Ríkisskattsbiskup Íslands Inga Auðbjörg K. Straumland skrifar 30. mars 2022 15:01 Ágreiningsmál um ákvörðun skatta, gjalda og skattstofna skulu úrskurðuð af sérstakri óháðri nefnd, yfirskattanefnd. Í nefndinni eiga sæti biskup Íslands eða fulltrúi hans, Ríkisskattstjóri eða fulltrúi hans, einn fulltrúi tilnefndur af Sambandi íslenskra sveitarfélaga og einn fulltrúi kosinn af kirkjuþingi. Biskup Íslands eða fulltrúi hans skal vera formaður yfirskattanefndar. Ef atkvæði falla jöfn í nefndinni ræður atkvæði biskups. - Úr lögum um yfirskattanefnd.¹ „Aðeins tvennt er í lífinu öruggt, annars vegar dauðinn og hins vegar skattarnir.” Svo hljómar orðskviður sem hefur verið eignaður ýmsum karlkyns Könum frá átjándu og nítjándu öld. Það má vel vera sannleikur í þessum orðum, þótt okkur þyki vafalaust ýmislegt fleira eiga heima í þessari upptalningu og heyrum óþægilega oft af þeim sem ná að safna auð án þess að greiða sitt til samfélagsins. En svo sannarlega. Öll þurfum við, eða ættum að þurfa, að greiða skatta og öll deyjum við á endanum. Þetta vita allir allir fullorðnir borgarar í samfélaginu, og dauðinn spyr hvorki um stétt né stöðu, trúarbrögð eða aðrar lífsskoðanir. Enginn fær það umflúið að deyja, sama hversu ríkur, valdamikill eða heittrúaður sá einstaklingur er. Það er því ekki ólíklegt að lesandi hafi rekið upp stór augu við lestur lagaklausunnar efst í þessum pistli, þar sem staðhæft er að biskup sé formaður yfirskattanefndar og að kirkjuþing tilnefni jafnframt fulltrúa í hana. Og þetta er auðvitað bull. Yfirskattanefnd er að sjálfsögðu skipuð fagfólki með sérþekkingu á skattamálum. Orðalagið í lagagreininni hér fyrir ofan er hins vegar tekin nokkuð óbreytt úr lögum um Kirkjugarðaráð. Lög um kirkjugarða, greftrun og líkbrennslu gera nefnilega ráð fyrir því að ráðið sem fer með yfirumsjón með kirkjugörðum landsins sé skipað biskupi Íslands, fulltrúa kjörnum af kirkjuþingi og fulltrúa frá Kirkjugarðasambandi Íslands, sem er skipað af stjórnum kirkjugarða landsins, sem eru nánast að öllu leyti á vegum Þjóðkirkjunnar. Þetta gæti sumum þótt nokkuð eðlilegt við fyrstu sýn. Kirkjugarðar heita jú einmitt það; kirkju-garðar. En öll deyjum við á endanum. Kristið fólk deyr. Hindúar deyja. Múslimar deyja. Húmanistar deyja. Trúleysingjar deyja. Skátar deyja. Skákfólk deyr. Íþróttafólk deyr og parkúriðkendur deyja. Á endanum getur hvorki trúfélagsaðild né nokkur önnur aðild að félagasamtökum stöðvað hið óumflýjanlega. Það skýtur því skökku við að hver einasti grafreitur landsins sé á vegum Þjóðkirkjunnar.² Þó að í lögum sé heimild til að hafa óvígðan reit innan kirkjugarða, þá lúta þeir allir stjórn sóknarinnar eða fulltrúa sem skipaðir eru af sókninni. Þá er rekstur grafreita samstarfsverkefni ríkis og sveitarfélaga, sem í sameiningu standa straum af kostnaði við lögbundin verkefni kirkjugarða, þ.m.t. rekstur þeirra , endurbætur og uppbyggingu, tækjabúnað og húsakost, auk þess að leggja til landsvæði, greiða fyrir jarðvegsvinnu, girðingarefni, lagningu vega að kirkjugarði, vatn til vökvunar og fleira. Önnur trú- og lífsskoðunarfélög gætu tæknilega séð opnað sína eigin grafreiti, en þegar eitt trúfélag hefur margvísleg og kerfisbundin fjárhagsleg, félagsleg og lagaleg forréttindi, er ansi flókið fyrir margfalt minni félög að stofna sína eigin reiti. Þá eru fæst önnur lífsskoðunarfélög með sérstakt sóknarkerfi og augljóst að Siðmennt gæti til dæmis varla opnað grafreit á Snæfellsnesi fyrir þá 20 húmanista sem þar búa. *** Þórsteinn Ragnarsson skrifaði þann 28. mars svargrein við skoðanapistli Sigríðar Bylgju Sigurjónsdóttur, stofnanda Trés lífsins, þar sem hann margítrekar að viðhorf Sigríðar séu allt einn stór misskilningur á starfsemi kirkjugarðanna. Þórsteinn ætti að vera vel að sér í málefnum dauðans, en hann er í senn forstjóri Kirkjugarða Reykjavíkurprófastdæma, stærstu kirkjugarða landsins, formaður Kirkjugarðasambands Íslands, einn fimm fulltrúa í Kirkjugarðaráði Íslands, guðfræðingur og fyrrum prestur. Í svargrein sinni staðhæfir Þórsteinn að orð Sigríðar Bylgju um að aðeins sé hægt að fara í gegnum eitt trúfélag við lífslok séu rangfærslur og styður rök sín aðallega með því að benda á að Siðmennt eigi meðal annars fulltrúa í stjórn Kirkjugarða Reykjavíkurprófastdæma og að athafnarými í Fossveginum séu öllum opin, óháð trúfélagsaðild. Þetta er rétt hjá Þórsteini. Við í Siðmennt eigum einn fulltrúa í stjórn Kirkjugarða Reykjavíkurprófastdæmis. Það eiga Fríkirkjan, Kaþólski söfnuðurinn, og Óháði söfnuðurinn líka. Svo eiga allar sóknir Þjóðkirkjunnar á þessu svæði sinn fulltrúa, svo fulltrúar Þjóðkirkjunnar eru 20, á móti fjórum fulltrúum annarra félaga. Stjórnin fundar 1-2 á ári, en framkvæmdastjórn, sem er algerlega skipuð fulltrúum Þjóðkirkjunnar, fer með nánast allt vald þess á milli. Þá hefjast bæði fundir framkvæmdastjórnar og svo stóru stjórnarinnar, þar sem flestir – en ekki allir – fulltrúarnir eru kristnir, á ritningarlestri og bæn. Þegar fulltrúi Siðmenntar gerði athugasemd við þetta fyrirkomulag var honum bent á að hann gæti bara gengið út af fundinum á meðan lestur og bæn færu fram. Þá er það einnig rétt að húmanistar hafa verið jarðsungnir í rýmum Fossvogskirkjugarðs um árabil og okkar athafnastjórar hafa átt ágætt samstarf við starfsfólk rýmanna. Öllum tillögum um breytingar á húsnæðinu, svo sem með því að gera kristileg tákn færanleg, hefur þó verið tekið fálega. Rýmið fæst lánað, en því fæst ekki breytt. Aðstandendur trúleysingja hafa því bara þurft að gera sér að góðu að horfa á krossa og kristilegar táknmyndir á erfiðum stundum. Það er því kannski líklegt að eigin trúarafstaða Þórsteins Ragnarsonar villi honum sýn, þegar hann margítrekar í grein sinni að athafnarými, bálstofa, grafreitir og önnur þjónusta Kirkjugarða Reykjavíkurprófastdæma séu trúarlega hlutlaus. Þessi þjónusta er það ekki, eins og dæmin sanna. Trúarlega hlutlaus stofnun myndi ekki hefja fundina sína á bæn. Trúarlega hlutlaus athafnarými geta aldrei haft óhreyfanlega krossa í öndvegi. Trúarlega hlutlausir grafreitir geta varla heitið Kirkjugarður. Trúarlega hlutlausar stjórnir geta varla verið skipaðar 23 fulltrúum kristilegra félaga og einum húmanista. Það má alveg deila um það hvort að ríki eða sjálfseignarstofnanir eigi að reka bálstofur. Ég held ég hafi ekki beinlínis myndað mér skoðun á því. En ef að ríkið ætlar að gera það, þá þarf framkvæmdin að vera fagleg, aðgengileg og trúarlega hlutlaus. Í ljósi þess að Kirkjugarðaráði Íslands er stýrt af biskupi Íslands og í ljósi þess að kirkjunnar fólk virðist stýra öllum stigum þessarar þjónustu, held ég að það sé nokkuð ljóst að það er ótækt að fela þessum batteríum það að stýra nýrri bálstofu, sem vafalaust verður stærst, ef ekki sú eina, á markaðnum næstu 50 ár. Það væri ekki trúarlega hlutlaus framkvæmd, heldur áframhaldandi kerfisbundin jaðarsetning allra annarra en meðlima Þjóðkirkjunnar. Höfundur er formaður Siðmenntar. ¹) Nei, augljóslega ekki. Yfirskattanefnd er faglega skipuð einstaklingum með próf í lögfræði, hagfræði eða viðskiptafræði, eða löggiltum endurskoðendum, sem ekki hafa hlotið dóm fyrir refsiverðan verknað og eru lögráða, skv. 85. gr. laga um tekjuskatt. Guðfræðingar eru almennt ekki gjaldgengir í yfirskattanefnd, þó Matteusarguðspjall (22.21) hafi ágætis boðskap í skattamálum. ²) Eftir því sem ég kemst næst eru allir almennir grafreitir á vegum sókna Þjóðkirkjunnar. Á þessu gætu verið einstakar undantekningar sem erfitt er að nálgast upplýsingar um, og svo eru heimagrafreitir víðs vegar um land, en próföstum ber að halda skrá yfir þá og senda biskupi þær upplýsingar. Þeir eru því varla trúarlega hlutlausir. Þá hafa lífsskoðunarfélög með fleiri en 1500 meðlimi heimild til að skipa fulltrúa í stjórnir þeirra kirkjugarða sem eru í sameign tveggja eða fleiri sókna. Það hafa þó aðeins örfá félög svo marga meðlimi og fulltrúar þeirra mega síns lítið gegn fulltrúum Þjóðkirkjunnar sem eru mikið fleiri. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kirkjugarðar Trúmál Skattar og tollar Inga Auðbjörg K. Straumland Mest lesið Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann Skoðun Hvers vegna er ungbarnadauði lægstur á Íslandi? Þórður Þórkelsson Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun Skoðun Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson skrifar Skoðun Lausnin liggur fyrir – Landspítali þarf að stíga skrefið Sandra B. Franks skrifar Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson skrifar Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun „Er stjúpmamma þín vond eins og í Öskubusku?“ Hafdís Bára Ólafsdóttir skrifar Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson skrifar Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Valdið og samvinnuhugsjónin Kjartan Helgi Ólafsson skrifar Skoðun NPA breytti lífinu mínu Sveinbjörn Eggertsson skrifar Skoðun Hefur þú tilkynnt um ofbeldi gegn barni? Alfa Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Gildi kærleika og mannúðar Toshiki Toma skrifar Skoðun Hvernig tryggjum við samkeppnishæfni þjóðar? Jón Skafti Gestsson skrifar Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Flottu kjötauglýsingarnar í blöðunum... Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Grafarvogsgremjan Þorlákur Axel Jónsson skrifar Skoðun Er ég að svindla? – Um sambýli manns og gervigreindar í sköpun og þekkingu Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Fjármögnuðu stríðsvél Rússlands Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugleiðingar á páskum Ámundi Loftsson skrifar Skoðun Gremjan í Grafarvogi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Samlokan á borðinu: Hugleiðingar á föstudeginn langaum sjónvarpsþættina Adolescence Skúli Ólafsson skrifar Skoðun Móttaka skemmtiferðaskipa - hlustað á íbúa Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Námsfærni nemenda í íslenskum skólum: Eigum við að lækka rána? Sigríður Ólafsdóttir skrifar Skoðun Snorri byggir skoðun á skólakerfinu á reynslusögum annarra en Guðrún vitnar í ritrýndar heimildir Davíð Routley skrifar Skoðun Þegar mannshjörtun mætast Jóna Hrönn Bolladóttir,Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Horft til einkunna og annarra þátta við innritun í framhaldsskóla Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Sjá meira
Ágreiningsmál um ákvörðun skatta, gjalda og skattstofna skulu úrskurðuð af sérstakri óháðri nefnd, yfirskattanefnd. Í nefndinni eiga sæti biskup Íslands eða fulltrúi hans, Ríkisskattstjóri eða fulltrúi hans, einn fulltrúi tilnefndur af Sambandi íslenskra sveitarfélaga og einn fulltrúi kosinn af kirkjuþingi. Biskup Íslands eða fulltrúi hans skal vera formaður yfirskattanefndar. Ef atkvæði falla jöfn í nefndinni ræður atkvæði biskups. - Úr lögum um yfirskattanefnd.¹ „Aðeins tvennt er í lífinu öruggt, annars vegar dauðinn og hins vegar skattarnir.” Svo hljómar orðskviður sem hefur verið eignaður ýmsum karlkyns Könum frá átjándu og nítjándu öld. Það má vel vera sannleikur í þessum orðum, þótt okkur þyki vafalaust ýmislegt fleira eiga heima í þessari upptalningu og heyrum óþægilega oft af þeim sem ná að safna auð án þess að greiða sitt til samfélagsins. En svo sannarlega. Öll þurfum við, eða ættum að þurfa, að greiða skatta og öll deyjum við á endanum. Þetta vita allir allir fullorðnir borgarar í samfélaginu, og dauðinn spyr hvorki um stétt né stöðu, trúarbrögð eða aðrar lífsskoðanir. Enginn fær það umflúið að deyja, sama hversu ríkur, valdamikill eða heittrúaður sá einstaklingur er. Það er því ekki ólíklegt að lesandi hafi rekið upp stór augu við lestur lagaklausunnar efst í þessum pistli, þar sem staðhæft er að biskup sé formaður yfirskattanefndar og að kirkjuþing tilnefni jafnframt fulltrúa í hana. Og þetta er auðvitað bull. Yfirskattanefnd er að sjálfsögðu skipuð fagfólki með sérþekkingu á skattamálum. Orðalagið í lagagreininni hér fyrir ofan er hins vegar tekin nokkuð óbreytt úr lögum um Kirkjugarðaráð. Lög um kirkjugarða, greftrun og líkbrennslu gera nefnilega ráð fyrir því að ráðið sem fer með yfirumsjón með kirkjugörðum landsins sé skipað biskupi Íslands, fulltrúa kjörnum af kirkjuþingi og fulltrúa frá Kirkjugarðasambandi Íslands, sem er skipað af stjórnum kirkjugarða landsins, sem eru nánast að öllu leyti á vegum Þjóðkirkjunnar. Þetta gæti sumum þótt nokkuð eðlilegt við fyrstu sýn. Kirkjugarðar heita jú einmitt það; kirkju-garðar. En öll deyjum við á endanum. Kristið fólk deyr. Hindúar deyja. Múslimar deyja. Húmanistar deyja. Trúleysingjar deyja. Skátar deyja. Skákfólk deyr. Íþróttafólk deyr og parkúriðkendur deyja. Á endanum getur hvorki trúfélagsaðild né nokkur önnur aðild að félagasamtökum stöðvað hið óumflýjanlega. Það skýtur því skökku við að hver einasti grafreitur landsins sé á vegum Þjóðkirkjunnar.² Þó að í lögum sé heimild til að hafa óvígðan reit innan kirkjugarða, þá lúta þeir allir stjórn sóknarinnar eða fulltrúa sem skipaðir eru af sókninni. Þá er rekstur grafreita samstarfsverkefni ríkis og sveitarfélaga, sem í sameiningu standa straum af kostnaði við lögbundin verkefni kirkjugarða, þ.m.t. rekstur þeirra , endurbætur og uppbyggingu, tækjabúnað og húsakost, auk þess að leggja til landsvæði, greiða fyrir jarðvegsvinnu, girðingarefni, lagningu vega að kirkjugarði, vatn til vökvunar og fleira. Önnur trú- og lífsskoðunarfélög gætu tæknilega séð opnað sína eigin grafreiti, en þegar eitt trúfélag hefur margvísleg og kerfisbundin fjárhagsleg, félagsleg og lagaleg forréttindi, er ansi flókið fyrir margfalt minni félög að stofna sína eigin reiti. Þá eru fæst önnur lífsskoðunarfélög með sérstakt sóknarkerfi og augljóst að Siðmennt gæti til dæmis varla opnað grafreit á Snæfellsnesi fyrir þá 20 húmanista sem þar búa. *** Þórsteinn Ragnarsson skrifaði þann 28. mars svargrein við skoðanapistli Sigríðar Bylgju Sigurjónsdóttur, stofnanda Trés lífsins, þar sem hann margítrekar að viðhorf Sigríðar séu allt einn stór misskilningur á starfsemi kirkjugarðanna. Þórsteinn ætti að vera vel að sér í málefnum dauðans, en hann er í senn forstjóri Kirkjugarða Reykjavíkurprófastdæma, stærstu kirkjugarða landsins, formaður Kirkjugarðasambands Íslands, einn fimm fulltrúa í Kirkjugarðaráði Íslands, guðfræðingur og fyrrum prestur. Í svargrein sinni staðhæfir Þórsteinn að orð Sigríðar Bylgju um að aðeins sé hægt að fara í gegnum eitt trúfélag við lífslok séu rangfærslur og styður rök sín aðallega með því að benda á að Siðmennt eigi meðal annars fulltrúa í stjórn Kirkjugarða Reykjavíkurprófastdæma og að athafnarými í Fossveginum séu öllum opin, óháð trúfélagsaðild. Þetta er rétt hjá Þórsteini. Við í Siðmennt eigum einn fulltrúa í stjórn Kirkjugarða Reykjavíkurprófastdæmis. Það eiga Fríkirkjan, Kaþólski söfnuðurinn, og Óháði söfnuðurinn líka. Svo eiga allar sóknir Þjóðkirkjunnar á þessu svæði sinn fulltrúa, svo fulltrúar Þjóðkirkjunnar eru 20, á móti fjórum fulltrúum annarra félaga. Stjórnin fundar 1-2 á ári, en framkvæmdastjórn, sem er algerlega skipuð fulltrúum Þjóðkirkjunnar, fer með nánast allt vald þess á milli. Þá hefjast bæði fundir framkvæmdastjórnar og svo stóru stjórnarinnar, þar sem flestir – en ekki allir – fulltrúarnir eru kristnir, á ritningarlestri og bæn. Þegar fulltrúi Siðmenntar gerði athugasemd við þetta fyrirkomulag var honum bent á að hann gæti bara gengið út af fundinum á meðan lestur og bæn færu fram. Þá er það einnig rétt að húmanistar hafa verið jarðsungnir í rýmum Fossvogskirkjugarðs um árabil og okkar athafnastjórar hafa átt ágætt samstarf við starfsfólk rýmanna. Öllum tillögum um breytingar á húsnæðinu, svo sem með því að gera kristileg tákn færanleg, hefur þó verið tekið fálega. Rýmið fæst lánað, en því fæst ekki breytt. Aðstandendur trúleysingja hafa því bara þurft að gera sér að góðu að horfa á krossa og kristilegar táknmyndir á erfiðum stundum. Það er því kannski líklegt að eigin trúarafstaða Þórsteins Ragnarsonar villi honum sýn, þegar hann margítrekar í grein sinni að athafnarými, bálstofa, grafreitir og önnur þjónusta Kirkjugarða Reykjavíkurprófastdæma séu trúarlega hlutlaus. Þessi þjónusta er það ekki, eins og dæmin sanna. Trúarlega hlutlaus stofnun myndi ekki hefja fundina sína á bæn. Trúarlega hlutlaus athafnarými geta aldrei haft óhreyfanlega krossa í öndvegi. Trúarlega hlutlausir grafreitir geta varla heitið Kirkjugarður. Trúarlega hlutlausar stjórnir geta varla verið skipaðar 23 fulltrúum kristilegra félaga og einum húmanista. Það má alveg deila um það hvort að ríki eða sjálfseignarstofnanir eigi að reka bálstofur. Ég held ég hafi ekki beinlínis myndað mér skoðun á því. En ef að ríkið ætlar að gera það, þá þarf framkvæmdin að vera fagleg, aðgengileg og trúarlega hlutlaus. Í ljósi þess að Kirkjugarðaráði Íslands er stýrt af biskupi Íslands og í ljósi þess að kirkjunnar fólk virðist stýra öllum stigum þessarar þjónustu, held ég að það sé nokkuð ljóst að það er ótækt að fela þessum batteríum það að stýra nýrri bálstofu, sem vafalaust verður stærst, ef ekki sú eina, á markaðnum næstu 50 ár. Það væri ekki trúarlega hlutlaus framkvæmd, heldur áframhaldandi kerfisbundin jaðarsetning allra annarra en meðlima Þjóðkirkjunnar. Höfundur er formaður Siðmenntar. ¹) Nei, augljóslega ekki. Yfirskattanefnd er faglega skipuð einstaklingum með próf í lögfræði, hagfræði eða viðskiptafræði, eða löggiltum endurskoðendum, sem ekki hafa hlotið dóm fyrir refsiverðan verknað og eru lögráða, skv. 85. gr. laga um tekjuskatt. Guðfræðingar eru almennt ekki gjaldgengir í yfirskattanefnd, þó Matteusarguðspjall (22.21) hafi ágætis boðskap í skattamálum. ²) Eftir því sem ég kemst næst eru allir almennir grafreitir á vegum sókna Þjóðkirkjunnar. Á þessu gætu verið einstakar undantekningar sem erfitt er að nálgast upplýsingar um, og svo eru heimagrafreitir víðs vegar um land, en próföstum ber að halda skrá yfir þá og senda biskupi þær upplýsingar. Þeir eru því varla trúarlega hlutlausir. Þá hafa lífsskoðunarfélög með fleiri en 1500 meðlimi heimild til að skipa fulltrúa í stjórnir þeirra kirkjugarða sem eru í sameign tveggja eða fleiri sókna. Það hafa þó aðeins örfá félög svo marga meðlimi og fulltrúar þeirra mega síns lítið gegn fulltrúum Þjóðkirkjunnar sem eru mikið fleiri.
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun
Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar
Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar
Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar
Skoðun Er ég að svindla? – Um sambýli manns og gervigreindar í sköpun og þekkingu Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar
Skoðun Samlokan á borðinu: Hugleiðingar á föstudeginn langaum sjónvarpsþættina Adolescence Skúli Ólafsson skrifar
Skoðun Námsfærni nemenda í íslenskum skólum: Eigum við að lækka rána? Sigríður Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Snorri byggir skoðun á skólakerfinu á reynslusögum annarra en Guðrún vitnar í ritrýndar heimildir Davíð Routley skrifar
Skoðun Horft til einkunna og annarra þátta við innritun í framhaldsskóla Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun