Ákall til ráðamanna heilbrigðismála á Íslandi Anna Rudolfsdóttir skrifar 8. apríl 2022 08:01 Þessum orðum beini ég til þeirra sem hafa með ákvarðanatöku og framkvæmdavald heilbrigðismála á Íslandi að gera, hvort sem um er að ræða Heilbrigðisráðuneytið, Sjúkratrygginga Íslands, Tryggingarstofnunar, stjórnenda Landspítala Háskólasjúkrahúss, velferðasviðs sveitafélaga, eða annara sem hafa getu og vilja til að finna farsæla lausn. Nú er nóg komið, ég get ekki orða bundist lengur. Daglega birtast fréttir um annmarka heilbrigðisþjónustu og skort á úrræðum til að sinna þjónustu þeirra sem að þurfa að reiða sig á hana. Fjallað hefur verið um ungar konur sem þurfa að greiða úr eigin vasa fyrir aðgerðir sem laga sársaukafullt líf og bæta lífsgæði þeirra, sem gera þeim fært að stunda nám og vinnu. Fréttir af fötluðum einstaklingum sem að fá ekki þá þjónustu sem gerir þeim kleift að lifa sjálfstæðu lífi á heimilum sínum og stunda vinnu og áhugamál, þó svo að þeir þurfi um stundasakir að þiggja læknisþjónustu á spítala. Lenda síðan fastir í kerfinu og komast ekki aftur heim til sín því það er ekki veitt fjármagn til að fá viðeigandi stuðningsþjónustu. Fötluðum einstaklingum sem eru á besta aldri og í blóma lífsins, er komið fyrir á hjúkrunarheimili fyrir aldraða því að ekki eru til búsetuúrræði við hæfi fyrir þennan aldurshóp. Börn sem fá ekki greiningar og þjónustu, sem að skipta gífurlega miklu máli fyrir þroska þeirra og framtíð, í námi og félagsfærni, þar sem heilbrigðiskerfið annar ekki eftirspurn. Ekki er hægt að leita lausna einkarekinna aðila, nema að greitt sé úr eigin vasa, háar upphæðir. Ég þekki það af eigin raun. Risavanda Landspítalans sem er að ganga í gegnum erfiðasta tíma faraldursins til þessa og örmagna, ráðþrota starfsfólks sem gerir sitt besta til að hafa í við að sinna þeim sem þess þurfa. Og síðan eru það biðlistarnir, ó já, biðlistarnir eftir að komast í aðgerðir sem bæta lífsgæði fólks og gerir þeim kleift að taka þátt í lífinu og leggja sitt að mörkum til þjóðfélagsins. Mér finnst þetta til háborinnar skammar í nútíma velferðarsamfélagi. Aðalmarkmið þessara skrifa minna er að vekja athygli á stöðu fólks sem eru á biðlistum eftir skurðaðgerðum, og hvort það sé geta og vilji til að leysa þennan brýna vanda nú þegar. Það eru margir í mínum sporum sem bíða að því er virðist endalaust eftir læknismeð. Ég tipla hér á nokkrum atriðum um hvaða áhrif þörf á aðgerð hefur á líf mitt. Ég er 51 árs kona, sem hef þurft á liðskiptiaðgerð að halda á bæði hné frá árinu 2015, en þar sem ég hef verið talin of ung fyrir slíkar aðgerðir, hafa læknar ráðlagt mér að bíða, eins lengi og ég mögulega get, með að fara í full liðskipti. Ég er gift og á 3 stráka sem hafa margvísleg áhugamál sem ég hef lítið getað tekið þátt í vegna alvarlegs skorts á hreyfigetu. Þær stundir sem ég á með sonum mínum og eiginmanni eiga sér stað nánast eingöngu innandyra og þá langoftast á heimilinu. Þó koma upp einstaka viðburðir þar sem ég get tekið þátt í með þeim og þá er það eingöngu sitjandi viðburðir. Við höfum fjarlægst vini okkar að stórum hluta þar sem ég get ekki tekið þátt í félagslífi með góðu móti og það er mjög heftandi fyrir aðstandendur og vini að ég geti ekki fylgt þeim eftir, þó svo að ég er almennt heilsuhraust og gæti hreyft mig fengi ég meina minna bót. Síðustu sjö ár hef ég búið við mikla félagslega einangrun sem hefur virkilega slæm og alvarleg áhrif á geðheilsu mína og nú er svo komið að ekki verður lengur unað við þá skertu lífsgæði sem ég bý við. Síðustu tvö ár hafa verið flestum erfið þar sem fólk hefur ekki getað starfað og leikið sér eins og það er vant. Fyrir mig var breytingin, sem varð í þjóðfélaginu við tilkomu takmarkana heimsfaraldursins, lítil sem engin, ég var einangruð löngu fyrir þann tíma. Þrá mín eftir að geta tekið þátt í lífinu með fjölskyldu og vinum er knýjandi. Ég hef setið þæg og góð bíðandi eftir að að mér kæmi, en nú get ég ekki beðið lengur. Ég fór loksins á biðlista eftir liðskiptiaðgerð í september 2021 og þá var mér tjáð að biðtími væri um 9 mánuðir í það minnsta. Í janúar á þessu ári fæ ég upplýsingar frá Heilbrigðisráðuneytinu um að staða biðlista væru á LSH þá orðnir 11 mánuðir, 9 mánaða bið á Akranesi og 5 mánuðir á Akureyri. Það er þá til viðbótar þeim 4 mánuðum sem ég var búin að bíða. Í svörum frá Landspítala, nú í lok mars er staða biðlista þannig að enn er verið að taka inn sjúklinga sem fóru á biðlista árið 2020. Að þrotum komin bókaði ég aðgerð á Klíníkinni Ármúla, og fékk lagfært annað hnéð. Biðlisti þar var um 6 vikur og það þrátt fyrir að Klíníkinni hafi verið lokað í 3 vikur, og 206 aðgerðum verið frestað, til að létta undir neyðarástandi spítala allra landsmanna. Þar var ég inniliggjandi í 1 1/2 sólarhring þar sem hjúkrun var vel sinnt og ég fékk góða verkjameðferð. Það liggur í augum uppi að þegar neyðarástand ríkir á Landspítala og erfitt er að fullmanna vaktir hjúkrunarfólks, að dvöl mín á spítalanum væri ekki sambærileg á þessum tímapunkti. Ég veit að réttur minn er að fá aðgerð erlendis hafi ég verið lengur en 90 daga á biðlista. Fyrir manneskju sem á erfitt með að ferðast innanlands, eru ferðalög út fyrir landssteinana gríðarlegt álag, þó svo að ég væri keyrð um í hjólastól, til að gera ferðalagið léttara. Ókunnugt land, ókunnugt tungumál, og fylgdarmaður er nauðsynlegur fyrir sjúkling í þessari stöðu. Launatap fylgdarmanns þarf að greiða, og oft ekki sjálfsagt að frítími hans sé aðgengilegur. Þá þyrfti ég að gera ráðstafanir fyrir börnin mín hjá aðstandendum yfir þann tíma sem sjúkrahúsdvöl og ferðalög standa yfir. Erfið ferðalög auka líkur á lífsógnandi fylgikvillum stórra aðgerð s.s. blóðtappamyndun, sem er sérstaklega líkleg eftir flugferðir. Að sitja lengi eftir aðgerð á hné, er eitt það versta sem gert er eftir aðgerð. Það hafa langt í frá allir bakland til að geta farið í slíkar sjúkrahúsdvalir erlendis. Mér hrýs hugur við tilhugsunina um slíkt ferðalag, nógu erfitt var að komast frá Ármúlanum heim til mín. Ég get fengið lagfærð bæði hné mín hér heima á Klínikinni fyrir sama kostnað eða minni í stað annars hnésins erlendis. Alla endurhæfingu fengi ég hér heima líka. Bið eftir aðgerð á hinu hnénu getur haft slæmar afleiðingar fyrir árangur fyrri aðgerðar. Að borga úr eigin vasa stórar upphæðir, eins og 1,2 milljón króna sem kostar að skipta um hnélið, til að lina þjáningar og eiga möguleika á betri lífsgæðum, er algjörlega óásættanlegt í okkar nútíma þjóðfélagi. Slík fjármögnun er stór biti fyrir alla, sérstaklega öryrkja og annarra lífeyrisþega, eins þeirra sem hafa skert fjármagn sökum heilsutaps. Ég get ekki með nokkru móti fengið rökrétta niðurstöðu á því, að aðgerð sem er framkvæmd erlendis og kostar a.m.k. tvöfalda upphæð aðgerðar á einkarekinni sjúkrastofnun eins og Klínikinni, þar sem eru læknar og hjúkrunarfólk á heimsmælikvarða og fullkomin aðstaða til aðgerða, sé hagstæðari kostur , hvorki fyrir sjúkling né þjóðfélagið. Mér finnst það skjóta skökku við að hægt sé að leita á náðir einkarekinna heilsustofnanna til að létta undir neyð spítalans, en ekki hægt að gera samninga við sömu aðila um að stytta biðlista, til að létta undir neyð sjúklinga. Réttindi min sem þjóðfélagsþegn í velmegunarlandi eru fótum troðin og það finnst mér algjörlega óásættanlegt. Heilbrigðisráðherra hefur greint frá því að vinna sé hafin við að leysa þennan brýna vanda en það getur tekið vikur eða mánuði. Fólk eins og ég, allir þeir fjölmörgu sem þarfnast aðgerða núna, getum hreinlega ekki beðið svo lengi. Ég kalla eftir tafarlausum Iausnum nú þegar. Er möguleiki á að samið verði um afturvirka greiðsluþátttöku Sjúkratrygginga Íslands meðan þetta samningaferli stendur yfir? Heilbrigðisstéttir eins og sérfræðilæknar, sjúkraþjálfarar, talmeinafræðingar og aðrir hafa verið án samninga við Sjúkratryggingar Íslands, með fjárhagslegu tapi og skorti á þjónustuúrræðum fyrir landsmenn. Það er hreinlega ekki boðlegt né réttlætanlegt að þessum málum hafi ekki verið kippt í liðinn fyrir löngu, að fjármunum ríkisins sé sóað með því að greiða a.m.k. tvöfalt verð fyrir aðgerðir og að fjármagn fari út úr hagkerfi landsins. Það þarf að koma samningum á við einkareknar heilsustofnanir núna strax, á meðan ríkisrekin sjúkrahús eins og Landspítali geta ekki sinnti sinnt sínu hlutverki að sinna brýnum heilsufarsaðgerðum þjóðarinnar. Á hverju hefur strandað í samningum? Sé vilji til staðar, er hægt að leysa þennan alvarlega og íþyngjandi heilbrigðisvanda, með viðunandi lausn fyrir alla. Ég bind miklar vonir við hæstvirtan heilbrigðisráðherra, Willum Þór Þórsson, að keyra þetta mál sem fyrst í gegn og að Alþingi láti sig málið varða og þrýsti á um að lausn fáist. Höfundur er á biðlista eftir skurðaðgerð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Heilbrigðismál Mest lesið Halldór 19.10.24 Halldór Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun Ekki lofa einhverju sem þú ætlar ekki að standa við. Ágústa Árnadóttir Skoðun Að taka réttindi af einum til að selja öðrum Vala Árnadóttir Skoðun Kæru vinir og stuðningsfólk Halla Hrund Logadóttir Skoðun Goðsögnin um að fara áfram Matthildur Björnsdóttir Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun Kennarastarfið Ragnheiður Lilja Bjarnadóttir Skoðun Að halda niðri launum og lifa á loftinu Þóranna Rósa Ólafsdóttir Skoðun Vá! Benedikta Guðrún Svavarsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Sögur ísraelska hermannsins Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Að taka réttindi af einum til að selja öðrum Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Kæru vinir og stuðningsfólk Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Goðsögnin um að fara áfram Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Ekki lofa einhverju sem þú ætlar ekki að standa við. Ágústa Árnadóttir skrifar Skoðun Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Yfirlýsing kennara eftir fund með borgarstjóra Andrea Sigurjónsdóttir,Eygló Friðriksdóttir,Guðrún Gunnarsdóttir,Jónína Einarsdóttir,Kristín Björnsdóttir,Lilja Margrét Möller,Linda Ósk Sigurðardóttir,Þóranna Rósa Ólafsdóttir skrifar Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon skrifar Skoðun Kennarastarfið Ragnheiður Lilja Bjarnadóttir skrifar Skoðun Fullveldi Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Að halda niðri launum og lifa á loftinu Þóranna Rósa Ólafsdóttir skrifar Skoðun Vá! Benedikta Guðrún Svavarsdóttir skrifar Skoðun „Hver sagði þér að heimurinn væri réttlátur?“ Davíð Bergmann skrifar Skoðun Ert þú ég eða verð ég þú Júlíus Birgir Jóhannsson skrifar Skoðun Ákall um annars konar hagkerfi Gísli Rafn Ólafsson skrifar Skoðun Lögbrot íslenskrar stjórnsýslu og dómstóla Huginn Þór Grétarsson skrifar Skoðun Háskóli Íslands styður þjóðarmorð Elí Hörpu og Önundarbur skrifar Skoðun Stjórnvöld bregðist við eggjaskorti með afnámi tolla Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Í hvernig samfélagi viljum við búa í? Ólafur H. Ólafsson skrifar Skoðun Endurhugsum íslenskt skólakerfi: Ný sýn á nám og kennslu Inga Sigrún Atladóttir skrifar Skoðun Þankar um framtíð landsins okkar Árný Björg Blandon skrifar Skoðun Er Landsvirkjun til sölu? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Þegar pólitík hindrar framför Hjörtur Sveinsson skrifar Skoðun Nú á lýðræðið næsta leik Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Skólinn, sem við kjósum að muna. Samfélagsrýni með rjómabragði Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Fær þitt barn kennslu í fjármálalæsi? Heiðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Dagur í grunnskóla Hulda María Magnúsdóttir skrifar Skoðun Áskorun - Þingmenn, sýnið kjósendum stórhug skrifar Skoðun TikTok, upplýsingaóreiða og stjórnvöld Jóhann Óli Eiðsson skrifar Skoðun Taktu þátt í lýðræðinu með okkur Þórhildur Sunna Ævarsdóttir skrifar Sjá meira
Þessum orðum beini ég til þeirra sem hafa með ákvarðanatöku og framkvæmdavald heilbrigðismála á Íslandi að gera, hvort sem um er að ræða Heilbrigðisráðuneytið, Sjúkratrygginga Íslands, Tryggingarstofnunar, stjórnenda Landspítala Háskólasjúkrahúss, velferðasviðs sveitafélaga, eða annara sem hafa getu og vilja til að finna farsæla lausn. Nú er nóg komið, ég get ekki orða bundist lengur. Daglega birtast fréttir um annmarka heilbrigðisþjónustu og skort á úrræðum til að sinna þjónustu þeirra sem að þurfa að reiða sig á hana. Fjallað hefur verið um ungar konur sem þurfa að greiða úr eigin vasa fyrir aðgerðir sem laga sársaukafullt líf og bæta lífsgæði þeirra, sem gera þeim fært að stunda nám og vinnu. Fréttir af fötluðum einstaklingum sem að fá ekki þá þjónustu sem gerir þeim kleift að lifa sjálfstæðu lífi á heimilum sínum og stunda vinnu og áhugamál, þó svo að þeir þurfi um stundasakir að þiggja læknisþjónustu á spítala. Lenda síðan fastir í kerfinu og komast ekki aftur heim til sín því það er ekki veitt fjármagn til að fá viðeigandi stuðningsþjónustu. Fötluðum einstaklingum sem eru á besta aldri og í blóma lífsins, er komið fyrir á hjúkrunarheimili fyrir aldraða því að ekki eru til búsetuúrræði við hæfi fyrir þennan aldurshóp. Börn sem fá ekki greiningar og þjónustu, sem að skipta gífurlega miklu máli fyrir þroska þeirra og framtíð, í námi og félagsfærni, þar sem heilbrigðiskerfið annar ekki eftirspurn. Ekki er hægt að leita lausna einkarekinna aðila, nema að greitt sé úr eigin vasa, háar upphæðir. Ég þekki það af eigin raun. Risavanda Landspítalans sem er að ganga í gegnum erfiðasta tíma faraldursins til þessa og örmagna, ráðþrota starfsfólks sem gerir sitt besta til að hafa í við að sinna þeim sem þess þurfa. Og síðan eru það biðlistarnir, ó já, biðlistarnir eftir að komast í aðgerðir sem bæta lífsgæði fólks og gerir þeim kleift að taka þátt í lífinu og leggja sitt að mörkum til þjóðfélagsins. Mér finnst þetta til háborinnar skammar í nútíma velferðarsamfélagi. Aðalmarkmið þessara skrifa minna er að vekja athygli á stöðu fólks sem eru á biðlistum eftir skurðaðgerðum, og hvort það sé geta og vilji til að leysa þennan brýna vanda nú þegar. Það eru margir í mínum sporum sem bíða að því er virðist endalaust eftir læknismeð. Ég tipla hér á nokkrum atriðum um hvaða áhrif þörf á aðgerð hefur á líf mitt. Ég er 51 árs kona, sem hef þurft á liðskiptiaðgerð að halda á bæði hné frá árinu 2015, en þar sem ég hef verið talin of ung fyrir slíkar aðgerðir, hafa læknar ráðlagt mér að bíða, eins lengi og ég mögulega get, með að fara í full liðskipti. Ég er gift og á 3 stráka sem hafa margvísleg áhugamál sem ég hef lítið getað tekið þátt í vegna alvarlegs skorts á hreyfigetu. Þær stundir sem ég á með sonum mínum og eiginmanni eiga sér stað nánast eingöngu innandyra og þá langoftast á heimilinu. Þó koma upp einstaka viðburðir þar sem ég get tekið þátt í með þeim og þá er það eingöngu sitjandi viðburðir. Við höfum fjarlægst vini okkar að stórum hluta þar sem ég get ekki tekið þátt í félagslífi með góðu móti og það er mjög heftandi fyrir aðstandendur og vini að ég geti ekki fylgt þeim eftir, þó svo að ég er almennt heilsuhraust og gæti hreyft mig fengi ég meina minna bót. Síðustu sjö ár hef ég búið við mikla félagslega einangrun sem hefur virkilega slæm og alvarleg áhrif á geðheilsu mína og nú er svo komið að ekki verður lengur unað við þá skertu lífsgæði sem ég bý við. Síðustu tvö ár hafa verið flestum erfið þar sem fólk hefur ekki getað starfað og leikið sér eins og það er vant. Fyrir mig var breytingin, sem varð í þjóðfélaginu við tilkomu takmarkana heimsfaraldursins, lítil sem engin, ég var einangruð löngu fyrir þann tíma. Þrá mín eftir að geta tekið þátt í lífinu með fjölskyldu og vinum er knýjandi. Ég hef setið þæg og góð bíðandi eftir að að mér kæmi, en nú get ég ekki beðið lengur. Ég fór loksins á biðlista eftir liðskiptiaðgerð í september 2021 og þá var mér tjáð að biðtími væri um 9 mánuðir í það minnsta. Í janúar á þessu ári fæ ég upplýsingar frá Heilbrigðisráðuneytinu um að staða biðlista væru á LSH þá orðnir 11 mánuðir, 9 mánaða bið á Akranesi og 5 mánuðir á Akureyri. Það er þá til viðbótar þeim 4 mánuðum sem ég var búin að bíða. Í svörum frá Landspítala, nú í lok mars er staða biðlista þannig að enn er verið að taka inn sjúklinga sem fóru á biðlista árið 2020. Að þrotum komin bókaði ég aðgerð á Klíníkinni Ármúla, og fékk lagfært annað hnéð. Biðlisti þar var um 6 vikur og það þrátt fyrir að Klíníkinni hafi verið lokað í 3 vikur, og 206 aðgerðum verið frestað, til að létta undir neyðarástandi spítala allra landsmanna. Þar var ég inniliggjandi í 1 1/2 sólarhring þar sem hjúkrun var vel sinnt og ég fékk góða verkjameðferð. Það liggur í augum uppi að þegar neyðarástand ríkir á Landspítala og erfitt er að fullmanna vaktir hjúkrunarfólks, að dvöl mín á spítalanum væri ekki sambærileg á þessum tímapunkti. Ég veit að réttur minn er að fá aðgerð erlendis hafi ég verið lengur en 90 daga á biðlista. Fyrir manneskju sem á erfitt með að ferðast innanlands, eru ferðalög út fyrir landssteinana gríðarlegt álag, þó svo að ég væri keyrð um í hjólastól, til að gera ferðalagið léttara. Ókunnugt land, ókunnugt tungumál, og fylgdarmaður er nauðsynlegur fyrir sjúkling í þessari stöðu. Launatap fylgdarmanns þarf að greiða, og oft ekki sjálfsagt að frítími hans sé aðgengilegur. Þá þyrfti ég að gera ráðstafanir fyrir börnin mín hjá aðstandendum yfir þann tíma sem sjúkrahúsdvöl og ferðalög standa yfir. Erfið ferðalög auka líkur á lífsógnandi fylgikvillum stórra aðgerð s.s. blóðtappamyndun, sem er sérstaklega líkleg eftir flugferðir. Að sitja lengi eftir aðgerð á hné, er eitt það versta sem gert er eftir aðgerð. Það hafa langt í frá allir bakland til að geta farið í slíkar sjúkrahúsdvalir erlendis. Mér hrýs hugur við tilhugsunina um slíkt ferðalag, nógu erfitt var að komast frá Ármúlanum heim til mín. Ég get fengið lagfærð bæði hné mín hér heima á Klínikinni fyrir sama kostnað eða minni í stað annars hnésins erlendis. Alla endurhæfingu fengi ég hér heima líka. Bið eftir aðgerð á hinu hnénu getur haft slæmar afleiðingar fyrir árangur fyrri aðgerðar. Að borga úr eigin vasa stórar upphæðir, eins og 1,2 milljón króna sem kostar að skipta um hnélið, til að lina þjáningar og eiga möguleika á betri lífsgæðum, er algjörlega óásættanlegt í okkar nútíma þjóðfélagi. Slík fjármögnun er stór biti fyrir alla, sérstaklega öryrkja og annarra lífeyrisþega, eins þeirra sem hafa skert fjármagn sökum heilsutaps. Ég get ekki með nokkru móti fengið rökrétta niðurstöðu á því, að aðgerð sem er framkvæmd erlendis og kostar a.m.k. tvöfalda upphæð aðgerðar á einkarekinni sjúkrastofnun eins og Klínikinni, þar sem eru læknar og hjúkrunarfólk á heimsmælikvarða og fullkomin aðstaða til aðgerða, sé hagstæðari kostur , hvorki fyrir sjúkling né þjóðfélagið. Mér finnst það skjóta skökku við að hægt sé að leita á náðir einkarekinna heilsustofnanna til að létta undir neyð spítalans, en ekki hægt að gera samninga við sömu aðila um að stytta biðlista, til að létta undir neyð sjúklinga. Réttindi min sem þjóðfélagsþegn í velmegunarlandi eru fótum troðin og það finnst mér algjörlega óásættanlegt. Heilbrigðisráðherra hefur greint frá því að vinna sé hafin við að leysa þennan brýna vanda en það getur tekið vikur eða mánuði. Fólk eins og ég, allir þeir fjölmörgu sem þarfnast aðgerða núna, getum hreinlega ekki beðið svo lengi. Ég kalla eftir tafarlausum Iausnum nú þegar. Er möguleiki á að samið verði um afturvirka greiðsluþátttöku Sjúkratrygginga Íslands meðan þetta samningaferli stendur yfir? Heilbrigðisstéttir eins og sérfræðilæknar, sjúkraþjálfarar, talmeinafræðingar og aðrir hafa verið án samninga við Sjúkratryggingar Íslands, með fjárhagslegu tapi og skorti á þjónustuúrræðum fyrir landsmenn. Það er hreinlega ekki boðlegt né réttlætanlegt að þessum málum hafi ekki verið kippt í liðinn fyrir löngu, að fjármunum ríkisins sé sóað með því að greiða a.m.k. tvöfalt verð fyrir aðgerðir og að fjármagn fari út úr hagkerfi landsins. Það þarf að koma samningum á við einkareknar heilsustofnanir núna strax, á meðan ríkisrekin sjúkrahús eins og Landspítali geta ekki sinnti sinnt sínu hlutverki að sinna brýnum heilsufarsaðgerðum þjóðarinnar. Á hverju hefur strandað í samningum? Sé vilji til staðar, er hægt að leysa þennan alvarlega og íþyngjandi heilbrigðisvanda, með viðunandi lausn fyrir alla. Ég bind miklar vonir við hæstvirtan heilbrigðisráðherra, Willum Þór Þórsson, að keyra þetta mál sem fyrst í gegn og að Alþingi láti sig málið varða og þrýsti á um að lausn fáist. Höfundur er á biðlista eftir skurðaðgerð.
Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun
Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun
Skoðun Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Yfirlýsing kennara eftir fund með borgarstjóra Andrea Sigurjónsdóttir,Eygló Friðriksdóttir,Guðrún Gunnarsdóttir,Jónína Einarsdóttir,Kristín Björnsdóttir,Lilja Margrét Möller,Linda Ósk Sigurðardóttir,Þóranna Rósa Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon skrifar
Skoðun Skólinn, sem við kjósum að muna. Samfélagsrýni með rjómabragði Ragnar Þór Pétursson skrifar
Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir Skoðun
Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon Skoðun