Stjórnmálin á tímum heimsfaraldurs Bjarni Halldór Janusson skrifar 15. apríl 2020 09:00 Undir lok síðasta árs var tilkynnt um fyrstu smit nýrrar veiru í fjölskyldu kórónuveira. Í fyrstu héldu sumir að nýja veiran væri litlu alvarlegri en hin venjulega flensa og sneru sér að öðru. Vesturlönd sváfu á verðinum og reyndust illa undirbúin þegar smit fóru loks að berast af alvöru frá Kína til Bandaríkjanna, Evrópu og síðar um allan heim. Nú er varla deilt um alvarleika eða áhrif veirunnar, alla vega ekki meðal málsmetandi fólks. Útbreiðsla veirunnar hefur neytt okkur til að gjörbreyta lífsháttum okkar og aðlagast þeirri stöðu sem annars er kölluð fordæmalaus, og það sem verra er, veiran hefur náð til tveggja milljóna manna og orðið 120 þúsund manns að bana. Síðustu vikur hafa reynt á og minnt okkur á mikilvægi mannúðar og samstöðu. Fátt er mikilvægra í samfélaginu á tímum sem þessum. En það er enn heilmargt sem við getum lært og gert betur næst þegar eitthvað bjátar á. Síðustu vikur hefur heilbrigðisstarfsfólk unnið þrotlausa vinnu. Þetta starfsfólk er auðvitað vant því að sinna sínu nauðsynlega starfi undir miklu álagi, en undanfarnar vikur hafa verið einstaklega erfiðar og álagið áberandi. Oft er sagt um þá, sem taka þarfir annarra fram yfir eigin hag, að þeir sinni óeigingjörnu starfi. Það lýsir heilbrigðisstarfi síðustu vikna einna best. Starfið hefur raunar verið svo óeigingjarnt að í stað launahækkana eða almennilegra úrræða hafa yfirvöld sýnt þakklæti sitt í verki með áhrifalitlu, en þó einlægu, lófataki. Það er ekkert að því að hrósa fyrir góð verk og góðverk, en slíkt gerir lítið til að leysa undirfjármögnun heilbrigðiskerfisins og gerir lítið til að létta álagi af starfsfólki þess. Skipta stjórnmálin ekki máli? Það er skiljanlegt að yfirlýsingar um “að nú skipti stjórnmál ekki máli” spretti upp því “nú sé mikilvægast af öllu að standa saman” og þá mega átök og aðrar deilur stjórnmálanna bíða. Það er gott og vel, enda þurfum við að sýna samstöðu og vinna saman að lausnum, og vandamál af þessari stærðargráðu krefjast lausna af sömu stærðargráðu. Yfirvöld hafa staðið sig með prýði í upplýsingagjöf og árangur okkar síðustu daga er ákvörðunum og viðbrögðum alls viðeigandi fagfólks að þakka. Hér hefur stjórnmálafólk ekki stefnt þjóðinni í hættu með því að grípa fram fyrir hendur sérfræðinga, annað en í Bandaríkjunum, og hér hafa stjórnmálin ekki heldur öfgavæðst með þeim hætti sem þau hafa í ríkjum á borð við Brasilíu og Ungverjaland. Þar hafa þjóðarleiðtogar í skjóli faraldurs neglt enn einn naglann í líkkistu mannréttinda og frjálslynds lýðræðis. Við erum þó laus við einræðistilburði og mannréttindabrot, og við erum að mestu leyti laus við stjórnmálafólk sem þykist vita betur en þeir sem raunverulega vita betur. Þetta eru þau stjórnmál sem við erum blessunarlega laus við og við ættum að halda því þannig. Þó er ekki þar með sagt að kasta eigi stjórnmálunum á glæ. Það þýðir ekki að við eigum að bæla niður heilbrigðan ágreining og fleygja skynsamlegum tillögum ofan í enn eina ráðherraskúffuna með ófáum skýrslunum sem þar liggja fyrir. Það er ekki hægt að ýta stjórnmálunum og deilum þeirra til hliðar á meðan mikilvægar ákvarðanir eru teknar, það segir sig eiginlega sjálft. Lýðræðislegur ágreiningur er ekki bara eðlilegur, heldur líka mikilvægur ef við viljum draga rétta lærdóma af ástandinu sem nú blasir við. Það er vel hægt að takast á við útbreiðslu veirunnar af fagmennsku og samtakamætti, líkt og við höfum nú þegar gert, en einnig stunda þau stjórnmál og ræða það sem við nauðsynlega þurfum til að koma í veg fyrir að sagan endurtaki sig, til að koma í veg fyrir frekari dauðsföll og enn meiri samfélagsskaða. Það eru stjórnmál að krefjast hærri launa fyrir heilbrigðisstarfsfólk. Það eru stjórnmál að krefjast hærri fjárframlaga til heilbrigðiskerfisins. Það eru stjórnmál að vekja athygli á því að í samfélaginu séu vissulega ekki allir jafnir í baráttunni við veiruna, því heldri borgarar, sjúklingar, lágtekjufólk og aðrir jaðarhópar eru vitanlega öll í meiri hættu en aðrir. Ef við viljum draga lærdóm af þessum “fordæmalausu tímum” þá gerum við það ekki með því að fresta umræðu sem kann að virðast óþarfi eða óþægileg á þessum tímapunkti. Verði umræðunni frestað til betri tíma, líkt og svo oft áður, er hætta á að við sofnum aftur á verðinum. Brátt koma nýjar og aðrar áskoranir fyrir heilbrigðiskerfið okkar og við þurfum að bregðast tímanlega við því og með viðeigandi hætti, svo sem að svara kalli hjúkrunarfræðinga og annars heilbrigðisstarfsfólks sem hefur lengi kallað eftir úrbótum og auknum stuðningi yfirvalda. Það er heldur ekki hægt að fresta viðfangsefnum stjórnmálanna þegar þeim verður vart frestað mikið lengur, eins og í umhverfis- og loftslagsmálum, þar sem hver aðgerðarlaus dagur færir okkur fjær upprunalegum markmiðum okkar og nær þeim veruleika þar sem jörðin hefur hlýnað tilfinnanlega mikið. Stjórnmálin bíða ekki, því vandamálin bíða ekki. Höfundur er stjórnmálafræðingur. Þessi grein er birt í samstarfi við Róm. Rómur er vettvangur fyrir ungt frjálslynt fólk til þess að láta að sér kveða í samfélagsumræðunni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Rómur Faraldur kórónuveiru (COVID-19) Bjarni Halldór Janusson Mest lesið Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun Hvernig gerum við Grundarhverfi enn betra? Ævar Harðarson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun Skoðun Skoðun Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens skrifar Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson skrifar Skoðun Hvernig gerum við Grundarhverfi enn betra? Ævar Harðarson skrifar Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson skrifar Skoðun Lausnin liggur fyrir – Landspítali þarf að stíga skrefið Sandra B. Franks skrifar Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson skrifar Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun „Er stjúpmamma þín vond eins og í Öskubusku?“ Hafdís Bára Ólafsdóttir skrifar Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson skrifar Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Valdið og samvinnuhugsjónin Kjartan Helgi Ólafsson skrifar Skoðun NPA breytti lífinu mínu Sveinbjörn Eggertsson skrifar Skoðun Hefur þú tilkynnt um ofbeldi gegn barni? Alfa Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Gildi kærleika og mannúðar Toshiki Toma skrifar Skoðun Hvernig tryggjum við samkeppnishæfni þjóðar? Jón Skafti Gestsson skrifar Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Flottu kjötauglýsingarnar í blöðunum... Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Grafarvogsgremjan Þorlákur Axel Jónsson skrifar Skoðun Er ég að svindla? – Um sambýli manns og gervigreindar í sköpun og þekkingu Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Fjármögnuðu stríðsvél Rússlands Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugleiðingar á páskum Ámundi Loftsson skrifar Skoðun Gremjan í Grafarvogi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Samlokan á borðinu: Hugleiðingar á föstudeginn langaum sjónvarpsþættina Adolescence Skúli Ólafsson skrifar Skoðun Móttaka skemmtiferðaskipa - hlustað á íbúa Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Sjá meira
Undir lok síðasta árs var tilkynnt um fyrstu smit nýrrar veiru í fjölskyldu kórónuveira. Í fyrstu héldu sumir að nýja veiran væri litlu alvarlegri en hin venjulega flensa og sneru sér að öðru. Vesturlönd sváfu á verðinum og reyndust illa undirbúin þegar smit fóru loks að berast af alvöru frá Kína til Bandaríkjanna, Evrópu og síðar um allan heim. Nú er varla deilt um alvarleika eða áhrif veirunnar, alla vega ekki meðal málsmetandi fólks. Útbreiðsla veirunnar hefur neytt okkur til að gjörbreyta lífsháttum okkar og aðlagast þeirri stöðu sem annars er kölluð fordæmalaus, og það sem verra er, veiran hefur náð til tveggja milljóna manna og orðið 120 þúsund manns að bana. Síðustu vikur hafa reynt á og minnt okkur á mikilvægi mannúðar og samstöðu. Fátt er mikilvægra í samfélaginu á tímum sem þessum. En það er enn heilmargt sem við getum lært og gert betur næst þegar eitthvað bjátar á. Síðustu vikur hefur heilbrigðisstarfsfólk unnið þrotlausa vinnu. Þetta starfsfólk er auðvitað vant því að sinna sínu nauðsynlega starfi undir miklu álagi, en undanfarnar vikur hafa verið einstaklega erfiðar og álagið áberandi. Oft er sagt um þá, sem taka þarfir annarra fram yfir eigin hag, að þeir sinni óeigingjörnu starfi. Það lýsir heilbrigðisstarfi síðustu vikna einna best. Starfið hefur raunar verið svo óeigingjarnt að í stað launahækkana eða almennilegra úrræða hafa yfirvöld sýnt þakklæti sitt í verki með áhrifalitlu, en þó einlægu, lófataki. Það er ekkert að því að hrósa fyrir góð verk og góðverk, en slíkt gerir lítið til að leysa undirfjármögnun heilbrigðiskerfisins og gerir lítið til að létta álagi af starfsfólki þess. Skipta stjórnmálin ekki máli? Það er skiljanlegt að yfirlýsingar um “að nú skipti stjórnmál ekki máli” spretti upp því “nú sé mikilvægast af öllu að standa saman” og þá mega átök og aðrar deilur stjórnmálanna bíða. Það er gott og vel, enda þurfum við að sýna samstöðu og vinna saman að lausnum, og vandamál af þessari stærðargráðu krefjast lausna af sömu stærðargráðu. Yfirvöld hafa staðið sig með prýði í upplýsingagjöf og árangur okkar síðustu daga er ákvörðunum og viðbrögðum alls viðeigandi fagfólks að þakka. Hér hefur stjórnmálafólk ekki stefnt þjóðinni í hættu með því að grípa fram fyrir hendur sérfræðinga, annað en í Bandaríkjunum, og hér hafa stjórnmálin ekki heldur öfgavæðst með þeim hætti sem þau hafa í ríkjum á borð við Brasilíu og Ungverjaland. Þar hafa þjóðarleiðtogar í skjóli faraldurs neglt enn einn naglann í líkkistu mannréttinda og frjálslynds lýðræðis. Við erum þó laus við einræðistilburði og mannréttindabrot, og við erum að mestu leyti laus við stjórnmálafólk sem þykist vita betur en þeir sem raunverulega vita betur. Þetta eru þau stjórnmál sem við erum blessunarlega laus við og við ættum að halda því þannig. Þó er ekki þar með sagt að kasta eigi stjórnmálunum á glæ. Það þýðir ekki að við eigum að bæla niður heilbrigðan ágreining og fleygja skynsamlegum tillögum ofan í enn eina ráðherraskúffuna með ófáum skýrslunum sem þar liggja fyrir. Það er ekki hægt að ýta stjórnmálunum og deilum þeirra til hliðar á meðan mikilvægar ákvarðanir eru teknar, það segir sig eiginlega sjálft. Lýðræðislegur ágreiningur er ekki bara eðlilegur, heldur líka mikilvægur ef við viljum draga rétta lærdóma af ástandinu sem nú blasir við. Það er vel hægt að takast á við útbreiðslu veirunnar af fagmennsku og samtakamætti, líkt og við höfum nú þegar gert, en einnig stunda þau stjórnmál og ræða það sem við nauðsynlega þurfum til að koma í veg fyrir að sagan endurtaki sig, til að koma í veg fyrir frekari dauðsföll og enn meiri samfélagsskaða. Það eru stjórnmál að krefjast hærri launa fyrir heilbrigðisstarfsfólk. Það eru stjórnmál að krefjast hærri fjárframlaga til heilbrigðiskerfisins. Það eru stjórnmál að vekja athygli á því að í samfélaginu séu vissulega ekki allir jafnir í baráttunni við veiruna, því heldri borgarar, sjúklingar, lágtekjufólk og aðrir jaðarhópar eru vitanlega öll í meiri hættu en aðrir. Ef við viljum draga lærdóm af þessum “fordæmalausu tímum” þá gerum við það ekki með því að fresta umræðu sem kann að virðast óþarfi eða óþægileg á þessum tímapunkti. Verði umræðunni frestað til betri tíma, líkt og svo oft áður, er hætta á að við sofnum aftur á verðinum. Brátt koma nýjar og aðrar áskoranir fyrir heilbrigðiskerfið okkar og við þurfum að bregðast tímanlega við því og með viðeigandi hætti, svo sem að svara kalli hjúkrunarfræðinga og annars heilbrigðisstarfsfólks sem hefur lengi kallað eftir úrbótum og auknum stuðningi yfirvalda. Það er heldur ekki hægt að fresta viðfangsefnum stjórnmálanna þegar þeim verður vart frestað mikið lengur, eins og í umhverfis- og loftslagsmálum, þar sem hver aðgerðarlaus dagur færir okkur fjær upprunalegum markmiðum okkar og nær þeim veruleika þar sem jörðin hefur hlýnað tilfinnanlega mikið. Stjórnmálin bíða ekki, því vandamálin bíða ekki. Höfundur er stjórnmálafræðingur. Þessi grein er birt í samstarfi við Róm. Rómur er vettvangur fyrir ungt frjálslynt fólk til þess að láta að sér kveða í samfélagsumræðunni.
Þessi grein er birt í samstarfi við Róm. Rómur er vettvangur fyrir ungt frjálslynt fólk til þess að láta að sér kveða í samfélagsumræðunni.
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun
Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar
Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar
Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar
Skoðun Er ég að svindla? – Um sambýli manns og gervigreindar í sköpun og þekkingu Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar
Skoðun Samlokan á borðinu: Hugleiðingar á föstudeginn langaum sjónvarpsþættina Adolescence Skúli Ólafsson skrifar
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun