Elskuð mest í heimi

Kristín Eva Geirsdóttir er konan sem Sverrir Bergmann syngur fyrir alþjóð að hann elski mest í heimi. Hann uppskar ást hennar eftir vinarbeiðni á Facebook.

„Ég náði nú að halda andlitinu þegar ég heyrði lagið komið í sinn endanlega búning og bara brosti, knúsaði hann og kyssti mikið en ég viðurkenni að hafa tárfellt þegar ég sá myndbandið við lagið. Þá var ég nýkomin heim þreytt eftir vinnudaginn og fannst hversdagsleikinn allsráðandi en heima beið mín myndbandið og hversdagsleikinn breyttist í ævintýri,“ segir Kristín Eva Geirsdóttir, spurð hvernig henni hafi orðið við þegar hennar heittelskaði, söngvarinn Sverrir Bergmann, flutti fyrir hana ástaróðinn „Þig ég elska“ sem hann orti af heitri ást til Kristínar og heyrist nú oft á öldum ljósvakans.

„Sverrir hafði sungið til mín í svolítið langan tíma og ég hlustað með stjörnur í augum. Ég fylgdist því með frá upphafi þegar hann byrjaði að glamra „Þig ég elska“ á gítarinn og lagið varð alltaf æ fegurra. Ég var auðvitað dolfallin en myndbandið gerði útslagið og meira að segja pabba vöknaði um augun þegar hann horfði á það í fyrsta sinn. Það er svo ótrúlega fallegt og skemmtilegt og lýsir mér eins og ég er; elskandi tabaskósósu út á allt sem Sverrir teiknaði sjálfur eins og allt annað í myndbandinu,“ segir Kristín, ástfangin upp fyrir haus og elskuð mest í heimi.

Bjargvættur á bílaþvottastöð

Kristín er lögfræðingur að mennt og var nýflutt heim frá Hollandi þar sem hún hafði lokið sérhæfingu í flug- og geimrétti við háskólann í Leiden þegar ástin bankaði svo óvænt upp á eitt mánudagskvöld í febrúar í fyrra.

„Þá sendi Sverrir mér vinarbeiðni á Facebook og ég svara með undrun: „Ég veit ekki hvort minnið sé að leika mig grátt en þekkjumst við?“ Hann svaraði um hæl: „Neibb, við þekkjumst ekki neitt. Minnið þitt er í toppstandi.“ Mér fannst það bæði fyndið og krúttlegt og Sverrir reyndist einstaklega skemmtilegur að tala við. Hann var þá í Þýskalandi hjá vini en kom heim á fimmtudeginum í sömu viku og við ákváðum að hittast og fórum á rúntinn eins og sautján ára unglingar,“ rifjar Kristín upp og hlær. „Á laugardeginum fór ég svo að þrífa bílinn á bílaþvottastöð þar sem hann varð rafmagnslaus í miðri stöðinni en þá kom Sverrir og bjargaði mér úr klípunni. Síðan hef ég verið með honum á hverjum einasta degi enda féll ég kylliflöt fyrir honum.“

Kristín hafði lítið fylgst með tónlistarsenunni heima þau fjögur ár sem hún bjó í útlöndum en vissi sem var að Sverrir hafði sungið lagið „Án þín“ til sigurs í Söngvakeppni framhaldsskólanna árið 2000 og séð um tölvuleikjaþáttinn Game Tíví í sjónvarpinu.

„Ég held það hafi verið fínt fyrir Sverri að finna einhverja sem var ekki eldheitur aðdáandi eða inni í öllu sem hann hafði gert,“ segir Kristín sem varð bálskotin í honum með því einu að tala við hann.

„Sverrir er algjör dúlli og frábær að öllu leyti. Hann er ómótstæðilega heillandi, skemmtilegur og góður, lét mig hlæja frá fyrstu sekúndu og ég er enn síhlæjandi. Hann kann svo vel á mig, er með gott jafnaðargeð og núna er ég alveg „lost“ án hans,“ segir Kristín og hlær af hamingju.

„Þessi ást kviknaði svo hratt og fallega. Ég gisti hjá Sverri kvöldið sem hann bjargaði mér úr bílaþvottastöðinni og svo gisti ég aldrei annars staðar. Ég bara flutti strax inn til hans og seinna um sumarið fluttum við saman til Njarðvíkur. Við fundum svo sterkt að tilfinningin væri rétt og ég vissi um leið að Sverrir væri mín eina sanna ást. Fljótlega barst svo talið að barneignum og við vildum bæði eignast börn, ákváðum að prófa og eigum nú von á okkar fyrsta barni,“ segir Kristín en settur fæðingardagur stúlkubarns þeirra Sverris er 1. febrúar á nýárinu.

„Barnið verður það fyrsta okkar beggja og fyrsta stelpan í fjölskyldu Sverris. Við erum meira en tilbúin í foreldrahlutverkið og hlökkum mikið til. Okkur langar að eignast fleiri börn og fundum í hjarta okkar að við vildum það eitt að vera saman og eignast stóra og góða fjölskyldu.“

Réttnefndur draumaprins

Kristín segir ekki hægt að lýsa tilfinningunni sem fylgir því að vera viðfangsefni ástfangins tónlistarmanns frammi fyrir fyrir alþjóð en Sverrir naut aðstoðar Magnúsar Þórs Sigmundssonar við textagerðina og Halldórs Gunnars Pálssonar Fjallabróður við útsetningu lagsins.

„Mitt uppáhaldslag með Sverri er auðvitað „Þig ég elska“ en lagið „Ég fer ekki neitt“ er líka í dálæti. Mér líður auðvitað eins innanbrjósts en held að ég sé ekki jafn ljóðræn og hann að koma tilfinningum mínum í orð eða listsköpun,“ segir Kristín sem er rómantísk eins og Sverrir.

„Fyrir mér felst rómantík í litlu, hversdagslegu hlutunum; að kveikja á kertum, liggja saman og knúsast, en líka þessu óvænta sem Sverrir gerir, eins og þegar ég varð 29 og hálfs árs fannst honum tilefni til að vekja mig með afmælistertu og þegar ég sofnaði í sófanum, áður en ég varð ólétt, þá bar hann mig á örmum sér inn í rúm, en það getur hann alls ekki núna,“ segir Kristín og skellir upp úr. „Rómantík þarf því ekki að vera eitthvað stórt eða yfirþyrmandi, bara hvernig hann kemur til mín, nándin og snertingin. Með honum finn ég alla daga að ég er elskuð meira en allt í heiminum og nú er hann farinn að elda handa mér, maðurinn sem hefur aldrei eldað neitt, og maturinn er gómsætur en það er hugurinn að baki sem skiptir mestu máli.“

Margir ráku upp stór augu þegar turtildúfurnar birtu af sér mynd um síðustu áramót, tekna í Las Vegas, eins og nýgift hjón.

„Nei, við giftum okkur ekki þá; það eigum við eftir,“ segir Kristín. „Þegar ég varð þrítug í fyrrahaust gaf Sverrir mér fyrstu samskiptin okkar á Facebook í ramma sem hangir nú fyrir ofan kamínuna okkar heima. Í rammanum leyndist líka mynd af söngkonunni Celine Dion sem er uppáhldið mitt. Það reyndust vera miðar á lokatónleika hennar í Las Vegas og ég var sem lömuð því mig hafði alltaf dreymt um að fara á tónleika með henni og auðvitað lét draumaprinsinn þann draum rætast.“

Í míní fangelsi í Katar

Kristín Eva er fædd og uppalin í Ártúnsholtinu. Eftir meistaranám í lögfræði réðst hún til flugfreyjustarfa í Katar og bjó í Mið-Austurlöndum í þrjú ár þaðan sem hún flaug út um allan heim.

„Mig langaði í heimsreisu og að upplifa ævintýri en nú er ég búin með ævintýrið, komin heim, vil bara búa hér og búin að finna mér mann til að elska og stofna fjölskyldu með,“ segir Kristín sem fór utan til Katar með sex Íslendingum en lengst af voru þau fjögur úti.

„Ég hefði aldrei haldið það út án stelpnanna sem fóru með mér út því starfið var oft og tíðum mjög erfitt. Suma mánuði vann maður 130 klukkustundir í loftinu en þá vorum við sóttar fjórum klukkustundum fyrir hvert flug en fengum ekki laun fyrr en við vorum komnar í loftið fjórum tímum síðar. Við þurftum að lúta útivistarbanni og fleiri höftum, og pabbi mátti ekki einu sinni heimsækja mig því hann var karlmaður. Ef flug var í vændum átti maður að vera kominn inn á herbergi fimmtán klukkustundum fyrr. Þetta var því hálfpartinn eins og fangelsi og í þjálfuninni leið mér stundum eins og ég væri að æfa fyrir herinn. Framkoman var líka allt önnur við flugmenn en flugfreyjur og gígantískur munur á launum þeirra, frelsi og vinnu. Þetta var því engin framtíðarvinna; maður lenti í ýmsu þarna úti og þurfti að passa sig,“ segir Kristín sem varð þó heilluð af flugheiminum á meðan hún bjó í Katar.

„Ég ákvað því að fara til Hollands og bæta við mig lögfræðiréttindum í flug- og geimrétti. Námið var afar krefjandi og oft og tíðum langaði mig að pakka niður og gefast upp en ég þraukaði. Því fylgir líka mikil einsemd að vera alltaf einn í erfiðu námi fjarri fjölskyldunni. Ég lærði þó heilmikið á því og fann út hvað ég vil og vil ekki í lífinu,“ segir Kristín.

Hún hafði hugsað sér að fara aftur til vinnu í Katar eftir námið en vegna stjórnmálaerja þar í landi hvarf hún frá því og réð sig til starfa á Keflavíkurflugvelli.

„Á Íslandi eru enn lítil not fyrir þessa sérhæfingu, sérstaklega geimrétt því Íslendingar eru ekki komnir á þann stað en í Hollandi er Evrópska geimferðastofnunin og þar læra nemendur að skjóta gervihnöttum út í geim. Flugiðnaðurinn hér er líka mjög skeikull, ekki síst í kjölfar gjaldþrots WOW og þeir sem starfa í honum halda fast í sín störf,“ segir Kristín sem í maí ákvað að söðla um og hefja störf sem lögfræðingur hjá Útlendingastofnun.

„Það er ákaflega skemmtilegt og lifandi starf. Við synjum og/eða veitum umsækjendum alþjóðlega vernd og ég get tengt það við búsetu mína í Katar því hjá Útlendingastofnun tek ég á móti fólki með mismunandi menningu og siði og þá er gott að hafa öðlast dýpri skilning á aðstæðum þeirra og hafa farið til flestra þeirra landa sem fólkið kemur frá. Mér finnst heillandi að starfið er ekki síður mannfræðilegt en lögfræðilegt, þar sem mannlega hliðin, menning og saga kemur við sögu á hverjum degi,“ segir Kristín sem uppgötvaði sér til ánægju að Kristín Völundardóttir, forstjóri Útlendingastofnunar, lærði flug- og geimrétt árið 1992 í Kanada. „Því var einstaklega gaman að koma á stofnunina og geta loks talað við einhvern um flug- og geimrétt.“

Ástfangnari með degi hverjum

Þau Kristín og Sverrir hafa komið sér fyrir í fallegu húsi í Njarðvík.

„Sverrir vildi að við flyttum suður með sjó til að eiga fleiri tíma í sólarhringnum saman þegar ég vann á flugvellinum en nú viljum við ekki flytja aftur í borgina. Útlendingastofnun er í Hafnarfirði og ég er enga stund að skjótast þangað úr Njarðvík. Ég mæli heilshugar með búsetu í Reykjanesbæ og þar er fasteignaverð töluvert lægra en í Reykjavík. Það hefur komið okkur á óvart hversu yndislegt samfélagið er, hér ríkir hlýr náungakærleikur og allir taka vel á móti okkur,“ segir Kristín sem var ekki í barneignarhugleiðingum fyrr en hún kynntist Sverri en sá aldrei annað fyrir sér en að ala upp börn sín upp á Íslandi.

„Suðurnesin eru yndislegur staður fyrir börn, nóg rými og stutt í fagra náttúru. Okkur þykir gott að komast aðeins úr ys og stressi borgarinnar og finnum hvað okkur langar alltaf heim í kyrrðina þegar við erum í bænum,“ segir Kristín en bæði eru afar heimakær.

„Við erum bæði róleg og Sverrir er svo nægjusamur. Honum finnst best að vera heima og hafa það kósí og mér finnst þægilegt að finna að hann sé ekki með stöðuga þrá til að komast út. Hann syngur reyndar rosalega mikið um helgar sem getur verið þreytandi því þá á ég frí en þetta hefur sína kosti og galla. Maður viðheldur vináttu og tengslum við fjölskyldu og vini og vinkonur mínar koma stundum í „sleep-over“ ef Sverrir þarf að fara út á land um helgar. Mér finnst líka gott að vera ein og horfa á góða þætti á meðan hann er að spila en ef við eigum helgina saman, sem gerist nánast aldrei, finnst okkur best að vera ein og gera ekki neitt. Hann fær að vera í tölvunni og þarf sinn tíma þar, en heima er hann með heilt tölvuvirki og í síðustu viku komu til hans tveir vinir í „sleep-over“ og spiluðu tölvuleiki í sólarhring,“ segir Kristín og hlær.

Hún segir helgina vera tíma til að kúpla sig út.

„Það má alveg njóta þess að gera ekki neitt og það þarf ekki stöðuga dagskrá. Við Sverrir getum verið saman heilu dagana ein. Við fáum ekki leiða hvort á öðru og ég verð ástfangnari af honum með hverjum deginum sem líður. Það er mögnuð tilfinning; ég var ekki undirbúin fyrir þetta en trúði alltaf að rétti maðurinn kæmi til mín fyrr eða síðar,“ segir Kristín, hamingjan og fegurðin uppmáluð.

„Ég er heppin með gen. Mamma og pabbi eru um sjötugt en líta út eins og fertug og eru enn orkumeiri en ég. Við systkinin hrósum happi að hafa öll fengið fallegu tennurnar hans pabba en annars hef ég alltaf hugsað vel um heilsu og útlit með útivist, fjallgöngum, sundi og jóga. Á meðgöngunni geri ég hins vegar fátt annað en að vinna og hvíla mig, er rosa góð við sjálfa mig og kenni barninu um hvað ég er mikill nammigrís,“ segir Kristín og hlær.

Hún verður 31 árs á fimmtudaginn í næstu viku.

„Október er mikill afmælismánuður í fjölskyldunni. Mamma átti afmæli þann níunda, bróðir minn á afmæli þann fimmtánda, ég þann sautjánda og annar bróðir minn þann nítjánda. Við sláum því saman í notalegan bröns um helgina,“ segir Kristín sem er farin að hlakka til jóla og nýárs.

„Lífið er gott og dásamlegur tími framundan með jólum og litla barninu. Í fyrra upplifðum við Sverrir bandarísk jól en þetta verða fyrstu jólin okkar sem par í eigin húsi. Ég hlakka til rómantískra kertaljósa og spila og við ætlum að kaupa okkur nýtt jóladót og skreyta húsið. Þetta verða önnur eða þriðju jól Sverris fjarri foreldrahúsum en ætli við förum ekki í jólamat til foreldra minna því þá verð ég komin svo langt á leið. Svo skellum við í annað barn sem fyrst, ef það gengur vel.“

Ástarljóð til Sverris

Það tók Kristínu Evu ekki nema örfáar mínútur að koma tilfinningum sínum í orð í eftirfarandi ástarljóði til Sverris Bergmann.



Á heimshornaflakki í hamingju sveif,

hella og tinda, já ég þá kleif.

Fann þó í hjarta mér holrúm breitt,

í hringiðu flakksins var líf mitt leitt.

Var aldrei þess vitandi hvers ég leitaði að,

vinarbeiðni á fésbók - hversu óvænt var það?

Fyllti mig gleði, fyllti mig ást, furðulegt hvernig ég hætti að þjást.

Breytti minni skeifu í risastórt bros,

brosandi enn, þetta er endalaust gos.

Nú leit minni er lokið, ég legg mín spil á borð,

læt ég því fylgja mín lokaorð.

Heima með þér ég í hamingju svíf

og hefur okkur nú tekist að skapa nýtt, lítið líf.

Ég ævinni hlakka til að eyða með þér,

enda þú nú orðinn hluti af mér.