Takturinn í stafrófinu Valgerður Snæland Jónsdóttir skrifar 31. mars 2019 20:50 Mamma! Ég sé alveg fyrir mér taktinn í stafrófinu! Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná hafa öll átt í erfiðleikum með að læra að lesa, þó að þau eigi öll mjög styðjandi, hjálpsama, hvetjandi og umhyggjusama foreldra. Þau hafa öll gengið í góða íslenska skóla sem starfa innan ramma þar sem lögð er áhersla á sex grunnþætti sem mynda kjarna menntastefnunnar á Íslandi. Í aðalnámskrá grunnskóla kemur fram að þættirnir sex „varða starfshætti, inntak og umhverfi náms á öllum skólastigum og skapa mikilvæga samfellu í íslensku skólakerfi.“ Grunnþættirnir „læsi, sjálfbærni, heilbrigði og velferð, lýðræði og mannréttindi, jafnrétti og sköpun“ skipta miklu máli við „að rækta með markvissum hætti þá þekkingu, leikni og viðhorf sem styrkir getu einstaklinga í framtíðinni til að verða gagnrýnir, virkir og hæfir þátttakendur í jafnréttis- og lýðræðissamfélagi.“ Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná hafa á einhvern dularfullan hátt orðið útundan og undir hvað varðar þennan kjarna menntastefnunnar. Þau hafa alltaf verið „á eftir“ í náminu, sem þýðir að þau hafa alltaf verið á eftir í námsefninu. Námsbækurnar eru í skólanum, foreldrarnir hafa takmarkaðan aðgang að þeim og geta því ekki fylgst með því sem börnin eiga að vera búin að gera. Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná þekkja þetta vel. Foreldrar þeirra þekkja það vel að námsbækurnar koma hálfunnar heim í annarlok. Margir foreldrar vilja fá að fylgjast betur með því sem börnin eru að gera í skólanum svo þau geti hjálpað þeim og komið í veg fyrir að þau verði á eftir.Dreyma um að vera læs og skrifandi Á tíu árum tókst ekki að kenna þeim Keik, Kvikum, Kotroskinni og Kná að lesa með lestrarkennsluaðferð ríkisins og ríkisútgefna námsefninu. Í tíu ár hafa þau í raun verið að upplifa andstæðurnar við grunnþættina sex sem hægt væri að nefna ólæsi, ósjálfbærni, óheilbrigði, vansæld, einræði, ójafnréttindi og takmörkuð tækifæri til sköpunar. Algengt er að ungmenni í slíkum aðstæðum þrói með sér mikla vantrú á eigin getu. Ein alvarlegasta birtingarmynd eineltis er upplifun einstaklings af því að vera skilinn útundan, að verða eftir, að verða undir í nærsamfélaginu. Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná vita ekki hvert af öðru. Þau þekkjast ekki. Þau eiga það sameiginlegt að hafa fallið á samræmdum prófum, og að vera í brottfallshættu í framhalds-skóla, á sama tíma og þau mældust mjög hátt á viðurkenndum prófum sem eiga að hafa hátt forspárgildi um velgengni í námi. Þau eiga það líka sameiginlegt að þau eru að leita sér hjálpar „úti í bæ“ vegna mikilla lestrarerfiðleika eftir tíu ára nám í grunnskóla. Þau eru á svipuðum aldri. Þau eiga sér öll draum, sama drauminn, drauminn um að verða læs og skrifandi, svo að þau geti lært meira. Þau langar til að geta lesið og skrifað sér til ánægju. Þau eiga sér draum um að mennta sig, hvert á sínu sviði. Þau eiga sér draum um að vera virk og áhyggjulaus á Facebook, Twitter, Instagram og öðrum samfélagsmiðlum. Þau eiga sér draum um að geta spilað borðspil með fjölskyldunni á jólunum án þess að allir viti að þau geta ekki lesið á spjöldin sem eru hluti af jólaspili ársins„Íslenska stafrófið?“ Í viðtölum sem þau óskuðu eftir að komast í hjá lestrarkennara „úti í bæ“, þar sem þau komust að því að það er hægt að læra að lesa og skrifa á margbreytilegan og skapandi hátt, allt eftir hugsunarstíl hvers og eins, voru þau m.a. spurð, hvert fyrir sig, hvernig stafrófið hljómaði. Keikur, 17 ára varð strax mjög áhugasamur um verkefnið: „Meinarðu íslenska stafrófið? ... Ég sé alveg fyrir mér taktinn í stafrófinu!“ Svo byrjaði Keikur að slá taktinn með fingrunum á borðplötuna sem var fyrir framan hann. Í viðtalinu náði hann ekki alveg nógu góðri tengingu við taktinn eins og hann orðaði það. Honum lá svo mikið á hjarta. Hann langaði svo mikið til að geta farið með stafrófið. Keikur varð órólegur í sætinu. Þegar lestrarkennarinn spurði Keik hvort hann vildi standa upp, þáði hann það. „Ég kann ekki alveg „íslenska“ stafrófið! Ég lærði það í 1. bekk!“ Um leið og Keikur gekk um gólf byrjaði hann að fara með stafrófið ... hægt og með erfiðismunum: “A .. Á .. B ..“ svo kom smá hik. Keikur hélt enn áfram hægt og þvingað: „T .. Þ .. E .. Æ .. G .. H .. L .. Í .. J .. K ..“ Svo hikaði Keikur aftur, steig fast til jarðar, andaði djúpt, hækkaði röddina og hélt áfram: „L M N .. og ... P, er það ekki?“ Svo var eins og Keikur gæfist upp: „Nú man ég bara ekki meir! Ég er ekki góður í að muna svona utanað.“ Kvikur, 18 ára sagði: „Íslenska stafrófið? Það er auðvelt ... A Á B D.“ Kvikur stoppaði, varð svekktur út í sjálfan sig og sagði: „Við fórum oft í röð í skólanum þar sem okkur var raðað eftir stafrófsröð svo ég ætti að muna þetta. Kvikur reyndi aftur og í þetta sinn gerðist það að hann sönglaði ósjálfrátt og ómeðvitað „íslenska“ stafrófssönginn í lágum hljóðum og fyrstu stafirnir fylgdu með: „A Á B D ... E F G ... eftir kemur.“ Kvikum brá. Hann uppgötvaði allt í einu að „eftir kemur“ voru alls ekki bókstafir, þetta voru orð inni í stafrófinu! Kvikur hafði aldrei hugsað út í þetta fyrr. Kvikur skellti upp úr. Kvikum féllust hendur og hann sagði: „.. og svo kemur bara eitthvað bull inni í stafrófinu! Núna sé ég allt í einu mynd af stöfunum renna sér í rennibraut!“ Kná, 16 ára byrjaði eins og fleiri að syngja „íslenska“ starfrófið: „A, Á, B, D ...“ svo gerðist eitthvað. Kná varð vandræðaleg ... og sagði: „Ég kann alveg stafrófið ... ég get bara ekki alltaf sagt það. Mér finnst eins og það vanti eitthvað í það - og þá fer ég að hugsa um það, og svo fer ég að hugsa um eitthvað allt annað. Það er eins og maður sé að svindla með því að hugsa.“ Kná sýndi hugrekki og gerði aðra tilraun: „A Á B D E F G ... L M ...“ Aftur gerðist eitthvað og Kná féllust hendur: „Úff ... Ég er orðin svo þreytt á stöfunum.“ Málið var látið niður falla og næsta spurning í viðtalinu tekin fyrir. Kotroskin, 20 ára var fljót að svara: „Ég veit að ég kann ekki stafrófið! Ég hef aldrei lært það. Ég man ekkert eftir skólagöngunnni minni. Ég var bara ekki til staðar. Ég tók grunnáfanga í íslensku í framhaldsskóla þrisvar og stærðfræði níu sinnum. Ég get svo sem reynt. Svo söng Kotroskin stafrófssönginn: „A B C D ... E F G eftir kemur H I J K ... R S T ...“ Söngurinn náði ekki lengra. Kotroskin sagði: “Ég gleymi alltaf stafrófinu. Ég lærði aldrei allan sönginn. Ég lærði bara svona parta og svo ekki meir. Ég reyndi að læra stafrófið þegar ég var að spila sjóorustu við bróður minn í gamla daga, bókstafirnir voru lárétt í spilinu og tölustafirnir upp og niður. Það var „enska“ stafrófið. Ég veit ekki hvernig á að lýsa þessu. „Íslenska“ stafrófið er meira svona partar fyrir mér.“„Heimurinn hrundi“ Söguþjóðinni er skiljanlega misboðið með síendurteknum fallniðurstöðum í PISA rannsóknum þar sem í ljós kemur að stór hluti nemenda í 9. bekk skilur ekki það sem þeir lesa. Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná eru hluti af þessum hópi. Söguþjóðin tekur niðurstöðurnar afar nærri sér. Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná taka það afar nærri sér að geta hvorki lesið né skrifað eftir tíu vetur í grunnskóla. Þetta gerist þrátt fyrir góða greind og mikla hæfileika nem-enda á ýmsum oft ókönnuðum og ónýttum sviðum. Þetta gerist þrátt fyrir að menntunarramminn sé á sínum stað með læsi, sjálfbærni, heilbrigði, velferð, lýðræði, mannréttindi, jafnrétti og sköpun í kjarna menntastefnunnar, „í anda gildandi laga, reglugerða og alþjóðasamninga“. Þetta gerist þrátt fyrir allar skeiðklukkumælingarnar sem virðast í einstaka skólum hafa þróast út í sjálfstæða lestrakennsluaðferð í sjálfu sér. Hvað varð eiginlega um: „að rækta með markvissum hætti þá þekkingu, leikni og viðhorf sem styrkir getu einstaklinga í framtíðinni til að verða gagnrýnir, virkir og hæfir þátttakendur í jafnréttis- og lýðræðissamfélagi“? Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná upplifðu sig útundan í tíu ár, frá því þau fengu fyrstu vinnubókina í skólanum. Einn af kennurum Háskóla Íslands með doktorsgráðu frá erlendum háskóla kvaðast hafa upplifað það sama: „Heimurinn hrundi þegar ég opnaði fyrstu vinnu-bókina.“ Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná hafa komist að því að þau hugsa á annan hátt en höfundar vinnubókanna gera ráð fyrir. Þau voru slegin út um leið og þau byrjuðu á fyrstu blaðsíðunni í 1. bekk. Þau hafa nú uppgötvað að það er ekki gert ráð fyrir þeirra hugsunarstíl í skólakerfinu. Þau læra ekki að lesa með íslensku ríkisaðferðinni þar sem gert er ráð fyrir að allir hugsi eins. Keik, Kvikan, Kotroskna og Kná dreymir um að geta lesið og skrifað svo að þau öðlist styrk til að verða virk í eigin lífi og hæfir þátttakendur í jafnréttis – og lýðræðissamfélagi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skóla - og menntamál Tengdar fréttir „Mamma! Hvað þýðir það að stafirnir segja sig sjálfir?“ Keikur, kotroskinn, kvikur og klár sex ára drengur byrjaði í 1. bekk að hausti. Fljótlega breyttist tilhlökkunin í kvíða, áhugaleysi og mótþróa. 9. september 2016 16:48 Mest lesið Halldór 23.11.2024 Halldór Teppuleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Furðuleg réttlæting á hækkun verðtryggðra vaxta Marinó G. Njálsson Skoðun Miskunnsami nýmarxistinn Kári Allansson Skoðun Kosningaloforðið sem gleymdist? Þorsteinn Siglaugsson Skoðun Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun Raforka er ekki eina orkan! Dagur Helgason Skoðun Óframseljanlegt DAGA-kerfi Kári Jónsson Skoðun Kjósum á næsta kjörtímabili Jón Steindór Valdimarsson Skoðun Eru aðventan og jólin kvíða- eða tilhlökkunarefni? Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Vaxtahækkanir og brotið traust - hver ber ábyrgð? Sandra B. Franks skrifar Skoðun Rödd friðar þarf að hljóma skærar Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Af skynsemi Vegagerðarinnar Magnús Rannver Rafnsson skrifar Skoðun Nýja stjórnarskráin — Alþingi rjúfi stöðnunina með stjórnlagaþingi Stjórn Stjórnarskrárfélagsins skrifar Skoðun Nýtt fangelsi – fyrir öruggara samfélag Guðrún Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir skrifar Skoðun Ærin verkefni næstu ár Ásbjörg Kristinsdóttir skrifar Skoðun Kominn tími á öðruvísi stjórnmál Gísli Rafn Ólafsson skrifar Skoðun Furðuleg réttlæting á hækkun verðtryggðra vaxta Marinó G. Njálsson skrifar Skoðun Raforka er ekki eina orkan! Dagur Helgason skrifar Skoðun Miskunnsami nýmarxistinn Kári Allansson skrifar Skoðun Skapandi skattur og skapandi fólk Vilhjálmur Árnason skrifar Skoðun Teppuleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Kjósum á næsta kjörtímabili Jón Steindór Valdimarsson skrifar Skoðun Kosningaloforðið sem gleymdist? Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Eru aðventan og jólin kvíða- eða tilhlökkunarefni? Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir skrifar Skoðun Óframseljanlegt DAGA-kerfi Kári Jónsson skrifar Skoðun Nýtanleg verðmætasköpun um allt land Jóhann Frímann Arinbjarnarson skrifar Skoðun Geðrænn vandi barna og ungmenna Eldur S. Kristinsson skrifar Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar Skoðun Eru sumir heppnari en aðrir? Anna Kristín Jensdóttir skrifar Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar Skoðun Sjálfstætt fólk Kristín Linda Jónsdóttir skrifar Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Skoðun Arfur stjórnmálanna 2024 Elvar Eyvindsson skrifar Skoðun Kjósum rétt(indi) fyrir fatlað fólk! Unnur Helga Óttarsdóttir,Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Frelsi er allra, ekki fárra útvaldra Jón Óskar Sólnes skrifar Skoðun Menntun og tækifæri: Hvað veljum við fyrir Ísland? Kolbrún Halldórsdóttir skrifar Sjá meira
Mamma! Ég sé alveg fyrir mér taktinn í stafrófinu! Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná hafa öll átt í erfiðleikum með að læra að lesa, þó að þau eigi öll mjög styðjandi, hjálpsama, hvetjandi og umhyggjusama foreldra. Þau hafa öll gengið í góða íslenska skóla sem starfa innan ramma þar sem lögð er áhersla á sex grunnþætti sem mynda kjarna menntastefnunnar á Íslandi. Í aðalnámskrá grunnskóla kemur fram að þættirnir sex „varða starfshætti, inntak og umhverfi náms á öllum skólastigum og skapa mikilvæga samfellu í íslensku skólakerfi.“ Grunnþættirnir „læsi, sjálfbærni, heilbrigði og velferð, lýðræði og mannréttindi, jafnrétti og sköpun“ skipta miklu máli við „að rækta með markvissum hætti þá þekkingu, leikni og viðhorf sem styrkir getu einstaklinga í framtíðinni til að verða gagnrýnir, virkir og hæfir þátttakendur í jafnréttis- og lýðræðissamfélagi.“ Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná hafa á einhvern dularfullan hátt orðið útundan og undir hvað varðar þennan kjarna menntastefnunnar. Þau hafa alltaf verið „á eftir“ í náminu, sem þýðir að þau hafa alltaf verið á eftir í námsefninu. Námsbækurnar eru í skólanum, foreldrarnir hafa takmarkaðan aðgang að þeim og geta því ekki fylgst með því sem börnin eiga að vera búin að gera. Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná þekkja þetta vel. Foreldrar þeirra þekkja það vel að námsbækurnar koma hálfunnar heim í annarlok. Margir foreldrar vilja fá að fylgjast betur með því sem börnin eru að gera í skólanum svo þau geti hjálpað þeim og komið í veg fyrir að þau verði á eftir.Dreyma um að vera læs og skrifandi Á tíu árum tókst ekki að kenna þeim Keik, Kvikum, Kotroskinni og Kná að lesa með lestrarkennsluaðferð ríkisins og ríkisútgefna námsefninu. Í tíu ár hafa þau í raun verið að upplifa andstæðurnar við grunnþættina sex sem hægt væri að nefna ólæsi, ósjálfbærni, óheilbrigði, vansæld, einræði, ójafnréttindi og takmörkuð tækifæri til sköpunar. Algengt er að ungmenni í slíkum aðstæðum þrói með sér mikla vantrú á eigin getu. Ein alvarlegasta birtingarmynd eineltis er upplifun einstaklings af því að vera skilinn útundan, að verða eftir, að verða undir í nærsamfélaginu. Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná vita ekki hvert af öðru. Þau þekkjast ekki. Þau eiga það sameiginlegt að hafa fallið á samræmdum prófum, og að vera í brottfallshættu í framhalds-skóla, á sama tíma og þau mældust mjög hátt á viðurkenndum prófum sem eiga að hafa hátt forspárgildi um velgengni í námi. Þau eiga það líka sameiginlegt að þau eru að leita sér hjálpar „úti í bæ“ vegna mikilla lestrarerfiðleika eftir tíu ára nám í grunnskóla. Þau eru á svipuðum aldri. Þau eiga sér öll draum, sama drauminn, drauminn um að verða læs og skrifandi, svo að þau geti lært meira. Þau langar til að geta lesið og skrifað sér til ánægju. Þau eiga sér draum um að mennta sig, hvert á sínu sviði. Þau eiga sér draum um að vera virk og áhyggjulaus á Facebook, Twitter, Instagram og öðrum samfélagsmiðlum. Þau eiga sér draum um að geta spilað borðspil með fjölskyldunni á jólunum án þess að allir viti að þau geta ekki lesið á spjöldin sem eru hluti af jólaspili ársins„Íslenska stafrófið?“ Í viðtölum sem þau óskuðu eftir að komast í hjá lestrarkennara „úti í bæ“, þar sem þau komust að því að það er hægt að læra að lesa og skrifa á margbreytilegan og skapandi hátt, allt eftir hugsunarstíl hvers og eins, voru þau m.a. spurð, hvert fyrir sig, hvernig stafrófið hljómaði. Keikur, 17 ára varð strax mjög áhugasamur um verkefnið: „Meinarðu íslenska stafrófið? ... Ég sé alveg fyrir mér taktinn í stafrófinu!“ Svo byrjaði Keikur að slá taktinn með fingrunum á borðplötuna sem var fyrir framan hann. Í viðtalinu náði hann ekki alveg nógu góðri tengingu við taktinn eins og hann orðaði það. Honum lá svo mikið á hjarta. Hann langaði svo mikið til að geta farið með stafrófið. Keikur varð órólegur í sætinu. Þegar lestrarkennarinn spurði Keik hvort hann vildi standa upp, þáði hann það. „Ég kann ekki alveg „íslenska“ stafrófið! Ég lærði það í 1. bekk!“ Um leið og Keikur gekk um gólf byrjaði hann að fara með stafrófið ... hægt og með erfiðismunum: “A .. Á .. B ..“ svo kom smá hik. Keikur hélt enn áfram hægt og þvingað: „T .. Þ .. E .. Æ .. G .. H .. L .. Í .. J .. K ..“ Svo hikaði Keikur aftur, steig fast til jarðar, andaði djúpt, hækkaði röddina og hélt áfram: „L M N .. og ... P, er það ekki?“ Svo var eins og Keikur gæfist upp: „Nú man ég bara ekki meir! Ég er ekki góður í að muna svona utanað.“ Kvikur, 18 ára sagði: „Íslenska stafrófið? Það er auðvelt ... A Á B D.“ Kvikur stoppaði, varð svekktur út í sjálfan sig og sagði: „Við fórum oft í röð í skólanum þar sem okkur var raðað eftir stafrófsröð svo ég ætti að muna þetta. Kvikur reyndi aftur og í þetta sinn gerðist það að hann sönglaði ósjálfrátt og ómeðvitað „íslenska“ stafrófssönginn í lágum hljóðum og fyrstu stafirnir fylgdu með: „A Á B D ... E F G ... eftir kemur.“ Kvikum brá. Hann uppgötvaði allt í einu að „eftir kemur“ voru alls ekki bókstafir, þetta voru orð inni í stafrófinu! Kvikur hafði aldrei hugsað út í þetta fyrr. Kvikur skellti upp úr. Kvikum féllust hendur og hann sagði: „.. og svo kemur bara eitthvað bull inni í stafrófinu! Núna sé ég allt í einu mynd af stöfunum renna sér í rennibraut!“ Kná, 16 ára byrjaði eins og fleiri að syngja „íslenska“ starfrófið: „A, Á, B, D ...“ svo gerðist eitthvað. Kná varð vandræðaleg ... og sagði: „Ég kann alveg stafrófið ... ég get bara ekki alltaf sagt það. Mér finnst eins og það vanti eitthvað í það - og þá fer ég að hugsa um það, og svo fer ég að hugsa um eitthvað allt annað. Það er eins og maður sé að svindla með því að hugsa.“ Kná sýndi hugrekki og gerði aðra tilraun: „A Á B D E F G ... L M ...“ Aftur gerðist eitthvað og Kná féllust hendur: „Úff ... Ég er orðin svo þreytt á stöfunum.“ Málið var látið niður falla og næsta spurning í viðtalinu tekin fyrir. Kotroskin, 20 ára var fljót að svara: „Ég veit að ég kann ekki stafrófið! Ég hef aldrei lært það. Ég man ekkert eftir skólagöngunnni minni. Ég var bara ekki til staðar. Ég tók grunnáfanga í íslensku í framhaldsskóla þrisvar og stærðfræði níu sinnum. Ég get svo sem reynt. Svo söng Kotroskin stafrófssönginn: „A B C D ... E F G eftir kemur H I J K ... R S T ...“ Söngurinn náði ekki lengra. Kotroskin sagði: “Ég gleymi alltaf stafrófinu. Ég lærði aldrei allan sönginn. Ég lærði bara svona parta og svo ekki meir. Ég reyndi að læra stafrófið þegar ég var að spila sjóorustu við bróður minn í gamla daga, bókstafirnir voru lárétt í spilinu og tölustafirnir upp og niður. Það var „enska“ stafrófið. Ég veit ekki hvernig á að lýsa þessu. „Íslenska“ stafrófið er meira svona partar fyrir mér.“„Heimurinn hrundi“ Söguþjóðinni er skiljanlega misboðið með síendurteknum fallniðurstöðum í PISA rannsóknum þar sem í ljós kemur að stór hluti nemenda í 9. bekk skilur ekki það sem þeir lesa. Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná eru hluti af þessum hópi. Söguþjóðin tekur niðurstöðurnar afar nærri sér. Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná taka það afar nærri sér að geta hvorki lesið né skrifað eftir tíu vetur í grunnskóla. Þetta gerist þrátt fyrir góða greind og mikla hæfileika nem-enda á ýmsum oft ókönnuðum og ónýttum sviðum. Þetta gerist þrátt fyrir að menntunarramminn sé á sínum stað með læsi, sjálfbærni, heilbrigði, velferð, lýðræði, mannréttindi, jafnrétti og sköpun í kjarna menntastefnunnar, „í anda gildandi laga, reglugerða og alþjóðasamninga“. Þetta gerist þrátt fyrir allar skeiðklukkumælingarnar sem virðast í einstaka skólum hafa þróast út í sjálfstæða lestrakennsluaðferð í sjálfu sér. Hvað varð eiginlega um: „að rækta með markvissum hætti þá þekkingu, leikni og viðhorf sem styrkir getu einstaklinga í framtíðinni til að verða gagnrýnir, virkir og hæfir þátttakendur í jafnréttis- og lýðræðissamfélagi“? Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná upplifðu sig útundan í tíu ár, frá því þau fengu fyrstu vinnubókina í skólanum. Einn af kennurum Háskóla Íslands með doktorsgráðu frá erlendum háskóla kvaðast hafa upplifað það sama: „Heimurinn hrundi þegar ég opnaði fyrstu vinnu-bókina.“ Keikur, Kvikur, Kotroskin og Kná hafa komist að því að þau hugsa á annan hátt en höfundar vinnubókanna gera ráð fyrir. Þau voru slegin út um leið og þau byrjuðu á fyrstu blaðsíðunni í 1. bekk. Þau hafa nú uppgötvað að það er ekki gert ráð fyrir þeirra hugsunarstíl í skólakerfinu. Þau læra ekki að lesa með íslensku ríkisaðferðinni þar sem gert er ráð fyrir að allir hugsi eins. Keik, Kvikan, Kotroskna og Kná dreymir um að geta lesið og skrifað svo að þau öðlist styrk til að verða virk í eigin lífi og hæfir þátttakendur í jafnréttis – og lýðræðissamfélagi.
„Mamma! Hvað þýðir það að stafirnir segja sig sjálfir?“ Keikur, kotroskinn, kvikur og klár sex ára drengur byrjaði í 1. bekk að hausti. Fljótlega breyttist tilhlökkunin í kvíða, áhugaleysi og mótþróa. 9. september 2016 16:48
Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun
Skoðun Nýja stjórnarskráin — Alþingi rjúfi stöðnunina með stjórnlagaþingi Stjórn Stjórnarskrárfélagsins skrifar
Skoðun Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir skrifar
Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar
Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar
Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun