Svifhrifavaldar Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Forseti ÍSÍ hvattur til að hefja tiltektina í eigin starfsemi Sigurður G. Guðjónsson skrifar Skoðun Hvernig og hvenær en ekki hvort Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Það er víst hægt að semja um aðildarskilmála! Mörg dæmi sanna það! Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Orðatónar: Aukinn orðaforði og lesskilningur barna með íslenskri tónlist Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Tilfinningalegur athyglisbrestur og heilbrigt tilfinningalíf Jón Þór Ólafsson skrifar Skoðun Reglurnar eru óumsemjanlegar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun 3.200 aumingjar (mín skoðun) Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Ber endurhæfing ávöxt? skrifar Skoðun Heimur á heljarþröm skrifar Skoðun Foreldrar á 4. vaktinni Sara Rós Kristinsdóttir,Lóa Ólafsdóttir skrifar Skoðun Norður-Kórea er víða Ingvar Smári Birgisson skrifar Skoðun Það getur verið gott að búa til steind Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Uppskeruhátíð öldrunarfræða á Norðurlöndum Sirrý Sif Sigurlaugardóttir skrifar Skoðun Gullverðlaun í mengun Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Gen og glæpir Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun 10 tæknilegir yfirburðir rafbíla Sigurður Ingi Friðleifsson skrifar Skoðun Um vanda stúlkna í skólum Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Land, borgir og samgöngur Guðjón Sigurbjartsson skrifar Skoðun Coda Terminal: Verndum náttúru, umhverfi og leiðréttum mýtur Edda Sif Aradóttir skrifar Skoðun Kveikjum áhugann – Kveikjum neistann Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir skrifar Skoðun Ekki gera þessi mistök í sumarfríinu! Ólafía Sigurjónsdóttir skrifar Sjá meira
Undirritaður finnur sig knúinn til að setja niður á blað lífsreynslu sína af köfun í sjókvíaeldi við Ísland hér áður fyrr (1985-1991.) Á þessum árum kafaði ég fyrir nokkur fiskeldisfyrirtæki sem ætluðu sér stóra hluti í þessum iðnaði, m.a. Faxalax og Laxalón. Kvíaeldi Laxalóns var í Hvalfirði og Faxalax var fyrir utan Vogastapa. Reyndar voru mínar fyrstu kafanir í sjókvíum í Ósabotnum nokkrum árum áður en ekki margar. Fyrirtækið Faxalax sendi mig utan til að fá starfsþjálfun í sjókvíaeldisköfun og eftirlit með slíkum kvíum sem voru þær bestu sem völ var á og áttu að þola allt að 12 metra ölduhæð. Þær voru 18 metra djúpar og endurhönnun á netunum átti að tryggja að þær rifnuðu ekki við blýateininn sem var fyrir miðju pokans. Þessi búr voru gefin upp til að geta þolað yfir 100 tonn af fiski í þeim í eldi. Kvíarnar voru 4 og allt festingarkerfið fyrir þessar kvíar samanstóð af 12 sérsteyptum 10 tonna steypuklumpum og að auki voru sett 2 risaakkeri í norður vegna þess að steinarnir fóru á skrið á botninum sem snéru í norður eftir fyrstu bræluna. Dýpið undir kvíunum var 30 metrar. Strax í byrjun rak ég niður 4 metra langar stikur undir hverja kví til að geta fylgst með setinu og affallinu. Öll bólfærin fengu sína staðsetningarpunkta og allt skráð niður í plotter fóðurbátsins. Framleiðendur kvíanna(Bridgestone-Japan) lögðu mjög mikla áherslu á reglulegt eftirlit og köfun sem og tryggingarfyrirtækið á Íslandi. Öllum settum leikreglum var fylgt og bætt við ef eitthvað var enda mikið í húfi. Þegar líða tók á eldið, en þetta var svokallað skiptieldi(seiðin komu 400 - 500 g), fór að bera á alls kyns vandamálum, það herjuðu á kvíarnar skarfar sem átu göt á netin, mikill gróður myndaðist á sumrin sem íþyngdi kvíarnar, selir gerðu göt á selanæturnar sem og rekaviður, mikil ísing á veturna rifu fuglanetin í spað sem og hoppunetin ofan sjávarmáls og brutu upphengjurnar. Undir kvíunum myndaðist mikið affall frá kvíunum og var fyrsta árið yfir 10 sm lag af úrgangi undir kvíunum. Í þetta sóttu aðrar lífverur eins og alls kyns skeldýr og ígulker, síðan kom krossfiskur og át allan skelfiskinn og í restina var bara skeljaauðn undir búrunum. Nytjafiskur(þorskur,ýsa og ufsi) ólst upp við kvíarnar og lifði á fóðurleyfum og fóðri sem fór í gegn. Við veiddum okkur í soðið í byrjun en hættum því fljótlega þar sem að nytjafiskurinn var ekki ætur sökum fóðurbragðs. Smám saman dó síðan þetta fiskeldi og það sem drap það var lús, hreisturskemmdir eftir ofsaveðrin en þá minkaði rúmmálið í kvíunum umtalsvert, rifnar nætur vegna ánetjunar, peningaleysi, frosthörkur og afleitt veðurfar við Faxaflóann. Kafað var a.m.k. 700 sinnum á þessum 6 árum í þær kvíar sem fiskeldi var í hér á suðvesturhorninu og haldnar dagbækur um allar kafanir, skoðanir og skrifaðar skýrslur reglulega um athugasemdir sem upp komu. Í lokin fór fiskeldið á hausinn, enginn hugsaði um kvíarnar og mikill fiskur slapp út, líklega milli 60-80 tonn. Skiptastjórarnir höfðuðu mál og ætluðu að kreista út úr tryggingunum fé en töpuðu málinu eingöngu fyrir köfunar- og eftirlitsdagbókum kafarans sem voru útfylltar eftir ströngustu kröfum Lloyds. Það er mikill ábyrgðarhluti þeirra einstaklinga sem vilja stunda fiskeldi að gera það rétt og í sátt við umhverfið. Því miður er eina fiskeldið sem hægt er að treysta á að ekki skaði umhverfið í kringum sig fiskeldi á landi. Þriðja kynslóðin af fiskeldi í sjókvíum á Íslandi er dauðans alvara, ekki bara fyrir lífríki hafsins sem á að fá að vera í sínu náttúrulega umhverfi heldur einnig sú tálsýn sem hún er fyrir fjárfestum og komandi vinnuafli. Þetta mun aldrei ganga upp vegna legu landsins, en fyrst og fremst mun þetta aldrei ganga upp vegna þess að sjórinn við landið stýrir vexti fisksins og hann er umtalsvert lægri hér en í samkeppnislöndum þeim sem við erum að keppa við. Upp á land með eldið og notum affallið til áburðardreifingar með grasfræjum, hættum fiskeldi í sjó og leyfum náttúrunni að njóta vafans.
Skoðun Verða rangfærslur að sannleika, ef þær eru endurteknar nógu oft!? Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Forseti ÍSÍ hvattur til að hefja tiltektina í eigin starfsemi Sigurður G. Guðjónsson skrifar
Skoðun Það er víst hægt að semja um aðildarskilmála! Mörg dæmi sanna það! Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Orðatónar: Aukinn orðaforði og lesskilningur barna með íslenskri tónlist Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar