Blíðvinafundir Þórlindur Kjartansson skrifar 3. ágúst 2018 06:00 Flestir eru sammála um að sönn vinátta sé meðal þess mikilvægasta sem manneskja getur eignast. Þegar við erum ung byrjum við að læra að eignast vini og þá fyrstu velur maður í raun ekki sjálfur. Fyrsta vináttan myndast iðulega alfarið vegna tilviljanakenndra aðstæðna. Fyrstu vinirnir eru kannski þeir sem leikskólakennarinn raðar við hliðina á manni í nestistímum leikskólans, einhver sem býr heppilega nálægt manni eða einhver sem labbar sömu leið og maður sjálfur í skólann eða á íþróttaæfingu. Börn læra smám saman hvernig vináttu er háttað. Góðir vinir geta spjallað saman um alla heima og geima og gleymt sér. Sjálfur átti ég svo góðan vin þegar ég var sex ára að við áttum það til að þramma yfir hálfa Heimaey djúpt sokknir í alls konar pælingar áður en við áttuðum okkur á því að við höfðum fyrir löngu átt að vera búnir að taka beygjuna heim. Þetta var auðvitað fyrir tíma snjallsíma og staðsetningartækja þannig að engin leið var að trufla þessar stefnulausu stundir okkar félaganna með eftirliti og eftirrekstri.Ungir vinir Börn átta sig fljótlega á því að eðli vináttunnar er allt annað og flóknara heldur en sambandsins við foreldra og systkini. Með vinum myndast smám saman trúnaður, sem byggist ekki bara á því að vinir geti talað um leyndarmál sín á milli heldur að þeir geti gengið út frá því sem vísu að þeir eigi hjá vinum sínum skilningsríkt og umburðarlynt skjól frá öllu öðru sem gengur á lífinu. Góðir vinir læra það líka að standa saman, en vera hver öðrum aðhald—segja sannleikann meira að segja þegar hann er óþægilegur og erfiður. Traust vinátta er svo djúpstæð að jafnvel áralangur aðskilnaður breytir engu um þær tilfinningar sem vinir bera hver til annars, eins og segir í Hávamálum að gagnvegir liggi til góðs vinar þótt hann sé firr farinn. Og það gildir gjarnan um bernskuvini, að jafnvel þótt ár og áratugir líði án þess að þeir hittist þá eru endurfundir við trausta bernskuvini áreynslulausir, þægilegir, gleðiríkir og fallegir. Gamlir vinir En hver er tilgangur vináttunnar? Á yfirborðinu gæti virst sem tilgangur vináttu sé fyrst og fremst að deila því gleðilega í lífinu. Góðir vinir skemmta sér saman, fara saman á íþróttaleiki, veiða saman og hittast í veislum. En þetta er auðvitað alls ekki tilgangur vináttunnar. Vinátta þjónar fyrst og fremst þeim tilgangi að geta gengið að stuðningi og skilningi vísum þegar eitthvað bjátar á í lífinu—að eiga bandamenn. Þess vegna eru vináttubönd barnæskunnar sterk, því jafnvel þótt vinir hittist til þess að leika sér saman og sinna sameiginlegum áhugamálum, þá eru það vinirnir sem fyrstir af öllum öðrum í heiminum eru tilbúnir til þess að hlusta á vangaveltur manns í lífinu án þess að þykjast endilega vita betur, taka þátt í að búa til nýja hluti í sameiningu, sigrast á verkefnum eða óvinum saman og almennt að vera saman í liði. Og það er því kannski ekki skrýtið að næst á eftir kvennafari og fylleríi, þá hefur vináttan verið eitt helsta meginstefið í Þjóðhátíðarlögum í gegnum tíðina. Þannig orti Árni úr Eyjum árið 1937 um Þjóðhátíð: Ljósin kvikna, brennur bál. Bjarma slær á grund. Enn þá fagnar sérhver sál sælum endurfund. Nýir vinir Þegar við eldumst hættir vináttan gjarnan að vera eins tilviljanakennd. Við umgöngumst smám saman fábreyttari hópa af fólki sem hefur valið sér svipuð áhugamál eða leið í lífinu og við sjálf. Og það gerist jafnvel stundum að fólk leggur minni rækt við vináttu þegar það eldist. Það er nefnilega vandinn við vináttuna að hún tekur mikinn tíma. Góðir bernskuvinir verja ekki bara einstaka kvöldstund saman yfir ölglasi heldur heilu og hálfu dögunum yfir leikjum, spjalli, íþróttum eða hvers kyns ráðabruggi og fyrirætlunum. Í gegnum allt þetta verður smám saman til næmur gagnkvæmur skilningur á milli vina. Þessu er erfitt að ná fram á fullorðinsárum og hugsanlega hefur nútíminn dregið enn þá meira úr möguleikum fullorðins fólks til þess að stofna til nýrrar vináttu. Fyrir ekki svo löngu síðan—og kannski sums staðar enn—var það ofurvenjulegt og ekkert tiltökumál að biðja vini sína um að hjálpa sér með alls konar viðvik. Og þá er ég ekki að meina flutninga á sjö ára fresti, heldur til dæmis að eyða heilli helgi í að mála íbúð, stinga upp garðinn eða fúabera pallinn. Þetta þætti eflaust frekar heimtufrekt nú til dags. Það eru allir svo uppteknir af því að horfa á Netflix, vera á skíðum eða hvíla sig heima hjá sér. En það er einmitt í gegnum alls konar sameiginleg verkefni sem kunningsskapur fullorðinna getur umbreyst í vináttu. Margir hafa áhyggjur af því að vináttan sé að hverfa. Þetta er meðal annars vegna þess að margt af því sem fólk hefur í gegnum tíðina þurft að leita til nágranna sinna með er nú leyst með alls konar þjónustu sem er aðkeypt. Fyrir vikið snýst vináttan fyrst og fremst um að skemmta sér saman, sem er góðra gjalda vert en heldur innihaldsrýrt til lengri tíma litið. Stjörnur tvær Vinirnir Ási í Bæ og Oddgeir Kristjánsson sömdu saman mörg af frægustu Eyjalögunum. Þar á meðal Þjóðhátíðarlagið árið 1951 þar sem segir um sjómenn á leið í land: Er vindur lék í voðum og vængir lyftu gnoðum, þeir þutu beint hjá boðum á blíðvinafund. En ellefu árum seinna reyndi á vináttuna þegar Ási var seinn að skila texta í Þjóðhátíðarlagið 1962. Oddgeir mun hafa orðið reiður yfir slúbbertaskap skáldsins, en hlýtur að hafa tekið hann í sátt þegar textinn sem hefst á orðunum „Ég veit þú kemur í kvöld til mín“ barst honum í hendur. Ási segist hafa séð í gegnum augu vinar síns að stóryrðin væru innihaldsrýr: „Ég trúi ekki á orðin þín, ef annað segja stjörnur tvær.“ Og það er nú líka það besta við helgar eins og þessa, að þær eru tækifæri til þess að hitta og gleðjast með gömlum vinum—og það er aldrei að vita nema algjörlega tilviljanakennd ný vinátta geti stofnast við nágrannann í næsta tjaldi, ef maður þorir að gefa sig á tal, og jafnvel til við að reka niður hæla. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Þórlindur Kjartansson Mest lesið Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Glundroði Sjálfstæðisflokksins bitnar á hagstjórn og innviðum Árni Rúnar Þorvaldsson Skoðun Skoðun Skoðun 60% landsmanna á móti vopnakaupunum Hildur Þórðardóttir skrifar Skoðun Glundroði Sjálfstæðisflokksins bitnar á hagstjórn og innviðum Árni Rúnar Þorvaldsson skrifar Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen skrifar Skoðun Afkastadrifin menntun og verðgildi nemenda Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Ég er deildarstjóri í leikskóla Helga Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Draumastarfið Arnfríður Hermannsdóttir skrifar Skoðun Hjartsláttur sjávarbyggðanna Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Erum við tilbúin til að bæta menntakerfið okkar? Jónína Einarsdóttir skrifar Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû skrifar Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir skrifar Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir skrifar Skoðun Hvar er mannúðin? Davíð Sól Pálsson skrifar Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Vill íslenska þjóðin halda í einmenninguna? Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Inngilding eða „aðskilnaður“? Jasmina Vajzović Crnac skrifar Skoðun Vonin má aldrei deyja Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh skrifar Skoðun Um áhrif niðurskurðar á fjárlögum 2025 til kvikmyndagerðar og lista Steingrímur Dúi Másson skrifar Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Eru til lausnir við mönnunarvanda heilsugæslunnar? Gunnlaugur Már Briem skrifar Skoðun Er eitthvað mál að handtaka börn? Elsa Bára Traustadóttir skrifar Skoðun Er ferðaþjónusta útlendingavandamál? Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Íslenska kerfið framleiðir afbrotamenn Ágústa Ágústsdóttir skrifar Skoðun Ekki fokka þessu upp! Gunnar Dan Wiium skrifar Sjá meira
Flestir eru sammála um að sönn vinátta sé meðal þess mikilvægasta sem manneskja getur eignast. Þegar við erum ung byrjum við að læra að eignast vini og þá fyrstu velur maður í raun ekki sjálfur. Fyrsta vináttan myndast iðulega alfarið vegna tilviljanakenndra aðstæðna. Fyrstu vinirnir eru kannski þeir sem leikskólakennarinn raðar við hliðina á manni í nestistímum leikskólans, einhver sem býr heppilega nálægt manni eða einhver sem labbar sömu leið og maður sjálfur í skólann eða á íþróttaæfingu. Börn læra smám saman hvernig vináttu er háttað. Góðir vinir geta spjallað saman um alla heima og geima og gleymt sér. Sjálfur átti ég svo góðan vin þegar ég var sex ára að við áttum það til að þramma yfir hálfa Heimaey djúpt sokknir í alls konar pælingar áður en við áttuðum okkur á því að við höfðum fyrir löngu átt að vera búnir að taka beygjuna heim. Þetta var auðvitað fyrir tíma snjallsíma og staðsetningartækja þannig að engin leið var að trufla þessar stefnulausu stundir okkar félaganna með eftirliti og eftirrekstri.Ungir vinir Börn átta sig fljótlega á því að eðli vináttunnar er allt annað og flóknara heldur en sambandsins við foreldra og systkini. Með vinum myndast smám saman trúnaður, sem byggist ekki bara á því að vinir geti talað um leyndarmál sín á milli heldur að þeir geti gengið út frá því sem vísu að þeir eigi hjá vinum sínum skilningsríkt og umburðarlynt skjól frá öllu öðru sem gengur á lífinu. Góðir vinir læra það líka að standa saman, en vera hver öðrum aðhald—segja sannleikann meira að segja þegar hann er óþægilegur og erfiður. Traust vinátta er svo djúpstæð að jafnvel áralangur aðskilnaður breytir engu um þær tilfinningar sem vinir bera hver til annars, eins og segir í Hávamálum að gagnvegir liggi til góðs vinar þótt hann sé firr farinn. Og það gildir gjarnan um bernskuvini, að jafnvel þótt ár og áratugir líði án þess að þeir hittist þá eru endurfundir við trausta bernskuvini áreynslulausir, þægilegir, gleðiríkir og fallegir. Gamlir vinir En hver er tilgangur vináttunnar? Á yfirborðinu gæti virst sem tilgangur vináttu sé fyrst og fremst að deila því gleðilega í lífinu. Góðir vinir skemmta sér saman, fara saman á íþróttaleiki, veiða saman og hittast í veislum. En þetta er auðvitað alls ekki tilgangur vináttunnar. Vinátta þjónar fyrst og fremst þeim tilgangi að geta gengið að stuðningi og skilningi vísum þegar eitthvað bjátar á í lífinu—að eiga bandamenn. Þess vegna eru vináttubönd barnæskunnar sterk, því jafnvel þótt vinir hittist til þess að leika sér saman og sinna sameiginlegum áhugamálum, þá eru það vinirnir sem fyrstir af öllum öðrum í heiminum eru tilbúnir til þess að hlusta á vangaveltur manns í lífinu án þess að þykjast endilega vita betur, taka þátt í að búa til nýja hluti í sameiningu, sigrast á verkefnum eða óvinum saman og almennt að vera saman í liði. Og það er því kannski ekki skrýtið að næst á eftir kvennafari og fylleríi, þá hefur vináttan verið eitt helsta meginstefið í Þjóðhátíðarlögum í gegnum tíðina. Þannig orti Árni úr Eyjum árið 1937 um Þjóðhátíð: Ljósin kvikna, brennur bál. Bjarma slær á grund. Enn þá fagnar sérhver sál sælum endurfund. Nýir vinir Þegar við eldumst hættir vináttan gjarnan að vera eins tilviljanakennd. Við umgöngumst smám saman fábreyttari hópa af fólki sem hefur valið sér svipuð áhugamál eða leið í lífinu og við sjálf. Og það gerist jafnvel stundum að fólk leggur minni rækt við vináttu þegar það eldist. Það er nefnilega vandinn við vináttuna að hún tekur mikinn tíma. Góðir bernskuvinir verja ekki bara einstaka kvöldstund saman yfir ölglasi heldur heilu og hálfu dögunum yfir leikjum, spjalli, íþróttum eða hvers kyns ráðabruggi og fyrirætlunum. Í gegnum allt þetta verður smám saman til næmur gagnkvæmur skilningur á milli vina. Þessu er erfitt að ná fram á fullorðinsárum og hugsanlega hefur nútíminn dregið enn þá meira úr möguleikum fullorðins fólks til þess að stofna til nýrrar vináttu. Fyrir ekki svo löngu síðan—og kannski sums staðar enn—var það ofurvenjulegt og ekkert tiltökumál að biðja vini sína um að hjálpa sér með alls konar viðvik. Og þá er ég ekki að meina flutninga á sjö ára fresti, heldur til dæmis að eyða heilli helgi í að mála íbúð, stinga upp garðinn eða fúabera pallinn. Þetta þætti eflaust frekar heimtufrekt nú til dags. Það eru allir svo uppteknir af því að horfa á Netflix, vera á skíðum eða hvíla sig heima hjá sér. En það er einmitt í gegnum alls konar sameiginleg verkefni sem kunningsskapur fullorðinna getur umbreyst í vináttu. Margir hafa áhyggjur af því að vináttan sé að hverfa. Þetta er meðal annars vegna þess að margt af því sem fólk hefur í gegnum tíðina þurft að leita til nágranna sinna með er nú leyst með alls konar þjónustu sem er aðkeypt. Fyrir vikið snýst vináttan fyrst og fremst um að skemmta sér saman, sem er góðra gjalda vert en heldur innihaldsrýrt til lengri tíma litið. Stjörnur tvær Vinirnir Ási í Bæ og Oddgeir Kristjánsson sömdu saman mörg af frægustu Eyjalögunum. Þar á meðal Þjóðhátíðarlagið árið 1951 þar sem segir um sjómenn á leið í land: Er vindur lék í voðum og vængir lyftu gnoðum, þeir þutu beint hjá boðum á blíðvinafund. En ellefu árum seinna reyndi á vináttuna þegar Ási var seinn að skila texta í Þjóðhátíðarlagið 1962. Oddgeir mun hafa orðið reiður yfir slúbbertaskap skáldsins, en hlýtur að hafa tekið hann í sátt þegar textinn sem hefst á orðunum „Ég veit þú kemur í kvöld til mín“ barst honum í hendur. Ási segist hafa séð í gegnum augu vinar síns að stóryrðin væru innihaldsrýr: „Ég trúi ekki á orðin þín, ef annað segja stjörnur tvær.“ Og það er nú líka það besta við helgar eins og þessa, að þær eru tækifæri til þess að hitta og gleðjast með gömlum vinum—og það er aldrei að vita nema algjörlega tilviljanakennd ný vinátta geti stofnast við nágrannann í næsta tjaldi, ef maður þorir að gefa sig á tal, og jafnvel til við að reka niður hæla.
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun
Skoðun Glundroði Sjálfstæðisflokksins bitnar á hagstjórn og innviðum Árni Rúnar Þorvaldsson skrifar
Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen skrifar
Skoðun Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû skrifar
Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar
Skoðun Um áhrif niðurskurðar á fjárlögum 2025 til kvikmyndagerðar og lista Steingrímur Dúi Másson skrifar
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun